หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3738

เฉินผิงตามเจ้าตำหนักมาตลอดทางจนมาถึงโถงหลัก หลังจากผ่านอาคารมาหลายหลัง เขาก็ร่อนลงตรงหน้าเรือนขนาดปานกลาง

ศิษย์ของตำหนักก่วงหานทั้งสองคนกำลังยืนเฝ้าประตูเรือนหลังนี้ เมื่อเห็นเจ้าตำหนักมาถึง พวกนางก็รีบแสดงคำนับ

ต่อมาเจ้าตำหนักก็พาเฉินผิงเข้าไป

ภายในเรือนหลังนั้น เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจที่ได้เห็นป้ายวิญญาณมากมาย และที่ตั้งอยู่ตรงหน้าป้ายวิญญาณก็คือศิลาเทียนโหมว

“คุณเฉิน นี่คือศิลาเทียนโหมว ท่านอยากได้เยอะแค่ไหนก็หยิบไปได้เลย” เจ้าตำหนักกล่าวขึ้นมา

เฉินผิงมองศิลาเทียนโหมวซึ่งแลดูธรรมดาสามัญ เขาเดินเข้ามาหยิบเพียงก้อนเดียวก่อนที่จะเก็บลงไปในแหวนเก็บของของตนเอง

เฉินผิงเหลือบมองป้ายววิญญาณแล้วถามว่า “เจ้าตำหนัก ป้ายวิญญาณพวกนี้ล้วนเป็นบรรพจารย์ของตำหนักก่วงหานงั้นเหรอ?”

“ใช่ ข้าตั้งป้ายวิญญาณพวกนี้ด้วยหวังว่าบรรพจารย์ของตำหนักก่วงหานจะสามารถหาทางกลับมาหาพวกเราได้ ถ้าวิญญาณของพวกท่านยังร่อนเร่อยู่ ศิลาเทียนโหมวพวกนี้ก็จะช่วยให้พวกท่านสามารถถือกำเนิดขึ้นใหม่ได้” เจ้าตำหนักอธิบายให้ฟัง

เฉินผิงมองป้ายวิญญาณด้วยความสับสน “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น หรือสหายร่วมทางที่ท่านบอกข้าจะเป็น...” นางอยากให้ข้าเอาป้ายวิญญาณพวกนี้ไปแดนขั้วโลกด้วยงั้นเหรอ?

เมื่อเจ้าตำหนักสัมผัสได้ถึงความสับสนของเฉินผิง นางก็ยิ้มนิดๆ แล้วหันหลังเดินไปข้างหลังป้ายวิญญาณพวกนั้น

สิ่งที่ทำให้เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจก็คือ มีวงแหวนอาคมสกัดเส้นทางที่อยู่ข้างหลังป้ายวิญญาณเอาไว้

เจ้าตำหนักหยิบเหรียญตรามรกตออกมาแล้วค่อยๆ กดลงบนวงแหวนอาคมอย่างเบาไม้เบามือ

ทันใดนั้นก็พลันบังเกิดแสงช่วงโชติไปทั่วทั้งห้อง วงแหวนอาคมที่อยู่ตรงหน้าของนางค่อยๆ หายไป เผยให้เห็นมิติอันกว้างใหญ่ไพศาลแห่งหนึ่งที่ปรากฏขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่ง

หลังจากเจ้าตำหนักพาเฉินผิงเข้ามาข้างใน เขาก็ไม่เห็นขุนเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะแต่อย่างใด ทว่ากลับเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยขุนเขาอันเก่าแก่กับสายน้ำใสสะอาด

แต่สถานที่แห่งนั้นก็ไม่ได้กว้างขวางอะไรเป็นพิเศษ เพราะเฉินผิงสามารถมองเห็นแนวกั้นเขตแดนได้แต่ไกล เจ้าสิ่งนี้คงจะเป็นโลกใบเล็กที่ใครสักคนสร้างขึ้นมา

ฟิ้ว!

ขณะที่เจ้าตำหนักพาเฉินผิงเข้าไปข้างใน จู่ๆ ก็มีเงาร่างปรากฏตัวขึ้นมาจากทั่วทุกสารทิศ

เฉินผิงเหลือบมองธิดาเทพพวกนั้น พวกนางทุกคนล้วนอยู่ในระดับผู้ทุกข์ยากขั้นหก สำหรับตำหนักก่วงหานที่เพิ่งจะสร้างขึ้นมาใหม่นั้น มีความแข็งแกร่งเช่นนั้นได้ก็ถือว่าค่อนข้าน่าประทับใจแล้ว อย่างไรเสียสามราชาสี่ประมุขแห่งเผ่าอสูรก็เป็นแค่ระดับผู้ทุกข์ยากขั้นเจ็ดเท่านั้น

ถึงแม้ว่าจะมีแค่พวกนางสิบสองคน แต่พลังที่รวมตัวกันก็น่าเกรงขามไม่น้อยไปกว่ากองทัพนับพันเลย

แน่นอนว่าสามารถถูกเลือกให้เป็นธิดาเทพได้ ผู้บำเพ็ญเพียรสตรีเหล่านั้นจะต้องมีอะไรสักอย่างที่ไม่ธรรมดาสามัญโดยไม่ต้องสงสัยเลย

“เจ้าตำหนัก ธิดาเทพเหล่านี้ก็คือสหายร่วมทางที่ท่านว่างั้นเหรอ?” เฉินผิงถามขึ้นมา

“ใช่แล้ว เป็นพวกนางนั่นแหละ ข้าต้องการให้พวกนางฝ่าเข้าไปในแดนขั้วโลกแล้วเพิ่มทวีความแข็งแกร่งของตนเองให้เร็วที่สุดเท่าที่พอจะเป็นไปได้” เจ้าตำหนักตระหนักดีว่าความแข็งแกร่งโดยรวมของตำหนักก่วงหานยังอ่อนด้อยเกินไป

นอกเหนือไปจากตัวนางเองกับผู้อาวุโสมู่แล้ว เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่มีระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานสูงสุดล้วนอยู่ในระดับผู้ทุกข์ยากขั้นหกเป็นส่วนใหญ่

เมื่อเทียบกับความแข็งแกร่งของตำหนักก่วงหานเมื่อสมัยก่อนแล้ว นับว่าอยู่คนละโลกกันเลยทีเดียว

อย่างไรเสียเมื่อสมัยก่อน ก็มีแต่ผู้ที่บรรลุถึงระดับมหายานเท่านั้นที่จะถูกเลือกให้เป็นธิดาเทพแห่งตำหนักก่วงหาน

ทว่ายามนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว เจ้าตำหนักไม่มีทางเลือกนอกจากเลือกแม่ทัพท่ามกลางคนแคระ