หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3743

เฉินผิงเดินเตร่ในตลาดกับเสินจี้จื่อ แม้ว่าแผงขายของจะมีมากมาย แต่ก็ยังไม่มีอะไรเตะตา

หลังพวกเขาเดินไปไม่กี่ก้าวก็พบกับแผงขายของที่ด้านหน้าซึ่งรายล้อมไปด้วยฝูงชน

“ไปกันเถอะ ข้างหน้าคงจะมีสมบัติอยู่ ไปดูกันดีกว่า” เสินจี้จื่อบอกได้ทันทีว่าแผงลอยข้างหน้าจะต้องขายสินค้ามีค่า

ไม่อย่างนั้นมันคงไม่ดึงดูดฝูงชนมากขนาดนี้

ทันทีที่เฉินผิงและเสินจี้จื่อเข้ามาใกล้ พวกเขาก็ได้ยินเสียงพูดคุยกันอย่างเผ็ดร้อนท่ามกลางฝูงชน

“กระดองเต่าดำนี้เป็นของปลอมใช่ไหม? หมอนี่อ้างว่ามันสามารถรับการโจมตีจากผู้บำเพ็ญเพียรชั้นยอดได้ ล้อกันเล่นชัดๆ!”

“คงเป็นเรื่องจริง แต่การได้กระดองเต่าดำมาหลายอันในคราวเดียวดูจะดวงดีเกินไปหน่อย”

“ถึงแม้กระดองเต่าดำนี้จะเป็นของแท้ แต่มันจะมีประโยชน์ก็ต่อเมื่อใช้ร่วมกับเครื่องรางเท่านั้น สำหรับพวกเราผู้บำเพ็ญเพียรทั่วไปแล้วมันค่อนข้างไร้ประโยชน์ มีใครที่นี่รู้วิธีเขียนอักขระเครื่องรางบ้าง?”

“แต่ละอันมีค่าเท่าเหรียญวิญญาณห้าแสนเหรียญ ซึ่งก็ถือว่าไม่แพงเกินไป อย่างไรก็ตาม ส่วนที่ยากจริงๆ คือการหาปรมาจารย์เครื่องรางระดับสูงมาลงอักขระ ซึ่งคงต้องเสียอีกหลายล้านเหรียญวิญญาณ”

ขณะที่เฉินผิงฟังคำพูดของผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านั้น เขาก็สนใจขึ้นมาทันที เขารีบเบียดตัวเข้าไปในฝูงชน

เฉินผิงพบว่าเจ้าของแผงขายของเป็นชายสูงอายุที่ดูแก่ไม่น้อย เขาจัดเรียงกระดองเต่าสีดำไว้หลายสิบอันด้านหน้าเขา น่าประหลาดใจที่กระดองเหล่านั้นมีขนาดเท่ากัน และที่น่าสนใจยิ่งกว่านั้นคือพลังวิญญาณจางๆ ที่เขาสัมผัสได้ซึ่งเล็ดลอดออกมาจากกระดองเต่าเหล่านั้น

เฉินผิงนั่งลง หยิบกระดองเต่าดำขึ้นมาและเริ่มพิจารณามัน ลวดลายบนกระดองเต่านั้นต่างกันออกไป และพลังวิญญาณก็แผ่ออกมาจากภายในอย่างต่อเนื่อง เฉินผิงคิดว่ากระดองเต่าพวกนั้นเป็นของแท้

“ถึงแม้ว่ากระดองเต่าดำจะแข็งแกร่งอย่างมาก แต่มันก็ใช้ได้กับเครื่องรางเท่านั้น หากไม่มีการลงอักขระบนกระดองเต่า มันก็ไม่ได้มีประสิทธิภาพมากไปกว่าเกราะโซ่ถักทองคำทั่วไป อย่างไรก็ตาม หากใครสามารถเขียนอักขระและผสานเข้ากับกระดองเต่าสีดำ มันจะสามารถป้องกันการโจมตีจากผู้บำเพ็ญเพียรระดับยอดฝีมือได้ ส่วนเรื่องที่กระดองเต่าจะสามารถต้านการโจมตีได้มากเท่าใดนั้นขึ้นอยู่กับระดับทักษะของปรมาจารย์เครื่องราง เราไปดูที่อื่นกันดีกว่า แบบนี้ไม่คุ้มหรอก!” เสินจี้จื่อพูดพร้อมกับสะกิดเฉินผิง

สำหรับผู้บำเพ็ญเพียรธรรมดาเหล่านั้น เหรียญวิญญาณครึ่งล้านแลกกับของหนึ่งอย่างไม่ใช่จำนวนน้อยๆ ยิ่งกว่านั้น พวกเขาไม่เห็นประโยชน์ที่จะเอาของแบบนี้มาครอบครอง

หากพวกเขาต้องจ้างปรมาจารย์เครื่องรางระดับสูงมาเขียนอักขระก็มีแต่จะเสียเงินมากขึ้น

หลังจากที่เจ้าของแผงลอยเห็นว่าเฉินผิงตัดสินใจซื้ออย่างเฉียบขาด แววตาของเขาก็เริ่มแสดงความเสียดาย ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ฉันคงตั้งราคาให้สูงขึ้น

ผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ ประหลาดใจเช่นเดียวกันเมื่อเห็นว่าเฉินผิงซื้อกระดองเต่าดำทั้งหมดอย่างง่ายๆ

เสินจี้จื่อสับสนไปหมด เขารีบตามเฉินผิงไปและพูดว่า “นี่คุณ ฉันไม่ได้ว่าอะไรนะ แต่ถึงคุณจะรวยก็อย่าใช้เงินแบบนี้เลย เหมือนเอาเงินไปเททิ้งเปล่าๆ!”

เสินจี้จื่อแสดงสีหน้าเจ็บปวดราวกับว่าเฉินผิงเอาเงินเขาไปใช้

เมื่อเห็นท่าทางของเสินจี้จื่อ เฉินผิงก็แค่หัวเราะเบาๆ โดยไม่พูดอะไร ชายคนนี้ช่างขี้เหนียวจริงๆ เขาอาจเห็นค่าของเงินมากกว่าชีวิตตัวเองเสียอีก

“ตลาดนี้มีแผงลอยที่ขายแพงกว่านี้ไหม? เดินดูแต่ละแผงใช้เวลานานเกินไป” เฉินผิงต้องการตรงไปยังแผงที่ขายของราคาสูง

การมองหาของดีๆ ตามแผงขายของทั่วไปก็เหมือนกับงมหาเข็มในกองฟาง