“พวกนายทุนนี่มันหน้าเลือดเหมือนกันหมด”
เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรังเกียจ!
คนที่มีความสามารถในการก่อตั้งตลาดใต้ดินและจัดการประมูลแบบนี้ย่อมถูกผลักดันด้วยความโลภ!
ในเมื่อทั้งหมดนี้ทำไปเพื่อเงินจึงย่อมไม่เกี่ยงวิธีการ
บางทีนี่อาจเป็นสันดานของมนุษย์
“ฉันให้หกล้าน...”
มีคนอื่นยกมือเสนอราคา!
ซึ่งทำให้เสินจี้จื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจเขารู้สึกไม่แน่นอน
อย่างไรก็ตาม ขณะมองไปที่รูปปั้นตรงหน้า เสินจี้จื่อก็ได้แต่ยกมือขึ้นอีกครั้งและพูดว่า “ฉันให้เจ็ดล้าน...”
คราวนี้เสินจี้จื่อกัดฟันขณะเสนอราคา ถ้าไม่อยากได้รูปปั้นจนตัวสั่นก็คงไม่มีทางที่เขาจะสู้ราคาต่อ!
“ฉันให้แปดล้าน...”
คนๆ นั้นเหลือบมองเสินจี้จื่อ และแล้วเขาก็เสนอราคาที่สูงขึ้นอีกครั้ง!
ดวงตาของเสินจี้จื่อเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ขณะที่เขากำลังจะยกมือขึ้น จู่ๆ เฉินผิงก็ห้ามไว้ทันที!
ครั้งนี้เฉินผิงแทบจะลากเสินจี้จื่อลงไปที่พื้น!
เสินจี้จื่อหันมองไปทางเฉินผิงด้วยความงุนงง เฉินผิงพูดเสียงเบา “หยุดประมูลได้แล้ว รูปปั้นนั้นเป็นของปลอม...”
“ของปลอม?”
เสินจี้จื่อรู้สึกมึนงงไปหมด
อย่างไรก็ตาม คำพูดของเขาดึงดูดสายตาผู้คนจำนวนมากในทันที เสินจี้จื่อรีบลดเสียงลงและถามว่า “คุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นของปลอม?”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ยังไงนี่ก็เป็นการแหกตาอยู่แล้ว ภายในรูปปั้นนี้มีอักขระขนาดเล็ก เมื่อพลังวิญญาณถูกส่งเข้าไป อักขระอาคมก็จะทำงาน เปล่งแสงที่คล้ายกับแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมา” เฉินผิงอธิบาย
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เสินจี้จื่อก็มองดูเฉินผิงด้วยสีหน้าสงสัย แต่เขาก็ไม่ได้ประมูลต่อ
เหล่าหยางมองดูเสินจี้จื่ออย่างเงียบๆ ราวกับกำลังรอให้เขาเสนอราคา อย่างไรก็ตาม หลังจากรออยู่พักหนึ่งและเห็นว่าเสินจี้จื่อไม่ประมูลต่อ เหล่าหยางก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องประกาศเสียงดังว่า “เนื่องจากไม่มีใครประมูล รูปปั้นนี้จึงถูกขายที่ราคาแปดล้าน!”
หรือว่าเฉินผิงจะดูออกได้ด้วยตาเปล่า?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...