หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3747

กระดูกนั้นโปร่งใสราวกับหยก ไม่อาจสัมผัสได้ถึงรัศมีใดๆ

“เหล่าหยาง คุณเอากระดูกแขนนี่มาทำอะไร?”

“นี่ไม่ใช่สมบัติสักหน่อย!”

“ของแบบนี้หาได้ทั่วไปในเขาเทียนโหมว มีคนตายทุกวี่ทุกวัน”

เมื่อเห็นของที่ถูกนำออกมา ทุกคนก็เริ่มไม่พอใจทันที!

เห็นได้ชัดว่าเหล่าหยางปั่นหัวพวกเขาเล่นด้วยการนำกระดูกแขนที่ดูธรรมดามาประมูล

“สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ นี่ไม่ใช่กระดูกมนุษย์ทั่วไป นี่คือชิ้นส่วนของกระดูกแขนของยอดฝีมือผู้ทรงพลังยิ่ง ฉันทดสอบดูแล้ว และกระดูกชิ้นนี้แข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ มันสามารถทำลายได้ทุกสิ่ง ต้องเอาไปหลอมเป็นอาวุธชั้นยอดได้แน่” เหล่าหยางอ้างสรรพคุณ

“ขอทีเถอะ นี่คุณคิดจะหลอกกันเหรอ? เราเคยเห็นสมรภูมิแห่งทวยเทพและซากของเหล่าเซียนมาแล้วนะ”

“ศพแบบนี้พบได้ทุกที่ในสมรภูมิแห่งทวยเทพ กระดูกสีขาวล้วนนี่มันจะไปมีประโยชน์อะไร? ฮ่า แถมยังมาบอกอีกว่าใช้ทำเป็นอาวุธได้!”

“ใครที่ไหนมันจะใช้กระดูกเป็นอาวุธ? เอาของชิ้นต่อไปมาประมูลได้แล้ว!”

ผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนเริ่มทักท้วง ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อก่อนเขาเทียนโหมวเคยเป็นสมรภูมิแห่งทวยเทพ ซึ่งคร่าชีวิตเซียนไปมาก ดังนั้นกระดูกแบบนี้จึงพบเห็นได้ทั่วไป!

ถึงจะเป็นกระดูกของเซียนผู้ลงมาจากอาณาจักรแดนสรวง แต่โดยหลักแล้วมันไม่ได้มีคุณค่าอะไรและไร้ประโยชน์!

“พวกคุณไม่เข้าใจ” เหล่าหยางกล่าว “ไม่เห็นหรือว่ากระดูกชิ้นนี้กลายเป็นหยกไปแล้ว หากไม่ต้องการใช้เป็นอาวุธ คุณก็สามารถบดให้เป็นผงได้ จากนั้นก็ใส่ลงในชาแล้วดื่มได้เลย!”

เหล่าหยางยังคงพูดกระตุ้น พยายามที่จะขายกระดูกแขนชิ้นนี้อย่างเต็มที่

“เหล่าหยาง เพื่อขายของคุณคงพูดได้ทุกอย่างจริงๆ ถึงกับแนะนำให้บดกระดูกเป็นผงเพื่อใช้ชงชา ถ้ามันดีขนาดนั้นก็ดื่มเองแล้วกัน!” ผู้บำเพ็ญเพียรกล่าวเยาะเย้ย

เฉินผิงจ้องมองกระดูกแขนชิ้นนั้น แม้จะกลายเป็นหยกซึ่งทำให้มีรูปลักษณ์งดงาม แต่จริงๆ แล้วมันไม่มีคุณค่าอะไร

หากเขาต้องการกระดูกของเซียนที่ล้มตายลง ของแบบนั้นมีเกลื่อนไปทั่วในสมรภูมิแห่งทวยเทพ

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเห็นคุณค่า เหล่าหยางจึงถอนหายใจเล็กน้อย พร้อมที่จะนำกระดูกแขนออกไป

ในขณะนั้น จ้าวมารสีชาดซึ่งอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเฉินผิงก็พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ประมูลกระดูกแขนชิ้นนี้ซะ ซื้อมาเลย...

จะบ้าหรือไงนี่คือกระดูกแขนของข้าเองถึงผ่านไปหลายปีแล้วร่างของข้าก็ยังอยู่ถ้าหากระดูกทั้งหมดของข้าเจออีกไม่นานข้าก็จะได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง

นี่มันเหลือเชื่อเป็นบ้า

พอกันทีจงไปสัมผัสกระดูกแขนนั้นซะเมื่อนั้นข้าจึงมั่นใจได้ว่าสัญชาตญาณของข้าไม่ผิด