หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3748

เฉินผิงก้าวไปข้างหน้าโดยไม่ลังเล หลังจากจ่ายเงินเขาก็ถือกระดูกแขนไว้ในมือ

ทันทีที่กระดูกถูกสัมผัส มันก็ปลดปล่อยลำแสงสีขาวออกมา ตามมาด้วยปราณมรณะแผ่วเบาที่แผ่ไปทั่วบริเวณ!

นี่คือกระดูกของข้าโชคดีที่คนพวกนี้ไม่รู้ว่าของที่ตัวเองเห็นมีค่าขนาดไหนจะเอากระดูกของข้าไปเทียบกับของพวกเซียนทั่วไปได้ยังไงกัน

จ้าวมารสีชาดร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

พอเห็นว่ากระดูกแขนเกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยเมื่ออยู่ในมือเฉินผิง ผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ ก็เบิกตากว้าง ชัดเจนว่าพวกเขารู้สึกเสียดาย

เมื่อรู้สึกว่าทุกคนรอบตัวจ้องมอง เฉินผิงจึงรีบเก็บกระดูกในมือลงในแหวนเก็บของ

เจ้าหนูจงตามหาว่าร่างของข้าถูกค้นพบที่ไหนเจ้าต้องรวบรวมร่างทั้งหมดมาให้ข้าถ้ากลับมาเกิดได้เมื่อไหร่ข้ารับรองว่าเจ้าจะได้ขึ้นไปสู่อาณาจักรแดนสรวงที่ซึ่งข้าจะคอยปกป้องเจ้า

จ้าวมารสีชาดอุทานด้วยความยินดี

ต่อให้จ้าวมารสีชาดไม่พูดอะไร เฉินผิงก็คิดจะหาคำตอบอยู่แล้ว ถ้าเขาสามารถช่วยจ้าวมารสีชาดคืนชีพได้จริง เฉินผิงก็จะมีพันธมิตรผู้แข็งแกร่ง

เขาคงจะไร้เทียมทานทั้งในอาณาจักรของมนุษย์และอาณาจักรแดนสรวง เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ว่าจะเป็นสมาพันธ์ผนึกมารหรือมารอเวจี เฉินผิงมั่นใจว่าเขาสามารถบดขยี้พวกมันได้

“เอาล่ะ เรามาประมูลชิ้นต่อไปกันเถอะ!”

เหล่าหยางพูดเสียงดังแล้วสั่งให้คนของเขานำของออกมา!

“เดี๋ยวก่อน คุณเหล่าหยาง” เฉินผิงถาม “คุณช่วยบอกผมได้ไหมว่าคุณได้กระดูกชิ้นนี้มาจากไหน?”

เหล่าหยางเหลือบมองเฉินผิงแล้วส่ายหัว “ขอโทษด้วย เรามีหน้าที่ขายสินค้าเท่านั้น ของจะมาจากไหนและมาได้อย่างไรนั้นเราไม่อาจเปิดเผยได้!”

เฉินผิงมองเหล่าหยาง เข้าใจว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ จากนั้นก็โยนเหรียญวิญญาณสีม่วงสามเหรียญออกไป

“ทีนี้บอกผมมาได้หรือยัง?” เฉินผิงถามอย่างเฉยเมย

เมื่อเห็นเฉินผิงใช้เหรียญวิญญาณมูลค่าสามล้านอย่างไม่ทุกข์ร้อน เหล่าหยางก็ยิ้มกว้างทันที

“ได้สิ กระดูกแขนนี้ถูกพบโดยใครบางคนในหุบเขาเสี่ยวชี และต่อมาเราก็ซื้อมาจากเขาคนนั้น”

หลังจากที่เหล่าหยางพูดจบ เขาก็รับเหรียญวิญญาณสีม่วงไปด้วยความยินดี

“หุบเขาเสี่ยวชี?”

นับแต่ที่ได้พบกับเฉินผิง เขาก็ได้เงินมาไม่น้อย จึงต้องควบคุมคนรวยๆ อย่างเฉินผิงให้อยู่ในกำมือของเขา

“สุภาพบุรุษและสุภาพสตรี นี่คือสมบัติชิ้นสุดท้าย และเป็นของชิ้นเอกของเราด้วย เชิญรับชม!”

หลังจากที่เหล่าหยางพูดจบ เขาก็ดึงพัดออกจากมือของเขา

หลังจากนั้นพัดก็คลี่ออก และทันใดนั้นก็เกิดแสงที่หมุนวนอย่างต่อเนื่อง

“อะไรกัน? พัดเรืองแสงนี่เหรอคือสมบัติ?”

“พัดตัวนี้ทำมาจากอะไร? ดูเหมือนจะเป็นกระดาษนะ”

“พัดที่เรืองแสงได้ ไม่ใช่ของธรรมดาแน่นอน!”

ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากคุยกันอย่างตื่นเต้น

เนื่องจากไม่มีใครสามารถใช้ปราณสัมผัสตรวจสอบ พวกเขาจึงได้แต่สังเกตด้วยสายตาเท่านั้น