หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3760

แม้กระดองเต่าดำจะสามารถรับการโจมตีได้เพียงครั้งเดียวก่อนจะถูกทำลาย แต่แค่ครั้งเดียวก็มากพอที่จะช่วยให้รอดชีวิต

ในขณะนั้น เหล่าธิดาเทพมองไปทางเฉินผิง สายตาของพวกเธอเต็มไปด้วยความชื่นชม

แม้ว่าเฉินผิงจะเป็นเพียงผู้ทุกข์ยากระดับสาม แต่เขาก็เป็นปรมาจารย์อาคม ในอาณาจักรนิรันดร์นั้น ทั้งปรมาจารย์อาคมและนักกลั่นยาต่างก็ได้รับความเคารพอย่างสูง

การที่เฉินผิงเป็นปรมาจารย์อาคมหมายความว่าระดับบำเพ็ญเพียรของเขาคงไม่สูงมากนัก ในเมื่อเขาย่อมทุ่มเทพลังส่วนใหญ่ไปกับการเรียนรู้อาคม

ปิงลู่ก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยความยำเกรง “ขอบคุณมาก คุณเฉิน เราจะทำตามคำสั่งของท่านเจ้าตำหนักและคอยปกป้องคุณตลอดการเดินทาง”

หลังจากที่ได้รับของขวัญอันล้ำค่าแล้ว คงเป็นการหยาบคายหากพวกเธอไม่ยอมรับเฉินผิง

เมื่อได้ยินคำพูดของปิงลู่ เฉินผิงก็ตอบด้วยรอยยิ้มจางๆ “พวกคุณปกป้องตัวเองก็พอแล้ว ถ้าเป็นไปได้ ผมจะพยายามเต็มที่เพื่อให้พวกคุณรอดกลับมาทุกคน”

คำพูดของเฉินผิงทำให้สีหน้าซาบซึ้งของปิงลู่มืดหม่นทันที

ธิดาเทพคนอื่นๆ ก็จ้องมองที่เฉินผิงเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับคำพูดของเขา

“จะบอกว่าคุณแข็งแกร่งกว่าพวกเราสิบคนอีกเหรอ?” ปิงลู่ถามเฉินผิง

เฉินผิงไม่ตอบ แต่เจ้าตำหนักพูดขึ้นมาแทน “ใช่ ถึงพวกเธอทุกคนจะร่วมมือกันสู้กับคุณเฉินก็ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก ที่พวกเธอต้องทำคือเชื่อฟังเขาในระหว่างการเดินทาง ทีนี้ก็ออกไปสนุกกันได้แล้ว”

หลังจากที่เจ้าตำหนักพูดจบ เธอก็หันหลังกลับและเดินจากไป

แม้ว่าเหล่าธิดาเทพจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าแย้งเจ้าตำหนัก

เฉินผิงเพียงแค่หัวเราะเบาๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ

หลังพวกเขาไป ธิดาเทพทั้งสิบก็ลงจากภูเขาด้วยกัน มุ่งหน้าไปยังเมืองหนานจิงเพื่อเดินเที่ยวชมเมือง

พวกเธอไม่รู้ว่าจะรอดกลับมาจากการเดินทางไปยังแดนขั้วโลกหรือเปล่า ดังนั้นวันนี้จึงต้องใช้ชีวิตให้คุ้ม

เฉินผิงไปพักผ่อนในห้องของเขา เขาใช้เวลาสลักอักขระมาทั้งคืน ซึ่งเป็นอะไรที่เปลืองแรงเป็นที่สุด

เขาจึงต้องพักผ่อนให้กลับมาอยู่ในสภาพเต็มร้อยโดยเร็วที่สุด

เมื่อเฉินผิงลืมตาขึ้น แสงจันทร์ก็ส่องเข้ามาเต็มห้อง ขณะที่ท้องฟ้ามืดลง

อย่างไรก็ตาม หิมะที่สะท้อนแสงจันทร์ทำให้ภายนอกดูราวกับว่าเป็นเวลากลางวัน

เฉินผิงก้าวออกจากห้อง รู้สึกถึงลมหนาวที่พัดผ่าน ให้ความรู้สึกสดชื่นอย่างยิ่ง

ในสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายเช่นนี้ คนธรรมดาอาจต้องดิ้นรนเพื่อมีชีวิตในแต่ละะวัน แต่สำหรับผู้บำเพ็ญเพียรอย่างเฉินผิง ความหนาวเย็นรุนแรงไม่มีอะไรน่ากลัว

นี่มันอะไรกัน? สาบานเลยว่าเธอพยายามยั่วยวนฉัน!

“ธรรมชาติแท้จริงของจุติเวลาคืออะไรกัน…”

ตอนเขาอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลจี้ ไท่จู่ได้ถ่ายทอดวิชาดรรชนีเซียนให้เขา ซึ่งเป็นวิชาที่จำเป็นต้องเข้าถึงจุติเวลาจึงจะใช้งานได้

นอกจากนี้ เขายังต้องฝึกท่าเท้าประกายไฟให้ชำนาญด้วย

แม้ว่าเฉินผิงจะเริ่มเข้าใจแนวคิดของจุติเวลาและยังสามารถใช้ท่าเท้าประกายไฟได้ แต่ก็คงอีกนานกว่าเขาจะใช้จุติเวลาได้อย่างเต็มประสิทธิภาพและสร้างจุติดาราได้ ดูเหมือนว่าหนทางยังอีกยาวไกล

เฉินผิงนั่งนิ่งจ้องมองแสงจันทร์ และจมอยู่กับความคิดของตนอย่างไม่รู้ตัว

ในขณะนั้น เหล่าธิดาเทพที่รีบกลับมาจากเมืองหนานจิงก็มาถึงตำหนักก่วงหาน

“ปิงลู่ วันนี้สนุกจริงๆ ฉันไม่ได้มีความสุขแบบนี้มานานแล้ว”

“จริง ฉันได้กินของอร่อยๆ หลายอย่างด้วย”

“เมืองหนานจิงคึกคักกว่าเดิมมาก!”

เหล่าธิดาเทพพูดคุยและหัวเราะอย่างมีชีวิตชีวา