หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3775

เฉินผิงตวัดกระบี่อย่างรวดเร็ว ปลดปล่อยลำแสงดาบน่าสะพรึงกลัวที่ควบคู่ไปกับเพลิงปีศาจซึ่งสังหารสัตว์อสูรทันที

หัวของมันร่วงลงพื้น และศิลาขั้วโลกที่คาบไว้ในปากก็หลุดออกไป

เฉินผิงโบกมือ และศิลาขั้วโลกก็เข้ามาอยู่ในมือของเขา

ศิลาขั้วโลกนั้นเย็นยะเยือกเมื่อสัมผัส โดยมีกระแสไฟฟ้าเบาบางซึ่งน่าจะเป็นผลจากสนามพลังแม่เหล็ก

เมื่อเห็นพรรคพวกล้มตาย สัตว์อสูรที่เหลือก็บ้าคลั่งและพุ่งเข้าหาเฉินผิงไม่หยุด

อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดนั้นไร้ผล สัตว์อสูรที่พุ่งเข้ามาหาเฉินผิงต่างก็พบกับจุดจบด้วยกระบี่ของเขา

ศิลาขั้วโลกในปากเริ่มหล่นลงมา ซึ่งเฉินผิงก็หยิบขึ้นมาทันที

มีสัตว์อสูรอยู่หลายตัว แต่สุดท้ายก็เหลือเพียงตัวเดียวเท่านั้น มันจ้องมองเฉินผิงอย่างหวาดหวั่น และกลัวเกินกว่าจะโจมตีอีกครั้ง

สัตว์อสูรค่อยๆ หมอบลง แสดงสัญญาณของการจำนน มันยังคายศิลาขั้วโลกที่มันคาบไว้ในปากออกมาด้วยความเต็มใจ

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงก็ก้าวไปข้างหน้าและหยิบศิลาขั้วโลกขึ้นมา เขาลูบสัตว์อสูรด้วยท่าทีสบายๆ

สัตว์อสูรยังคงนิ่งเฉย แสดงท่าทีนอบน้อมเชื่อฟัง

เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่ง มีเพียงการเชื่อฟังและยอมจำนนเท่านั้นที่จะช่วยให้รอดไปได้

ดูเหมือนว่าสัตว์อสูรตัวนี้จะฉลาดไม่เบา

เฉินผิงจ้องมองสัตว์อสูรที่เชื่อง จากนั้นหันความสนใจไปยังตัวที่ตายไปแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความเศร้าโศก

จริงๆ แล้วเขาไม่มีความแค้นต่อสัตว์อสูรเหล่านี้เลย จุดประสงค์เดียวของเขาคือเอาศิลาขั้วโลกมาเท่านั้น

นั่นคือวิถีแห่งอาณาจักรนิรันดร์ คนที่ขับเคลื่อนด้วยทรัพยากรและผลประโยชน์สามารถมองข้ามเลือดเนื้อเชื้อไขได้อย่างง่ายดาย นับประสาอะไรกับความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับสัตว์อสูร

ไม่มีมิตรภาพนิรันดร์ มีแต่ผลประโยชน์ถาวร

เฉินผิงไม่ได้ฆ่าสัตว์อสูรตัวสุดท้าย เขาหันหลังเตรียมออกไป แต่หลังจากเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว เขาก็หยุดกะทันหัน

เนื่องจากสัตว์อสูรเหล่านี้สามารถตามหาศิลาขั้วโลกและเอามาใช้บำเพ็ญเพียร เฉินผิงย่อมสามารถใช้พวกมันค้นหาศิลาขั้วโลกได้

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังขี่สัตว์อสูรตัวนี้ได้ด้วย ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นมาก

เขาเที่ยวหาอยู่ทั้งวัน

เฉินผิงกลับมาหากับปิงลู่และธิดาเทพอีกครั้ง

เมื่อเห็นเฉินผิงขี่สัตว์อสูร ธิดาเทพหลายคนก็พบว่ามันช่างน่าอัศจรรย์

ปิงลู่ที่รู้สึกสงสัยถามว่า “คุณเฉิน คุณขี่สัตว์อสูรพันธุ์อะไรอยู่?”

“ผมไม่แน่ใจ ผมแค่เหนื่อยจะเดินก็เลยหามาขี่ตัวหนึ่ง” เฉินผิงกล่าวอย่างเรียบเฉย

“นี่คืออสูรหมีหิมะ เป็นสัตว์ที่พบได้บ่อยที่สุดในแดนขั้วโลก แต่ไม่ต้องกังวล ปกติแล้วอสูรหมีหิมะจะเชื่องและจะไม่โจมตี เว้นแต่พวกมันจะรู้สึกถูกคุกคาม”

ในขณะนั้นหลานอิ๋งอิ๋งก็พูดขึ้น

หลานอิ๋งอิ๋งยังอับอายไม่หายแม้จะผ่านมาทั้งวัน ด้วยความที่เป็นหญิงสาว เธอถูกเฉินผิงเปลื้องผ้าในที่แจ้ง ซึ่งไม่เพียงแต่มอง เขายังสัมผัสร่างกายของเธอด้วย เธอไม่อาจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้

อย่างไรก็ตาม เธอตระหนักดีว่าเธอไม่อาจตำหนิเฉินผิงในเรื่องนี้ได้ ท้ายที่สุดแล้ว เฉินผิงก็แค่พยายามช่วยเธอเท่านั้น