หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3797

เฉินผิงชะงักและรีบถามว่า “จ้าวมาร คุณรู้จักวัตถุนี้เหรอ? คุณจำอะไรได้บ้างไหม?”

จ้าวมารสีชาดเพียงแต่ส่ายหัวแล้วตอบว่า “แม้จะสูญเสียความทรงจำ แต่ข้าก็จำสิ่งนี้ได้ มันคือแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจของเซียนอัคคีวิญญาณ”

“ที่อยู่ด้านในคือเพลิงปีศาจทั้งห้าของเซียนอัคคีวิญญาณ มันมาอยู่ที่อาณาจักรนิรันดร์ได้ยังไง? หรือหมอนั่นจะเคยมาที่อาณาจักรนิรันดร์?”

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวมารสีชาด เฉินผิงก็เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร เซียนอัคคีวิญญาณเคยมาเยือนอาณาจักรนิรันดร์ระหว่างศึกแห่งทวยเทพ จึงมีความเป็นไปได้สูงที่จะพบของของเขาที่นี่!

เฉินผิงถือแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจไว้ในมือ หัวใจเขาสั่นระรัว

เขานึกไม่ถึงว่าจะมีเพลิงปีศาจอยู่หลายประเภท

จุติดาราส่องแสงในขณะที่เฉินผิงต้องการดูดกลืนเพลิงปีศาจภายในแก่นวิญญาณ เขามั่นใจว่ามันจะเพิ่มพลังให้จุติเพลิงของเขามหาศาล

ทว่าทันทีที่เฉินผิงคิดได้ดังนั้น จุติเพลิงก็พุ่งเข้ามาราวกับน้ำท่วมไหลหลาก มันโถมเข้าสู่แก่นวิญญาณของเขา

เปลวไฟสีแดงเจิดจ้าภายในแก่นวิญญาณของเขาเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แสงของมันเร่าร้อนมากกว่าเดิม

“แย่แล้ว!”

เฉินผิงตกตะลึงพรึงพรืด และเขาก็รีบตัดพลังจุติของเขาออกไป

เขาตั้งใจที่จะควบคุมพลังภายในแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจ แต่แล้วพลังจุติของเขาเองกลับถูกกลืนกินอย่างคาดไม่ถึง

“เสียสติไปแล้วหรือไง? เจ้าที่เป็นเพียงผู้ทุกข์ยากกล้าคิดที่จะดูดกลืนแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจของ เซียนอัคคีวิญญาณเนี่ยนะ?” จ้าวมารสีชาดถามด้วยความตกใจ

เฉินผิงเกาหัว เขาแค่อยากจะลองดู แต่ไม่คิดว่าแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจจะน่ากลัวขนาดนี้

“ผมดูดกลืนอะไรจากขยะชิ้นนี้ไม่ได้เลย ดูเหมือนว่ามันจะเป็นของไร้ประโยชน์...” เฉินผิงโยนแก่นวิญญาณเพลิงปีศาจเข้าไปในแหวนเก็บของ

หากเฉินผิงไม่สามารถดูดกลืนมันได้ มันก็ไม่มีค่าอะไรสำหรับเขา

เมื่อเห็นเฉินผิงเงียบไปสักพัก หลานอิ๋งอิ๋งก็ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “คุณเฉิน นั่นมันอะไร?”

“แก่นอสูรน่ะ... ของไร้ประโยชน์” เฉินผิงตอบอย่างเรียบเฉย

เมื่อเฉินผิงเงยหน้าขึ้นมองตามต้นเสียงก็อดรู้สึกสับสนไม่ได้ ตามทฤษฎีแล้ว ภายในแดนขั้วโลกที่ได้รับอิทธิพลของสนามพลังแม่เหล็ก ไม่ว่าจะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรหน้าไหนก็ไม่สามารถเหาะได้อย่างรวดเร็วเป็นเวลานานๆ อย่างไรก็ตาม เสียงที่เปล่งออกมาตอนนี้ชัดเจนว่าเป็นเสียงของสิ่งที่เหาะอย่าวรวดเร็วผ่านอากาศ

เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ เฉินผิงก็ตะลึงเมื่อเห็นว่านั่นคือวิญญาณ รัศมีของมันเบาบางและผันผวนราวกับถูกลมพัดพามา

เมื่อจำอีกฝ่ายได้ เฉินผิงก็ผงะทันที “เจ้าสำนักเฉิน?”

เจ้าสำนักเฉินเสียกายหยาบไปแล้ว ในขณะนั้นสิ่งที่เหลืออยู่คือเสี้ยววิญญาณ ในที่สุดเฉินผิงก็เห็นว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเหาะได้

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงก็ไม่อาจเข้าใจได้ พวกเขาแยกจากเจ้าสำนักหลัวและคนอื่นๆ ได้ไม่นาน แต่เจ้าสำนักเฉินกลับอยู่ในสภาพเช่นนี้

เห็นได้ชัดว่าเจ้าสำนักเฉินอยู่ในภาวะตื่นตระหนก เขาไม่สังเกตเห็นเฉินผิงและพรรคพวกด้วยซ้ำ

บางทีเขาอาจจะยังไม่ชินกับร่างวิญญาณ เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาลอยตัวสะเปะสะปะ

เฉินผิงกระโดดขึ้นและตะโกนใส่เจ้าสำนักเฉิน “เจ้าสำนักเฉิน!”

เจ้าสำนักเฉินชะงัก แต่เมื่อรู้ว่าเป็นเฉินผิงเขาก็ดีใจมากและน้ำตาไหล

“คุณเฉินเพื่อนยาก ช่วยฉันด้วย! ช่วยฉันที!” เจ้าสำนักเฉินตะโกน