หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3804

“อะไร… นั่นมันอะไร?”

ผู้อาวุโสรองมองดูแส้ปราบมารในมือของเฉินผิง รู้สึกหวาดกลัวสุดขีด

แส้ยังฟาดไม่โดนเขาด้วยซ้ำ แต่แค่เสียงก็ทำให้มึนหัวแล้ว ถ้าโดนเข้าไปจะยิ่งแย่กว่านี้อีก!

“นี่คือแส้ปราบมาร เอาไว้จัดการผู้ใช้วิชามารโดยเฉพาะ เดี๋ยวคุณก็จะได้รู้ว่ามันเป็นยังไง น่าตื่นเต้นดีนะ!”

ขณะที่เฉินผิงพูด เขาก็ใช้แส้เฆี่ยนตีผู้อาวุโสรอง ฝ่ายหลังร้องด้วยความเจ็บปวดจากการโจมตีรุนแรง!

เขาหวดผู้อาวุโสรองอย่างไม่ลดละ แม้ผู้อาวุโสรองจะร้องขอความเมตตาไม่หยุดก็ตาม!

“ได้โปรดหยุดเถอะ ฉันผิดไปแล้ว ผิดไปแล้ว! ไว้ชีวิตฉันเถอะ ฉันจะไม่รับใช้สมาพันธ์ผนึกมารและจะไม่ตามล่าแกอีก!”

ผู้อาวุโสรองไม่อาจทนต่อความเจ็บปวดแสนสาหัสจากแส้ปราบมาร

การทนต่อความเจ็บปวดทางกายก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่แส้ปราบมารเน้นเล่นงานจิตสำนึกของผู้ใช้วิชามาร เป็นความเจ็บปวดที่ไม่สามารถทนได้ด้วยกำลังใจเพียงอย่างเดียว

เมื่อเห็นผู้อาวุโสรองตกอยู่ในความทุกข์ทรมาน เฉินผิงก็อุ้มเขาขึ้นทันทีและตามเจ้าสำนักเฉินกับคนอื่นๆ ไป

เฉินผิงไม่ได้ฆ่าผู้อาวุโสรอง เพราะเขารู้สึกว่าชายคนนี้ยังมีประโยชน์อยู่บ้าง บางทีอาจจะใช้แลกตัวกับเจ้าสำนักหลัวได้

เฉินผิงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เร็วจนผู้อาวุโสรองต้องตะลึง ดวงตาของอีกฝ่ายแทบจะถลนออกมาด้วยความประหลาดใจ!

ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมสมาพันธ์ผนึกมารถึงเสนอบรรณาการร้อยปีแลกกับเฉินผิง!

ไม่ใช่แค่ผู้ทุกข์ยากระดับสามเท่านั้น เขาเก่งกาจยิ่งกว่าผู้ทุกข์ยากระดับเก้าเสียอีก!

และเขายังมีแส้ปราบมารซึ่งเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่ใช้สู้กับผู้ใช้วิชามารด้วย

ผู้อาวุโสรองนึกเสียใจขึ้นมา เขาไม่น่ารับงานนี้เลย

“ศิษย์คนอื่นของสำนักก่วยชาอยู่ที่ไหน? สัมผัสตำแหน่งของพวกเขาได้ไหม?” เฉินผิงถามผู้อาวุโสรอง

แม้เฉินผิงจะรู้คร่าวๆ ว่าเจ้าสำนักหลัวหนีไปทางไหน แต่เขาไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะเปลี่ยนทางกลางคันหรือเปล่า

ดังนั้น เขาจึงต้องการให้ผู้อาวุโสรองแยกแยะตำแหน่งของศิษย์สำนักตัวเอง

เมื่อพบคนของสำนักก่วยชา พวกเขาก็จะหาเจ้าสำนักหลัวเจอเช่นกัน

“ฉะ-ฉันสัมผัสไม่ได้เลย!”