หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3803

วิญญาณร้ายขนาดมหึมาอ้าปากกว้าง และวิญญาณร้ายทั้งหมดที่ผู้อาวุโสรองเรียกมาก็ถูกดูดเข้าไปในร่างของมัน!

ทันใดนั้น วิญญาณร้ายนับพันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย!

ผู้อาวุโสรองอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อภาพที่ได้เห็นตรงหน้าเขา

“นี่มัน… เป็นไปได้ยังไง? ทำไมแกถึงอัญเชิญวิญญาณร้ายได้? ไม่ นี่ไม่ใช่เจตจำนงสังหาร มันคือรัศมีปีศาจ รัศมีปีศาจของผู้อาวุโสหยินมัว แกมีรัศมีปีศาจได้ยังไง? มันมีพลังมากกว่าเจตจำนงสังหารถึงร้อยเท่า แกเป็นใคร?” ร่างกายของผู้อาวุโสรองสั่นเมื่อเขาถามเฉินผิงเสียงดัง

“ถ้าผมบอกคุณว่าผมเป็นสหายกับผู้อาวุโสหยินมัวของคุณ คุณจะเชื่อไหม?” เฉินผิงตอบด้วยรอยยิ้มจางๆ

“พูดบ้าๆ...” ผู้อาวุโสรองปฏิเสธที่จะเชื่อ

หยินมัวจะเป็นเพื่อนกับเฉินผิงที่เป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากคนหนึ่งได้ยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากสงครามแห่งทวยเทพเมื่อหลายพันปีก่อน เขาก็หายตัวไป ไม่มีใครรู้ว่าเขาตายหรือมีชีวิตอยู่ ทุกคนคิดว่าเขาเสียชีวิตในสนามรบเมื่อมานานแล้ว เขาจะไปมีเพื่อนได้ยังไง?

“อา ผมพูดความจริงนะ แต่น่าเสียดายที่คุณไม่เชื่อผม แบบนั้นคงช่วยไม่ได้!”

เฉินผิงส่ายหัวแล้วอ้าปากทันที!

แรงดึงดูดมหาศาลดูดวิญญาณร้ายพร้อมกับหมอกสีดำที่อยู่รอบๆ เข้าไปในร่างกายของเขาทันที ทำให้ท้องฟ้าในรัศมีหลายไมล์แจ่มใส

หมอกสีดำหายไปแล้ว

เมื่อเห็นเฉินผิงสูดไอหมอกสีดำมหาศาล ผู้อาวุโสรองก็ตกใจมากจนพูดไม่ออก!

ถ้าเฉินผิงไม่ใช่ผู้ใช้วิชามาร เขาคงไม่กล้าสูดหมอกสีดำนี้เข้าไป

แต่หากเฉินผิงเป็นผู้ใช้วิชามาร ก็ไม่มีร่องรอยของรัศมีแบบนั้นในตัวเขาเลย!

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ผู้อาวุโสรองสับสนไปหมด ผู้ทุกข์ยากระดับสามที่ไม่ใช่ผู้ใช้วิชามาร แต่กลับสามารถอัญเชิญวิญญาณร้ายและครอบครองรัศมีปีศาจ!

มันเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจได้

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันฉันควรจะหนีได้แล้ว

ผู้อาวุโสรองเปลี่ยนใจ เขาไม่กล้าต่อสู้กับเฉินผิงอีกต่อไป

ขณะที่ผู้อาวุโสรองหันหลังวิ่งหนี เฉินผิงก็อดหัวเราะไม่ได้

เปรี้ยง!

ร่างของเฉินผิงไม่กระตุกเลยแม้แต่น้อย

ผู้อาวุโสรองเป็นผู้ใช้วิชามารและได้รับความแข็งแกร่งจากเจตจำนงสังหาร ตอนนี้เขาไม่กล้าใช้เจตจำนงสังหาร จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำร้ายเฉินผิงโดยใช้แค่พลังวิญญาณของตัวเอง

เมื่อเห็นเช่นนั้น ผู้อาวุโสรองก็จนปัญญา เขาหนีอย่างสิ้นหวัง แต่ก็หนีไม่พ้นเฉินผิงสักที

ในที่สุดเขาก็ทำได้เพียงหยุดวิ่งและหายใจหอบ

เฉินผิงเล่นกับเขาแบบเดียวกับที่เขาเล่นกับศิษย์ห้าสำนักใหญ่ก่อนหน้านี้

เป็นดั่งคำที่กล่าวไว้ว่า “กรรมตามสนอง”

“แกต้องการอะไรกันแน่?” ผู้อาวุโสรองถาม

“เพื่อเล่นสนุกกับคุณไง ผมยังมีไม้ตายลับที่คุณยังไม่เคยเห็นด้วย!”

ว่าแล้วเฉินผิงก็นำแส้ปราบมารออกมา

แส้ปราบมารเหวี่ยงไปในอากาศพร้อมกับเสียงดังเปรี๊ยะ มันไม่ได้โดนตัวผู้อาวุโสรอง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็สั่นด้วยความกลัว และรู้สึกคล้ายจะเป็นลม