ร่างของผู้อาวุโสรองถูกโจมตีและลอยไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว กระแทกเข้ากับก้อนหินที่อยู่ใกล้ๆ อย่างรุนแรง!
ศิษย์ของห้าสำนักใหญ่พากันดีใจเมื่อจู่ๆ ก็ได้พบกับแสงนั้น
การที่มองเห็นแสงได้หมายความว่าวงแหวนอาคมของสำนักก่วยชาถูกทำลายแล้ว!
เมื่อวงแหวนอาคมพังทลาย พวกเขาก็ยังพอมีหวังที่จะหลบหนี
พวกเขาอยากรู้ว่าใครคือคนที่ทำลายอาคม จัดการกับวิญญาณร้ายหลายสิบตัวได้อย่างง่ายดาย และยังซัดผู้อาวุโสรองกระเด็น
ใครหน้าไหนกันที่มีพลังอันน่าเกรงขามเช่นนี้?
ท่ามกลางแสงนั้น เฉินผิงปรากฏตัวขึ้นในชุดเกราะสีทอง ร่างเกราะทองคำขับให้เขาดูราวกับเทพเจ้า!
เมื่อแสงสีทองส่องประกาย หมอกสีดำก็สลายไปราวกับกระแสน้ำที่ลดระดับลง
เฉินผิงร่อนลงข้างศิษย์ของห้าสำนักใหญ่ และจ้องมองผู้อาวุโสรองด้วยความโกรธ
“เจ้าสำนักเฉิน...”
ศิษย์ของห้าสำนักใหญ่เห็นเจ้าสำนักเฉินอยู่ข้างๆ เฉินผิง
แต่เมื่อพวกเขาสังเกตเห็นว่าเจ้าสำนักเฉินเป็นเพียงเสี้ยววิญญาณ ศิษย์เหล่านี้ก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ในขณะนั้น พวกเขาไม่มีเวลาให้เสียใจ
เมื่อเห็นเพียงศิษย์ของห้าสำนักใหญ่และไม่มีวี่แววของเจ้าสำนักหลัว เจ้าสำนักเฉินจึงถามว่า “เจ้าสำนักหลัวอยู่ที่ไหน?”
“เราแยกกันฝ่าไปคนละทาง เจ้าสำนักหลัวจะทะลวงออกมาจากอีกด้านหนึ่ง” ศิษย์คนหนึ่งกล่าว
ใบหน้าของเจ้าสำนักเฉินเต็มไปด้วยความกังวล
“เจ้าสำนักเฉิน คุณพาศิษย์ที่เหลือไปตามหาเจ้าสำนักหลัว ตอนนี้อาคมพังแล้ว เจ้าสำนักหลัวน่าจะปลอดภัย” เฉินผิงบอกเจ้าสำนักเฉิน
“คุณเฉิน แล้วคุณล่ะ…”
เจ้าสำนักเฉินกลัวว่าเฉินผิงตัวคนเดียวจะรับมือไม่ไหว
เฉินผิงรับรองกับพวกเขาว่า “อย่ากังวลไป การจัดการกับผู้ใช้วิชามารที่มีพลังแค่ผู้ทุกข์ยากระดับแปดไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผม แล้วผมจะตามพวกคุณไป”
“ตกลง ระวังตัวด้วย!” เจ้าสำนักเฉินพูดและพาศิษย์ที่เหลือไปทางที่เจ้าสำนักหลัวบุกทะลวงออกไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...