เฉินผิงใช้วิชาท่าเท้าประกายไฟ และร่างของเขาก็หายไปในทันที!
อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขากำลังจะไปถึงพื้นที่ซึ่งปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำ ทันใดนั้นศิษย์นับร้อยของสำนักก่วยชาก็รีบวิ่งออกมา พวกเขาซุ่มโจมตีอยู่ที่นั่นมาโดยตลอด!
เมื่อเห็นเฉินผิงอยู่คนเดียว ศิษย์เหล่านี้จึงพุ่งเข้ามาหาเขาโดยไม่ลังเล
เมื่อเผชิญหน้ากับศิษย์หลายร้อยคนของสำนักก่วยชา ประกายไฟสีแดงเข้มก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเฉินผิง
เขารู้ว่าจะมัวเสียเวลาอยู่ที่นี่ไม่ได้ เพราะเจ้าสำนักหลัวคงต้านได้อีกไม่นาน
ทันใดนั้นเฉินผิงก็กระโดดขึ้นไป เขาลอยอยู่กลางอากาศ เปลวไฟลุกโชนไปทั่วร่างกายของเขา!
ผู้ใช้วิชามารแห่งสำนักก่วยชาเกรงกลัวเพลิงปีศาจมากที่สุด
ขณะที่เฉินผิงค่อยๆ ยกมือขึ้น เปลวเพลิงไร้ที่สิ้นสุดก็ลุกไหม้ไปทั่วท้องฟ้า
แม้แต่อากาศก็ดูเหมือนจะลุกเป็นไฟ
คลื่นความร้อนพัดไปทั่วแผ่นดิน ไฟลุกท่วมพื้นที่กว้างหลายไมล์ หิมะที่ทับถมหนาละลายและระเหยไปทันที
เฉินผิงปลดปล่อยเพลิงปีศาจทั้งหมดในตัวเขา
ศิษย์ของสำนักก่วยชาจ้องมองไปที่เปลวไฟอันไม่มีที่สิ้นสุด ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!
ตูม!
เฉินผิงโบกมือให้เปลวไฟมารวมกันในจุดเดียว และเปลี่ยนมันให้กลายเป็นมังกรไฟทันที ปากของมันอ้ากว้าง!
มังกรไฟคำรามพร้อมโฉบลงมาโดยตรง
เหล่าศิษย์ของสำนักก่วยชาต่างพากันตกตะลึง
พวกเขาระเบิดเจตจำนงสังหารจำนวนมากออกมา ก่อตัวเป็นโล่หมอกสีดำที่ไม่อาจทะลุผ่านได้เพื่อหยุดยั้งมังกรไฟตัวนี้
ขณะที่โล่หมอกสีดำก่อตัวขึ้น พวกเขาก็รู้สึกถึงแรงดูดมหาศาล ซึ่งดึงเจตจำนงสังหารทั้งหมดของพวกเขาออกไปทันที
เฉินผิงอ้าปากขึ้น และเจตจำนงสังหารนับไม่ถ้วนก็เข้าสู่ร่างกายของเขา
เมื่อมาถึงจุดนี้ ศิษย์ของสำนักก่วยชายิ่งตกตะลึงกว่าเดิม
ท่ามกลางความสับสน มังกรไฟก็พุ่งไปข้างหน้า เปลวไฟที่รุนแรงทำให้ศิษย์ของสำนักก่วยชาถูกกลืนหายไปในเพลิงโหมกระหน่ำ!
พวกเขากรีดร้องเสียงแหลม
เมื่อเห็นอย่างนั้น ศิษย์ของสำนักก่วยชาก็เตลิดหนีไป ความหวาดกลัวท่วมท้นหัวใจของพวกเขา
แต่ไม่มีที่ให้หลบหนีแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...