หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3806

เฉินผิงใช้วิชาท่าเท้าประกายไฟ และร่างของเขาก็หายไปในทันที!

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขากำลังจะไปถึงพื้นที่ซึ่งปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำ ทันใดนั้นศิษย์นับร้อยของสำนักก่วยชาก็รีบวิ่งออกมา พวกเขาซุ่มโจมตีอยู่ที่นั่นมาโดยตลอด!

เมื่อเห็นเฉินผิงอยู่คนเดียว ศิษย์เหล่านี้จึงพุ่งเข้ามาหาเขาโดยไม่ลังเล

เมื่อเผชิญหน้ากับศิษย์หลายร้อยคนของสำนักก่วยชา ประกายไฟสีแดงเข้มก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเฉินผิง

เขารู้ว่าจะมัวเสียเวลาอยู่ที่นี่ไม่ได้ เพราะเจ้าสำนักหลัวคงต้านได้อีกไม่นาน

ทันใดนั้นเฉินผิงก็กระโดดขึ้นไป เขาลอยอยู่กลางอากาศ เปลวไฟลุกโชนไปทั่วร่างกายของเขา!

ผู้ใช้วิชามารแห่งสำนักก่วยชาเกรงกลัวเพลิงปีศาจมากที่สุด

ขณะที่เฉินผิงค่อยๆ ยกมือขึ้น เปลวเพลิงไร้ที่สิ้นสุดก็ลุกไหม้ไปทั่วท้องฟ้า

แม้แต่อากาศก็ดูเหมือนจะลุกเป็นไฟ

คลื่นความร้อนพัดไปทั่วแผ่นดิน ไฟลุกท่วมพื้นที่กว้างหลายไมล์ หิมะที่ทับถมหนาละลายและระเหยไปทันที

เฉินผิงปลดปล่อยเพลิงปีศาจทั้งหมดในตัวเขา

ศิษย์ของสำนักก่วยชาจ้องมองไปที่เปลวไฟอันไม่มีที่สิ้นสุด ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!

ตูม!

เฉินผิงโบกมือให้เปลวไฟมารวมกันในจุดเดียว และเปลี่ยนมันให้กลายเป็นมังกรไฟทันที ปากของมันอ้ากว้าง!

มังกรไฟคำรามพร้อมโฉบลงมาโดยตรง

เหล่าศิษย์ของสำนักก่วยชาต่างพากันตกตะลึง

พวกเขาระเบิดเจตจำนงสังหารจำนวนมากออกมา ก่อตัวเป็นโล่หมอกสีดำที่ไม่อาจทะลุผ่านได้เพื่อหยุดยั้งมังกรไฟตัวนี้

ขณะที่โล่หมอกสีดำก่อตัวขึ้น พวกเขาก็รู้สึกถึงแรงดูดมหาศาล ซึ่งดึงเจตจำนงสังหารทั้งหมดของพวกเขาออกไปทันที

เฉินผิงอ้าปากขึ้น และเจตจำนงสังหารนับไม่ถ้วนก็เข้าสู่ร่างกายของเขา

เมื่อมาถึงจุดนี้ ศิษย์ของสำนักก่วยชายิ่งตกตะลึงกว่าเดิม

ท่ามกลางความสับสน มังกรไฟก็พุ่งไปข้างหน้า เปลวไฟที่รุนแรงทำให้ศิษย์ของสำนักก่วยชาถูกกลืนหายไปในเพลิงโหมกระหน่ำ!

พวกเขากรีดร้องเสียงแหลม

เมื่อเห็นอย่างนั้น ศิษย์ของสำนักก่วยชาก็เตลิดหนีไป ความหวาดกลัวท่วมท้นหัวใจของพวกเขา

แต่ไม่มีที่ให้หลบหนีแล้ว

เขาอยากจะสลัดให้หลุด แต่รู้สึกราวกับว่าพลังทั้งหมดของเขาไหลออกจากร่าง

“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะไม่ตายด้วยน้ำมือของแก...”

เจ้าสำนักหลัวรู้ว่าเขาคงไม่รอด เขาจึงกระโดดเข้าหารอยแยกอย่างไม่คิดชีวิต!

เขายอมเข้าไปตายเองมากกว่ายอมจบชีวิตด้วยน้ำมือของสำนักก่วยชา

ในขณะนั้นเฉินผิงรีบวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นเจ้าสำนักหลัวกระโดดลงไปในรอยแยกเขาก็ทำอะไรไม่ถูก

“อย่ากระโดด อย่าเพิ่งกระโดด...”

เฉินผิงต้องการหยุดเจ้าสำนักหลัวแต่ก็สายเกินไป ขณะที่ร่างของเจ้าสำนักหลัวไปถึงกลางรอยแยก คมดาบสายลมก็พัดผ่านตัวเขา

อย่างไรก็ตาม ร่างของเจ้าสำนักหลัวไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ตรงที่ไม่ระเบิดออกและตกลงไปในรอยแยก ในทางกลับกัน ร่างกายของเขากลับดิ่งลงไปเรื่อยๆ

เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉินผิงก็คว้าแส้ปราบมารทันทีและโยนไปทางผู้อาวุโสใหญ่

เปรี๊ยะเปรี๊ยะเปรี๊ยะ!

แส้ปราบมารส่งเสียงดังสนั่น ทำลายหมอกสีดำหนาทึบทันทีจนมันหายไปอย่างไร้ร่องรอย!