ผู้อาวุโสใหญ่มองเฉินผิง จากนั้นก็มองเจ้าสำนักเฉินและคนอื่นๆ ที่กำลังไล่ตามมา ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเจตจำนงสังหาร และเขาก็กระโดดเข้าไปในรอยแยกเช่นกัน
เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉินผิงก็เรียกเพลิงปีศาจขึ้นในมือแล้วโยนออกไปทันที!
พรึบ พรึบ พรึบ!
เพลิงปีศาจสามดวงพุ่งเข้าไปอย่างฉับไว!
เพลิงปีศาจรวดเร็วมากจนถึงขนาดทำให้มิติเริ่มบิดเบี้ยว!
เมื่อเห็นเพลิงปีศาจของเฉินผิงพุ่งเข้ามา ผู้อาวุโสใหญ่ก็รีบปล่อยม่านหมอกแห่งความมืดเข้าขัดขวาง
แม้ว่าเขาจะสามารถสกัดเพลิงปีศาจครั้งแรกได้ แต่ก็ถูกโจมตีด้วยเพลิงปีศาจครั้งที่สองและสาม
เปลวไฟลุกท่วมผู้อาวุโสใหญ่ทั้งตัว
ผู้อาวุโสใหญ่กรีดร้องและดิ่งลงไปในรอยแยก!
อย่างไรก็ตาม ขณะลอยลงไป เปลวไฟบนร่างกายของเขาก็ดับลงอย่างรวดเร็ว
เฉินผิงมองรอยแยกที่ไม่มีก้นบึ้งและเริ่มลังเล
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าสำนักหลัวและผู้อาวุโสใหญ่ถึงไม่ถูกคมมีดสายลมในรอยแยกตัดร่าง แต่กลับตกลงไปแทน
ตอนนั้นเองเจ้าสำนักเฉินมาถึงพร้อมกับศิษย์ของห้าสำนักใหญ่
ผู้อาวุโสรองเริ่มฟื้นคืนสติอย่างช้าๆ
ขณะที่มองดูรอยแยกตรงหน้า แววตาของผู้อาวุโสรองก็ฉายแววตื่นเต้นขึ้นมา
เห็นได้ชัดว่าเขากระตือรือร้นที่จะเข้าไปในรอยแยก
“บอกมาว่ามีอะไรอยู่ในรอยแยกใหญ่? ทำไมบางคนถึงถูกคมมีดสายลมข้างในสับเป็นชิ้นๆ ในขณะที่บางคนไม่เป็นอะไร?”
เฉินผิงรู้ว่าผู้อาวุโสรองต้องรู้ความลับบางอย่างเกี่ยวกับรอยแยกนี้
“ฉัน...”
ผู้อาวุโสรองไม่อยากบอกเฉินผิงในตอนแรก แต่เมื่อเห็นแส้ปราบมารในมือของเฉินผิง เขาก็ตัวสั่นและเผยหมดเปลือก “รอยแยกใหญ่เต็มไปด้วยเจตจำนงสังหาร ตราบใดที่ห่อหุ้มร่างด้วยเจตจำนงสังหารและตกลงไปก็จะไม่ถูกฉีกร่าง นี่เป็นสิ่งที่เราค้นพบหลังจากทดลองกับศิษย์หลายคน…”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...