เป็นดังนั้น หลังจากที่เฉินผิงปล่อยปราณสัมผัสออกมา เขาก็พบร่างของเจ้าสำนักหลัว ในขณะนี้ เจ้าสำนักหลัวหมดสติเพราะอ่อนแรงมาก
อีกอย่าง ที่นี่ยังเต็มไปด้วยเจตจำนงสังหารทุกหนแห่ง หากไม่ใช่ผู้ใช้วิชามารแต่เป็นเพียงคนธรรมดา คนๆ นั้นจะบาดเจ็บจากการสัมผัสกับเจตจำนงสังหารที่อยู่ที่นี่มาเป็นเวลานาน
เฉินผิงถ่ายทอดกระแสพลังวิญญาณเข้าไปในร่างกายของเจ้าสำนักหลัวอย่างรวดเร็ว ทำให้เขากลับมามีสติอีกครั้ง
“คุณเฉิน นี่เราอยู่ที่ไหน?”
เจ้าสำนักหลัวดูประหลาดใจเมื่อเห็นเฉินผิง
เขาจำได้ว่ากระโดดลงไปในรอยแยกใหญ่ แล้วตอนนี้เขามาอยู่กับเฉินผิงได้ยังไง?
“เจ้าสำนักหลัว เราอยู่ที่ด้านล่างรอยแยกใหญ่ โชคดีที่ตอนคุณกระโดดลงมา คุณถูกห่อหุ้มด้วยเจตจำนงสังหาร ไม่อย่างนั้นคงถูกฉีกเป็นชิ้นๆ” เฉินผิงกล่าว
จากนั้นเจ้าสำนักหลัวก็สังเกตเห็นว่าพวกเขาถูกรายล้อมไปด้วยเจตจำนงสังหาร มีกองกระดูกอยู่บนพื้น
“แล้วพวกสำนักก่วยชาล่ะ?” เจ้าสำนักหลัวรีบถาม
หากคนของสำนักก่วยชายังอยู่ พวกเขาจะตกอยู่ในอันตราย
“เหลือเพียงผู้อาวุโสใหญ่แห่งสำนักก่วยชาคนเดียว เขากระโดดเข้ามาในรอยแยกนี้ด้วย ผมไม่รู้ว่าชายคนนั้นตายไปแล้วหรือยัง?”
เฉินผิงรู้ว่าผู้อาวุโสใหญ่ถูกเพลิงปีศาจของเขาโจมตีและตกลงมาที่ด้านล่างของรอยแยก
แม้ว่าจะยังไม่ตาย แต่เขาก็ต้องได้รับบาดเจ็บแน่นอน
“แล้วศิษย์ห้าสำนักใหญ่ของเรากับเจ้าสำนักเฉินล่ะ?” เจ้าสำนักหลัวถาม
“ยังมีศิษย์ห้าสำนักใหญ่เหลือราวยี่สิบคน ร่างกายของเจ้าสำนักเฉินถูกทำลาย แต่เสี้ยววิญญาณของเขาอยู่ในสภาพสมบูรณ์และสามารถสร้างร่างขึ้นใหม่ได้!” เฉินผิงตอบ
เมื่อได้ยินดังนั้น เจ้าสำนักหลัวก็ตกอยู่ในความเงียบ
ในขณะนั้น ผู้อาวุโสใหญ่ได้รับบาดเจ็บจากเพลิงปีศาจ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้รับอันตรายแม้จะตกลงมาที่ด้านล่างแล้วก็ตาม
เมื่อรู้สึกถึงเจตจำนงสังหารที่อยู่รอบตัวเขา ผู้อาวุโสใหญ่ก็ยิ้มออกมา
ตราบใดที่เขาดูดกลืนเจตจำนงสังหารนี้ ไม่เพียงแต่จะสามารถฟื้นตัวได้ แต่ความแข็งแกร่งของเขายังจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วอีกด้วย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...