หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3809

เจ้าสำนักหลัวไม่คิดว่าเฉินผิงจะมีความสามารถแบบนี้

เขามองดูอย่างประหลาดใจ เฉินผิงไม่ปล่อยรัศมีของผู้ใช้วิชามารออกมาเลย แต่สามารถดูดกลืนเจตจำนงสังหารได้

ประหลาดมาก!

“หยุด เจตจำนงสังหารนี้เป็นของฉันคนเดียว!” ผู้อาวุโสใหญ่คำราม ร่างของเขากลายเป็นพายุหมอกสีดำที่พุ่งเข้าหาเฉินผิง

เมื่อเห็นอย่างนั้น เจ้าสำนักหลัวจึงจะเข้าไปขวาง แต่ก็ได้ยินเฉินผิงพูดอย่างใจเย็นว่า “เจ้าสำนักหลัว อย่าขยับ เดี๋ยวผมจัดการเขาให้ดู!”

ว่าแล้วเฉินผิงก็หยิบแส้ปราบมารขึ้นมาในมือของเขาทันที

เปรี๊ยะ!

เมื่อแส้ปราบมารหวดด้วยเสียงดังลั่น หมอกแห่งความมืดก็ถูกทำลายจนหมด

ผู้อาวุโสใหญ่ถูกบีบให้ล่าถอย

“เจ้าหนู ในมือของแกคือแส้ปราบมารงั้นหรือ?” ผู้อาวุโสใหญ่ถาม

“ใช่ ไม่นึกว่าคุณจะรู้จักแส้ปราบมารด้วย”

จากนั้นเฉินผิงก็สะบัดแส้ปราบมารไปทางผู้อาวุโสใหญ่

ผู้อาวุโสใหญ่รีบหลบเพราะเขาไม่กล้ารับแส้นี้ตรงๆ

“แกเป็นใครกันแน่? แกดูดกลืนเจตจำนงสังหารได้ยังไง? ไม่มีรัศมีของผู้ใช้วิชามารในตัวแก!” ผู้อาวุโสใหญ่ร้องถาม

หลังจากถูกเฉินผิงเฆี่ยนสองครั้ง ผู้อาวุโสใหญ่ก็สงบลง เขาไม่ได้อ้างว่าเจตจำนงสังหารเป็นของเขาอีก

“แค่ดูดกลืนเจตจำนงสังหารได้มันยากตรงไหน? ผมยังสามารถดูดกลืนพลังจากรัศมีปีศาจได้ด้วย!” เฉินผิงพูดขณะที่รัศมีปีศาจในตัวเขาเริ่มแผ่ออกไป

ผู้อาวุโสใหญ่สับสน ไม่อยากเชื่อสิ่งที่เขาเห็น “เป็นไปได้ยังไง? รัศมีปีศาจมีแต่ผู้อาวุโสหยินมัวที่สามารถใช้ได้ แกเป็นใครกันแน่?”

เฉินผิงสาปแช่งด้วยความสะใจ คงไม่อาจทราบได้ว่าหยินมัวจะรู้สึกอย่างไรเมื่อรู้ว่าเฉินผิงแอบอ้างเป็นตัวเขา แถมยังด่าทอศิษย์และผู้สืบทอดของเขาเอง!

“เดี๋ยวก่อน...”

ทันใดนั้นผู้อาวุโสใหญ่ก็เงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสับสนขณะที่ถามว่า “ถ้าแกเป็นผู้อาวุโสหยินมัวที่กลับชาติมาเกิด แล้วทำไมถึงมีเพลิงปีศาจ?”

เฉินผิงชะงัก เขาใช้เพลิงปีศาจโจมตีผู้อาวุโสใหญ่ในตอนแรก

เจตจำนงสังหารกลัวเพลิงปีศาจมากที่สุด แน่นอนว่าภายใต้เงื่อนไขที่ทั้งสองพลังแข็งแกร่งเท่ากัน ในสถานการณ์เช่นนี้ เพลิงปีศาจจะสามารถกำราบเจตจำนงสังหารได้

ดังนั้น หยินมัวจึงไม่สามารถสร้างเพลิงปีศาจได้ และเขาก็ไม่มีความจำเป็นต้องฝึกฝน

เมื่อเฉินผิงตระหนักว่าความแตก เขาจึงเลิกแสร้งทำและพูดว่า “ที่จริงผมเป็นเพื่อนของผู้อาวุโสหยินมัว แต่สิ่งที่ผมเพิ่งพูดไปสะท้อนความรู้สึกที่แท้จริงของเขา พวกคุณก้มหัวให้กับความชั่วร้ายเลวทราม แม้กระทั่งยอมเป็นหมารับใช้สมาพันธ์ผนึกมาร ถ้าหยินมัวรู้เรื่องนี้คงโกรธมาก”

คำพูดของเฉินผิงทำให้ผู้อาวุโสใหญ่ถูกโทสะครอบงำ