เจ้าสำนักหลัวไม่คิดว่าเฉินผิงจะมีความสามารถแบบนี้
เขามองดูอย่างประหลาดใจ เฉินผิงไม่ปล่อยรัศมีของผู้ใช้วิชามารออกมาเลย แต่สามารถดูดกลืนเจตจำนงสังหารได้
ประหลาดมาก!
“หยุด เจตจำนงสังหารนี้เป็นของฉันคนเดียว!” ผู้อาวุโสใหญ่คำราม ร่างของเขากลายเป็นพายุหมอกสีดำที่พุ่งเข้าหาเฉินผิง
เมื่อเห็นอย่างนั้น เจ้าสำนักหลัวจึงจะเข้าไปขวาง แต่ก็ได้ยินเฉินผิงพูดอย่างใจเย็นว่า “เจ้าสำนักหลัว อย่าขยับ เดี๋ยวผมจัดการเขาให้ดู!”
ว่าแล้วเฉินผิงก็หยิบแส้ปราบมารขึ้นมาในมือของเขาทันที
เปรี๊ยะ!
เมื่อแส้ปราบมารหวดด้วยเสียงดังลั่น หมอกแห่งความมืดก็ถูกทำลายจนหมด
ผู้อาวุโสใหญ่ถูกบีบให้ล่าถอย
“เจ้าหนู ในมือของแกคือแส้ปราบมารงั้นหรือ?” ผู้อาวุโสใหญ่ถาม
“ใช่ ไม่นึกว่าคุณจะรู้จักแส้ปราบมารด้วย”
จากนั้นเฉินผิงก็สะบัดแส้ปราบมารไปทางผู้อาวุโสใหญ่
ผู้อาวุโสใหญ่รีบหลบเพราะเขาไม่กล้ารับแส้นี้ตรงๆ
“แกเป็นใครกันแน่? แกดูดกลืนเจตจำนงสังหารได้ยังไง? ไม่มีรัศมีของผู้ใช้วิชามารในตัวแก!” ผู้อาวุโสใหญ่ร้องถาม
หลังจากถูกเฉินผิงเฆี่ยนสองครั้ง ผู้อาวุโสใหญ่ก็สงบลง เขาไม่ได้อ้างว่าเจตจำนงสังหารเป็นของเขาอีก
“แค่ดูดกลืนเจตจำนงสังหารได้มันยากตรงไหน? ผมยังสามารถดูดกลืนพลังจากรัศมีปีศาจได้ด้วย!” เฉินผิงพูดขณะที่รัศมีปีศาจในตัวเขาเริ่มแผ่ออกไป
ผู้อาวุโสใหญ่สับสน ไม่อยากเชื่อสิ่งที่เขาเห็น “เป็นไปได้ยังไง? รัศมีปีศาจมีแต่ผู้อาวุโสหยินมัวที่สามารถใช้ได้ แกเป็นใครกันแน่?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...