หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3886

เป่าชิงเหยียนตะลึงขณะมองดูเกราะที่กำลังจะพังทลาย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง

ปัง!

เกิดเสียงดังสนั่นกังวานทั่วสวรรค์และโลก เกราะที่เป่าชิงเหยียนสร้างขึ้นพังทลายลงทันที

ลำแสงพุ่งตรงไปที่หน้าผากของเป่าชิงเหยียน ทำให้ร่างของเขาสลายไปในรัศมีอันเจิดจ้า

ท้ายที่สุดเขาก็ไม่สามารถรับการโจมตีอันรุนแรงของเฉินผิงได้ เขาพ่ายแพ้หมดรูป และแม้กระทั่งถึงคราวตาย แววตาของเป่าชิงเหยียนก็ยังเผยแววไม่เต็มใจ

แค่ก! แค่ก!

หลังจากเป่าชิงเหยียนถูกปราบ เฉินผิงก็เริ่มไออย่างรุนแรง

“คุณเฉิน เป็นอะไรหรือเปล่า?”

เจ่อเยี่ยนรีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับเจียงอวี้เหลียน

“ผมไม่เป็นไร!” เฉินผิงโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

เมื่อครู่ที่ผ่านมา เขาฝืนใช้ดรรชนีเซียนซึ่งเป็นวิชาเซียน แม้ว่าเฉินผิงจะเข้าถึงจุติเวลาได้แล้ว แต่การใช้ดรรชนีเซียนก็ยังคงสิ้นเปลืองพลังอย่างมาก

ที่เฉินผิงทำแบบนั้นก็เพราะเขาอยากอวดฝีมือ ต่อให้ไม่ใช้ดรรชนีเซียน เฉินผิงก็ยังสามารถโค่นเป่าชิงเหยียนได้

“จากนี้ไปให้ลงมือเท่าที่จำเป็น ไม่ต้องเล่นท่ายาก เจ้าใช้ปราณเซียนและจุติเวลาจนพลังหมด” จ้าวมารสีชาดเตือนเฉินผิง

เฉินผิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ย้อนกลับไปตอนที่เขาอยู่ในสำนักเซียนอู๋จี๋ ถ้าเขาดูดซับปราณเซียนทั้งหมดมาเป็นของตัวเอง มันคงไม่จบลงแบบนี้

แค่ใช้ดรรชนีเซียนเพียงครั้งเดียวเขาก็เหนื่อยแทบตาย

ใบหน้าของเจ่อเยี่ยนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาพูดกับเฉินผิงอย่างกระตือรือร้น “คุณเฉิน เมื่อครู่นี้คุณใช้วิชาเซียนใช่ไหม? ช่างเหลือเชื่อจริงๆ น่าทึ่งมาก ไม่นึกเลยว่าคุณจะเป็นผู้ทุกข์ยากระดับสี่ได้ในเวลาแค่สั้นๆ แถมยังเข้าถึงจุติเวลาแล้วด้วย และคุณยังกำจัดผู้ทุกข์ยากระดับเก้าคนนั้นได้อย่างง่ายดายราวกับฆ่าแมลงสาบ”

เฉินผิงยิ้มน้อยๆ และพูดว่า “มันก็ไม่ง่ายอย่างที่คุณเห็นหรอก แต่ถ้าผู้ทุกข์ยากระดับเก้าคิดจะฆ่าผม ผมไม่ยอมอยู่เฉยแน่”