หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3885

ขณะที่เป่าชิงเหยียนหันกลับไป เฉินผิงก็ถามอย่างเย็นชา “ผมบอกหรือยังว่าคุณไปได้แล้ว?”

น้ำเสียงของเขาเปี่ยมอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้

เป่าชิงเหยียนหันกลับมามองเฉินผิง “อะไรอีก? แกอยากฆ่าฉันงั้นเหรอ?”

“อยากสิ! ทีคุณยังฆ่าผมได้ แล้วทำไมผมถึงฆ่าคุณไม่ได้?” เฉินผิงตอบกลับไป

“ฮ่าๆๆ!” เป่าชิงเหยียนหัวเราะลั่น “เฉินผิง อย่าคิดว่าแค่เพราะรับมือฉันได้สองกระบวนท่าแล้วจะเอาชนะฉันได้ มีคนมากมายในอาณาจักรนิรันดร์ที่สามารถฆ่าฉันได้ แต่แกน่ะไม่ไหวหรอก!”

“อย่างนั้นเหรอ?” ดวงตาของเฉินผิงหรี่ลงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ลอยขึ้นไปในอากาศ รัศมีของเขาโคจรภายในร่างอย่างบ้าคลั่ง

ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเมื่อพลังวิญญาณและพลังสวรรค์หมุนวนประสานกัน ทำให้เกิดวังวนที่รุนแรง

ทุกคนตกตะลึง พวกเขาไม่เคยพบกับรัศมีที่ทรงพลังเช่นนี้มาก่อน

เฉินผิงซึ่งเป็นเพียงผู้ทุกข์ยากระดับสี่ได้แสดงพลังน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ออกมา

เป่าชิงเหยียนก็นิ่งอึ้งเช่นกัน เขาสัมผัสได้ถึงรัศมีอันทรงพลังที่ออกมาจากตัวเฉินผิง

เขารู้ว่าเฉินผิงมีเจตจำนงสังหาร แต่เขาไม่นึกเลยว่าเฉินผิงจะมีพลังอันน่าหวาดหวั่นอยู่ในตัวเขา

“โอหังนัก!” เป่าชิงเหยียนคำราม รัศมีของเขาปะทุขึ้นทันที

เขาไม่กล้าดูแคลนเฉินผิงอีกต่อไป แต่กลับมองว่าอีกฝ่ายคือศัตรูอย่างแท้จริง

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่ไหวหวั่น เขาหายใจเข้าลึกๆ และพลังวิญญาณภายในตัวเขาก็เริ่มหมุนวนอย่างดุเดือด

รัศมีของเขาแข็งแกร่งขึ้นราวกับจะกลืนกินโลกทั้งใบ

ผมดำขลับของเขาปลิวไสวราวกับต้องลม ดาวสีทองที่ระหว่างคิ้วของเขาเปล่งประกายเจิดจ้า ราวกับว่าเขาได้หลอมรวมกับจักรวาลและกลายเป็นเจ้าแห่งฟ้าดิน

เฉินผิงค่อยๆ ยกมือขึ้น นิ้วของเขาลากเป็นวงโค้งกลางอากาศ ในขณะนั้น ราวกับว่าโลกทั้งใบหยุดนิ่ง มีเพียงนิ้วของเขาที่ขยับอย่างเชื่องช้า

มันเป็นไปได้ยังไง? นี่มันอะไรกัน? ทำไมผู้ทุกข์ยากระดับสี่ถึงใช้วิชาเซียนได้?ยิ่งกว่านั้นวิชาเซียนนี้ยังมีจุติเวลาอีกด้วยบ้าชัดๆ! เป่าชิงเหยียนสับสนไปหมด