ในขณะเดียวกันที่ตำหนักก่วงหาน เฉินผิงรับหน้าที่สั่งการร่วมกับเจ้าตำหนัก
เขาสั่งให้ทุกคนเตรียมการป้องกันไว้หลายชั้น ให้ทุกคนตื่นตัวเต็มที่ระหว่างเตรียมพร้อมต่อสู้
ในขณะนั้น พวกเขากำลังรอการมาถึงของตระกูลมู่
“คุณเฉิน ท่านเจ้าตำหนัก ตระกูลมู่มาแล้ว!”
ปิงลู่เดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ใบหน้าของเธอดูตึงเครียดขณะที่พูด
เมื่อได้ยินว่าพวกตระกูลมู่มาถึงแล้ว ทั้งเฉินผิงและเจ้าตำหนักก็ลุกขึ้นยืนทันที ร่างของพวกเขาหายไปในพริบตา
เมื่อพวกเขาปรากฏตัวอีกครั้งก็อยู่ที่ทางเข้าตำหนักก่วงหานแล้ว
พวกเขาลอยอยู่กลางอากาศ จ้องมองไปยังฝูงชนจำนวนมากที่กำลังวิ่งเข้ามา
เฉินผิงมองดูพวกตระกูลมู่ที่กำลังจะมาถึง จากนั้นเขาก็หันไปหาหลัวโชไห่แล้วพูดว่า “คุณหลัว สั่งให้ทุกคนเตรียมพร้อมต่อสู้!”
“เข้าใจแล้ว!” หลัวโชไห่พยักหน้า
สำนักและตระกูลระดับสูงทุกแห่ง รวมทั้งเหล่าราชาและประมุขเตรียมพร้อมในทันใด
คลื่นพลังปะทุออกมาจากภายในตำหนักก่วงหานและพุ่งตรงสู่ท้องฟ้า
รัศมีที่ปล่อยออกมาจากผู้บำเพ็ญเพียรหลายพันคนนั้นน่าสะพรึงกลัวยิ่ง
เมื่อรู้สึกถึงรัศมีที่ปะทุออกมาจากตำหนักก่วงหาน ศิษย์ตระกูลมู่หลายคนก็เริ่มหวาดหวั่น
ท้ายที่สุดแล้ว ประมุขตระกูลยังไม่ออกมาจากการพักฟื้น แต่พวกเขาก็ยังตามมู่ชิงมาร่วมศึกครั้งนี้ ไม่อาจคาดเดาผลลัพธ์ได้เลย
ในขณะเดียวกัน เมื่อมู่ชิงรู้สึกได้ถึงพลังที่แผ่ออกมาจากตำหนักก่วงหาน เขาตอบสนองด้วยการขมวดคิ้ว
อย่างไรก็ตาม ในเมื่อมาถึงแล้วก็คงกลับไปเฉยๆ ไม่ได้ แบบนั้นเขาคงขายหน้า
หัวหน้าพ่อบ้านรู้สึกขนลุกชัน สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อสัมผัสถึงรัศมีอันน่าสะพรึงกลัว
“เฉินผิงมันไปเอาผู้บำเพ็ญเพียรมากมายขนาดนี้มาจากไหน? แถมพวกมันยังแข็งแกร่งมากด้วย!” หัวหน้าพ่อบ้านพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...