แม้ว่าแผนของมู่ชิงจะดูแยบยล แต่ก็ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง ในเมื่อคนเหล่านี้ไม่ได้มาเพราะหวังผลประโยชน์อยู่แล้ว
“ฉันชื่อหลัวโชไห่ ผู้นำของหุบเขาวิญญาณโลหิต วันนี้ฉันจะไม่หนีไปไหน ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าตระกูลมู่จะทำลายล้างสำนักของฉันด้วยวิธีไหน”
“พวกเราห้าสำนักใหญ่จะไม่หนีเช่นกัน แน่จริงก็เข้ามาฆ่าพวกเราให้หมด”
“วังอู๋หวนก็เช่นกัน”
“ตระกูลเฉิงจะไม่ถอยเช่นกัน”
“สำนักวิญญาณปีศาจก็จะร่วมสู้”
“ข้า ตาแก่โหมวซานคนนี้ก็เช่นกัน”
“จงอย่าลืมพวกเราสามราชาและสี่ประมุข”
“เราจะไม่ไปไหน เราอยากเห็นว่าตระกูลมู่นั้นแข็งแกร่งสักเพียงใด พวกแกสามารถทำลายล้างตระกูลและสำนักของเราจนสิ้นได้จริงหรือ?”
“พวกตระกูลมู่มีดีแค่ปากหรือไง ถ้ากล้าก็เข้ามา หยุดเสียเวลาพล่ามได้แล้ว!”
ทุกคนก้าวไปข้างหน้าทีละคนอย่างไม่เกรงกลัวตระกูลมู่
เมื่อเห็นท่าทีของทุกคน สีหน้าของหัวหน้าพ่อบ้านและมู่ชิงก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
กลายเป็นว่าผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้ล้วนมาจากตระกูลและสำนักที่มีชื่อเสียง ไม่ใช่ผู้บำเพ็ญเพียรไร้สำนักอย่างที่คาดไว้
โดยเฉพาะผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานที่โด่งดังในแถบเขาเทียนโหมว
พวกเขาไม่เข้าใจเลยว่าเฉินผิงสามารถรวบรวมคนเหล่านี้มาได้อย่างไร
คงต้องใช้ทรัพยากรมหาศาลถึงสามารถซื้อใจพวกเขาทุกคนได้
ขณะมองดูฝูงชนที่อยู่ตรงหน้า มู่ชิงและหัวหน้าพ่อบ้านก็ทำหน้าเคร่งเครียด ทั้งสองรู้ดีว่าหากโจมตีอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง พวกเขาจะต้องเสียหายหนักแน่นอน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...