หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3899

“คุณเฉิน อย่าหลงกล รัศมีของเขามีบางอย่างไม่ปกติ แม้ระดับพลังยุทธ์ของเขาจะไม่ชัดเจน แต่ฉันมั่นใจว่าไม่ต่ำแน่” เจ้าตำหนักเตือนเฉินผิงเสียงเบา

เฉินผิงเพ่งพินิจมู่ชิง แม้จะชัดเจนว่าอีกฝ่ายเป็นผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ แต่กลับมีรัศมีมารอยู่รอบตัวเขา

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่รู้เลยว่าระดับพลังของอีกฝ่ายอยู่ที่ขั้นไหน ทำให้เฉินผิงลังเลที่จะรับคำท้า

เมื่อเห็นเฉินผิงลังเล มู่ชิงก็เยาะเย้ยต่อไป “เป็นอะไรไป? จะตายอยูแล้วแท้ๆ ยังคิดจะพาคนอื่นตายตามตัวเองไปด้วยอีกหรือ? หรือแกกลัวว่าฉันจะแข็งแกร่งกว่าและแกจะเป็นฝ่ายแพ้? ถ้ากลัวจนไม่กล้าประลองก็ไม่เป็นไร คลานลอดหว่างขาของฉันสิ แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก จากนั้นแกต้องมารับใช้ตระกูลมู่ในฐานะทาสเป็นเวลาห้าร้อยปี”

หลังจากที่มู่ชิงพูดจบ เขาก็เริ่มเผยระดับพลังของตัวเอง

เป็นพลังของผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด

เมื่อเห็นมู่ชิงจงใจเผยระดับพลัง เฉินผิงก็ขมวดคิ้วด้วยความระแวง

เห็นได้ชัดว่ามู่ชิงจงใจเปิดเผยระดับพลังของเขา

เขาต้องการให้ทุกคนคิดว่าเขาเป็นผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด ซึ่งไม่ใช่ระดับพลังที่แท้จริงของเขา

ดูเหมือนว่าจะต้องการให้เฉินผิงประมาท เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้กล้าประลองตัวต่อตัวกับเขา

“คุณเฉิน อย่าได้หลงกล ไม่มีทางที่ชายคนนี้จะเป็นผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด” หลัวโชไห่รีบเตือนเฉินผิง

“ผมรู้!” เฉินผิงรู้ว่ามู่ชิงจงใจแสร้งทำเป็นอ่อนแอ

เฉินผิงหันไปหาจ้าวมารสีชาดแล้วถามว่า “จ้าวมารสีชาด ถ้าชายคนนี้เหนือกว่าขั้นมหายานระดับหนึ่ง ผมจะมีโอกาสชนะเขาไหม?”

เมื่อได้ยินคำถามของเฉินผิง จ้าวมารสีชาดก็ส่ายหัว “หากระดับพลังของเขาเกินกว่าขั้นมหายาน ระดับหนึ่ง เจ้าจะได้ไปเฝ้ายมบาลแน่!”

คำพูดของจ้าวมารสีชาดทำเอาเฉินผิงตกตะลึง เขาไม่รู้ว่ามู่ชิงจะมาไม้ไหน และได้แต่เดิมพันว่าระดับพลังของอีกฝ่ายจะไม่สูงกว่าขั้นมหายานระดับหนึ่ง

เฉินผิงยังคงสามารถจัดการกับผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับหนึ่งได้ด้วยอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่เขาครอบครอง อย่างไรก็ตาม หากต้องเผชิญหน้ากับคนที่เหนือกว่าขั้นมหายานระดับหนึ่ง เฉินผิงคิดว่าโอกาสรอดชีวิตของเขาคงไม่เหลือ

แต่เจ้าอสูรนั่นเอาแต่นอนไม่มีใครรู้ว่ามันจะตื่นหรือมาช่วยเมื่อไหร่ที่จริงฉันแทบจะเดาใจมันไม่ออก!

“ผมไม่คิดว่าจะสามารถพึ่งพามันได้ ไม่รู้ว่าต่อให้เข้าตาจนมันจะช่วยผมหรือเปล่า” เฉินผิงพูดด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

“ก็ลองเดิมพันดูว่ามันจะช่วยเจ้าหรือเปล่า เพราะถ้าเจ้าตายมันก็ไม่มีที่ให้ไป ไม่มีที่ให้กินหรือซุกหัวนอน ถ้าเจ้าที่เป็นเจ้านายของมันตายไป ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะไปเที่ยวเล่นที่ไหน!” จ้าวมารสีชาดเอ่ย

หลังจากใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง เฉินผิงก็กัดฟันยอมเสี่ยง

ที่จริงก็มีหลายครั้งที่อสูรกลืนสวรรค์เข้ามาช่วยเขาได้ทันเวลาพอดี บางทีคราวนี้มันอาจจะช่วยในยามคับขันเช่นกัน

ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าพลังของมู่ชิงคือผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับหนึ่งหรือเปล่า

“ตกลง ผมขอรับคำท้า จะเป็นหรือตายคงต้องให้โชคชะตากำหนด ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร ตระกูลมู่จะต้องไม่มายุ่งเกี่ยวกับตำหนักก่วงหานอีก”

หลังจากตัดสินใจได้แล้ว เฉินผิงก็หันไปหามู่ชิงแล้วเอ่ยปาก