ห้างสรรพสินค้าเทียนหยวน ที่นี่เป็นห้างสรรพสินค้าที่มีชื่อเสียงของหงเฉิง มีสินค้าแบรนด์ดังเกือบทุกแบรนด์!
เมื่อเห็นว่าซูอวี่ฉีพาตัวเองมาที่นี่ เฉินผิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย!
“คุณจะให้ผมมาซื้อของเป็นเพื่อนงั้นหรือ”
เฉินผิงถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ
การซื้อของเป็นเพื่อนผู้หญิง เป็นเรื่องที่น่ากลัวที่สุดแล้ว เฉินผิงเคยสัมผัสมาก่อน ตอนนั้นเขาเคยมาเดินเป็นเพื่อนเกิ่งซานซาน เดินซื้อของทีก็เดินไปทั้งวัน เขามีบาดแผลในใจเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว!
“ทำไมล่ะ คุณไม่เต็มใจเดินเป็นเพื่อนฉันหรือ”
ซูอวี่ฉีมองเฉินผิงและถามออกไป
“ไม่ใช่อย่างนั้น!” เฉินผิงส่ายหัว จริงๆ แล้วเฉินผิงรู้สึกภูมิใจเล็กๆ ที่ได้เดินซื้อของกับซูอวี่ฉี จะพูดอย่างไรสถานะและโฉมหน้าของซูอวี่ฉีก็เป็นอันดับหนึ่ง ได้เดินซื้อของเป็นเพื่อนผู้หญิงแบบนี้ จะมีคนอิจฉาเขามากขนาดไหนกัน เพียงแต่ว่า ตอนเที่ยงเฉินผิงยังมีธุระต่อ เขารับปากกับกู่เวิ่นเทียนไว้แล้ว ไม่สามารถผิดคำพูดได้!
“ตอนเที่ยงผมมีธุระต่อ กลัวว่าจะล่าช้า”
เฉินผิงพูดไปตามความจริง
“ฉันไม่สนใจเรื่องของคุณหรอก หน้าที่หลักของคุณตอนนี้คือซื้อของเป็นเพื่อนฉัน!”
ซูอวี่ฉีพูดจบก็ดึงเฉินผิงเข้าไปในห้างสรรพสินค้า!
เมื่อเห็นสินค้าจำนวนมาก ซูอวี่ฉีดึงเฉินผิงเข้าไปหาโซนเสื้อผ้าผู้ชาย จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าหลายแบบมาทาบบนตัวเฉินผิง!
“คุณจะซื้อเสื้อผ้าให้ผมงั้นหรือ”
เฉินผิงพูดอย่างประหลาดใจ
“ไม่ซื้อให้คุณแล้วจะซื้อให้ใครล่ะ เสื้อผ้าที่บ้านฉันเต็มตู้ไปหมดแล้ว” ซูอวี่ฉีพูดไป มือก็ไม่หยุดนิ่ง เธอเลือกขึ้นมาทีละตัว สุดท้ายก็เลือกชุดสูทหนึ่งชุดและวางที่มือของเฉินผิง “ไปลองหน่อย!”
เฉินผิงถือชุดสูทและยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นสักพัก ซูอวี่ฉีก็พูดเร่งเขา “ทำไม จะให้ฉันเข้าไปเปลี่ยนให้หรือ”
“ไม่ต้อง!” เฉินผิงส่ายหัวอย่างร้อนรน และถือชุดสูทเข้าไปในห้องลองเสื้ออย่างรวดเร็ว!
เมื่อเห็นเฉินผิงตกใจถึงขนาดนั้น ซูอวี่ฉีก็หัวเราะ ความอ่อนโยนในดวงตาของเธอก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...