หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3909

ในเวลาเพียงชั่วพริบตา วิญญาณร่างยักษ์ก็ถูกอสูรกลืนสวรรค์ตัวน้อยกลืนกินจนหมด เผยให้เห็นร่างที่แท้จริงของมู่ชิง

มู่ชิงผงะ แต่หมัดเซิ่งกวงของเฉินผิงก็มาถึงตรงหน้าเขาแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะหลบทัน

ตูม!

มู่ชิงถูกเฉินผิงโจมตีอย่างรุนแรงจนกระเด็นไปด้านหลัง เลือดสดๆ พุ่งออกจากปากของเขา

เขาไม่นึกไม่ฝันเลยว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นได้

เมื่อเห็นอย่างนั้น หัวหน้าพ่อบ้านก็ตื่นตระหนกทันที เขากระโดดขึ้นแล้วซัดฝ่ามือไปทางเฉินผิง

ฝ่ามือนั้นก่อตัวจนครอบคลุมร่างเฉินผิง

เจ้าตำหนักที่เห็นแบบนั้นก็กระโดดขึ้นไปในอากาศทันที อุณหภูมิรอบตัวพวกเขาลดลงอย่างมาก เพียงฝ่ามือเดียวของเธอสามารถทำลายฝ่ามือของหัวหน้าพ่อบ้านที่แช่แข็งได้เฉินผิงไว้ถูก

เฉินผิงรอดพ้นจากอันตรายหวุดหวิด หากถูกหัวหน้าพ่อบ้านโจมตีเข้า ถ้าเฉินผิงไม่ตายก็คงบาดเจ็บแน่นอน

“ฆ่าพวกมัน!” ขณะที่หัวหน้าพ่อบ้านกำลังปะทะกับเจ้าตำหนัก หลัวโชไห่ก็ตะโกนลั่น

ทันใดนั้นทุกคนก็กระโจนขึ้นไป

พวกเขาเตรียมตัวไว้แล้วและปลดปล่อยคลื่นพลังวิญญาณออกมา

ฝ่ายตระกูลมู่ก็ลงมือพร้อมๆ กัน

ขณะที่การต่อสู้อันโกลาหลกำลังจะปะทุ ก็เกิดระลอกคลื่นที่แล่นผ่านความว่างเปล่า หลังจากนั้น ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ

เมื่อเห็นผู้มาเยือน มู่ชิงก็ดีอกดีใจทันใด “ท่านพ่อ!”

มันคือร่างจิตของประมุขตระกูลมู่ เขาคงรู้ว่ามู่ชิงยกพวกมาที่ตำหนักก่วงหานเพื่อแก้แค้น ซึ่งทำให้เขากังวลและถอดจิตมา

“มู่ชิง บุ่มบ่ามเกินไปแล้ว แกเป็นลูกชายคนเดียวของฉันที่เหลืออยู่ ถ้าแกเป็นอะไรไปฉันจะทำยังไง? จะทำอะไรก็รีบทำ ฉันจะถ่วงคนอื่นๆ เอาไว้” ประมุขตระกูลมู่พูดกับมู่ชิง

หลังจากได้ยินคำพูดของพ่อ มู่ชิงก็พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น

อากาศหนาแน่นไปด้วยแรงกระเพื่อมของพลังวิญญาณ ทุกครั้งที่เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรซัดหมัดและตวัดดาบจะตามมาด้วยกระแสพลังวิญญาณที่มหาศาลจนแทบจะฉีกจักรวาลให้ขาดเป็นเสี่ยง

ร่างของพวกเขาพุ่งไปทั่วสนามรบอย่างว่องไวราวกับภูตผี การปะทะกันแต่ละครั้งจะเกิดพลังเจิดจ้าส่องสว่างทั่วทั้งสนามรบ

ของวิเศษและอาวุธวิญญาณของผู้บำเพ็ญเพียรฉวัดเฉวียนไปมาบนท้องฟ้า บ้างก็ตัดผ่านท้องฟ้าราวกับดาวตก บ้างก็พุ่งลงมาด้วยน้ำหนักที่เทียบเท่าขุนเขา ในขณะที่บางชิ้นกระพริบเลือนรางราวกับดวงวิญญาณ

ทุกครั้งที่ของวิเศษปะทะกันจะเกิดเสียงดังลั่นจนทำให้พื้นสั่นสะเทือน

แสงจากของวิเศษเหล่านั้นที่ประสานกันทำให้เกิดทะเลแห่งแสงที่ปกคลุมทั่วสนามรบ

เสียงร้อง เสียงคำราม และเสียงร่ายคาถาของผู้บำเพ็ญเพียร ผสานกันเป็นท่วงทำนองแห่งการต่อสู้

ใบหน้าของพวกเขาฉาบความเด็ดเดี่ยวและบ้าคลั่ง ดวงตาแต่ละคู่เปล่งประกายดุดันราวกับพวกเขาพร้อมที่จะปลดปล่อยพลังทั้งหมด

ฝุ่นในสนามรบฟุ้งกระจายจนเกิดควันหนาทึบ โลหิตสาดกระเซ็นทุกครั้งที่ผู้บำเพ็ญเพียรล้มตาย ย้อมผืนดินให้กลายเป็นสีแดงสด