หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3911

เฉินผิงสังเกตเห็นว่าเจ้าแคว้นแดนใต้ดูไม่ต่างอะไรกับชายชราธรรมดา อย่างไรก็ตาม รัศมีของผู้มีอำนาจของเจ้าแคว้นแดนใต้นั้นไม่ได้เปล่งออกมาโดยเจตนา แต่มันแผ่จากในตัวเขาตามธรรมชาติ

เจ้าแคว้นแดนใต้มองไปทางเฉินผิง ทำให้เฉินผิงก้มหน้าลงโดยไม่รู้ตัว

เจ้าแคว้นแดนใต้ปล่อยแรงกดดันออกมามหาศาล เฉินผิงรู้สึกราวกับว่าถูกภูเขาหล่นทับ เขาได้แต่เกร็งพลังต่อต้านสุดกำลัง

สายตาของเจ้าแคว้นแดนใต้จ้องมองเฉินผิงอยู่พักหนึ่ง

เขาค่อยๆ ละสายตา จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา “ข้าไม่สนว่าพวกเจ้าต่อสู้กันเพราะอะไร แต่ถ้ายังกล้าก่อศึกใหญ่อีกครั้ง ข้าจะสังหารพวกเจ้าให้หมด”

ทุกคนตกตะลึงและขนลุกชันทั้งตัว

ผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนหวาดกลัวมากจนทำอะไรไม่ถูก แน่นิ่งไปด้วยความกลัว

โชคดีที่วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขายังอยู่ดี ตราบใดที่ร่างกายไม่เสียหาย พวกเขาก็ฟื้นคืนชีพได้

“ให้ตาย เขาเก่งใช่ย่อย เขายังไม่เป็นเซียนที่แท้จริงด้วยซ้ำ และเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรในอาณาจักรเซียน กระนั้นเท่านี้ก็น่าเกรงขามมากแล้ว รอให้ข้าพบชิ้นส่วนทั้งหมดและได้ร่างกายกลับมาก่อนเถอะ เมื่อถึงวันนั้นมาถึงข้าจะเก่งกาจยิ่งกว่านี้เสียอีก” สีหน้าของจ้าวมารสีชาดดูอิจฉา

เขาในตอนนั้นก็อยากจะอวดฝีมือบ้างเช่นกัน

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่ชายตามองผู้บำเพ็ญเพียรระดับต่ำเหล่านี้ด้วยซ้ำ

อาณาจักรนิรันดร์เป็นแค่สนามเด็กเล่นสำหรับจ้าวมารสีชาด

จ้าวมารอย่างเขาไม่สนใจว่าผู้บำเพ็ญเพียรในอาณาจักรนี้จะอยู่หรือตาย และพวกเขาไม่เคยคิดที่จะแสดงฝีมือต่อหน้าผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านั้นด้วย

ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อเซียนผู้ทรงพลังสองคนต่อสู้กัน พวกเขามักจะเลือกสู้ในภพระดับล่างเสมอ

แม้จะสู้กันจนภพนั้นพังทลายพวกเขาก็ไม่สนใจ

ผู้บำเพ็ญเพียรธรรมดาที่อาศัยอยู่ในภพเหล่านั้นเป็นเพียงมดปลวกเมื่อเทียบกับเหล่าเซียน ดังนั้นแม้ผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านั้นจะล้มตาย เหล่าเซียนก็หาได้สนใจไม่

“เงียบเถอะ อย่าหาเรื่องมาให้ผมเลย ผมยังไม่อยากตาย เอาไว้พลังและร่างกายของคุณฟื้นกลับมาสมบูรณ์เมื่อไหร่ค่อยพูด” เฉินผิงเตือนจ้าวมารสีชาด ถ้าฉันทำให้เจ้าแคว้นแดนใต้ไม่พอใจ ฉันคงโดนเขาตบทีเดียวตาย!

ท้ายที่สุดแล้ว หากได้รับบาดเจ็บในระหว่างเก็บตัวบำเพ็ญเพียร นั่นก็หมายความว่าความพยายามก่อนหน้านี้จะเสียเปล่า

“ไอ้สารเลว วันนี้ถือว่าแกโชคดี แต่อย่าหวังว่าโชคจะเข้าข้างแกตลอด ถ้าแกกล้าก็มาเจอฉันได้ที่เวทีประลองยุทธ์เมืองหนานจิงภายในหนึ่งเดือน ฉันจะรอถ้าแกกล้ามาเผชิญหน้ากับฉัน แต่ถ้าไม่มา ตระกูลมู่จะไม่ละเว้นตำหนักก่วงหาน” มู่ชิงกัดฟันพูดและจ้องมองอย่างเยือกเย็น

แม้ก่อนหน้านี้เขาจะไม่เห็นเฉินผิงอยู่ในสายตา แต่พอมาตอนนี้เขากลับยื่นคำท้าสู้ให้อีกฝ่าย

“ผมกล้าไปอยู่แล้ว หนึ่งเดือนต่อจากนี้คุณรับมือผมไม่ไหวแน่” เฉินผิงพูดอย่างมั่นใจ

เขาเชื่อแน่วแน่ว่าภายในเวลาหนึ่งเดือน พลังขั้นมหายานระดับหนึ่งของมู่ชิงจะไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา

“ใจกล้าดีนี่ งั้นฉันจะรอ” หลังพูดจบมู่ชิงก็ไปอย่างรวดเร็ว พร้อมพาคนตระกูลมู่ทั้งหมดไปด้วย

สนามรบที่เคยสบสนอลหม่านพลันเงียบสงบอีกครั้ง