หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3916

ขณะที่เฉินผิงกำลังพูดคุยกับไป๋เฉี่ยน ก็มีร่างหนึ่งพุ่งผ่านที่นอกห้องของไป๋เฉี่ยน

“มีคนอยู่ข้างนอก!”

เฉินผิงลุกขึ้นยืนและตามร่างนั้นไปทันที

ไป๋เฉี่ยนรีบตามเขาไป เธอไม่อยากจะเชื่อเมื่อรู้ว่ามีคนกล้าแอบฟังที่นอกห้องทั้งที่อยู่ในราชวังของเธอ คนที่แอบฟังคงอยากตายมาก!

ทันทีที่เฉินผิงและไป๋เฉี่ยนเริ่มวิ่งตาม ร่างนั้นกลับล้มลง

เมื่อเฉินผิงและไป๋เฉี่ยนตามทัน พวกเขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าร่างนั้นเป็นผู้หญิง!

หญิงสาวคนนี้มีบาดแผลเต็มตัว เห็นได้ชัดว่าเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส

เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้น ไป๋เฉี่ยนก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ “เสี่ยวชุ่ย?”

“คุณรู้จักเธอเหรอ?” เฉินผิงถาม

ไป๋เฉี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เธอเป็นคนสนิทของข้า”

เฉินผิงอุ้มเสี่ยวชุ่ยขึ้นมาและพากลับไปที่ห้องของไป๋เฉี่ยน

หลังจากตรวจสอบอย่างละเอียด เฉินผิงก็ส่ายหัว “อาการบาดเจ็บหนักเกินไป และวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเธอเสียหาย ผมไม่คิดว่าผมจะช่วยเธอได้”

“นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง? ใครกันที่กล้าทำร้ายคนสนิทของข้า” ใบหน้าของไป๋เฉี่ยนดูโกรธเคือง “ เฉินผิง ช่วยทำให้เธอฟื้นได้ไหม? ข้าต้องถามให้รู้ว่าใครทำแบบนี้กับเธอ”

“ผมจะลองดู!” เฉินผิงพยักหน้า จากนั้นก็ส่งกระแสพลังวิญญาณเข้าสู่ร่างกายของเสี่ยวชุ่ย

จากนั้นเขาก็หยิบยาหุยเทียนตันจากแหวนเก็บของ และค่อยๆ ป้อนเข้าไปในปากของผู้หญิงคนนั้น

ครู่ต่อมา เสี่ยวชุ่ยก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

เมื่อเห็นดังนั้น ไป๋เฉี่ยนก็รีบเอ่ยคำถาม “เสี่ยวชุ่ย ใครทำแบบนี้กับเจ้า”

“ราชินีจิ้งจอก... ปะ-เป็นฝีมือเสวียคุน ท่านต้องหนีไป เขาสมคบคิดกับตระกูลเฟิง... และกำลังรอให้ท่านกลับมาเพื่อที่จะได้ลงมือกำจัด ข้าเสี่ยงชีวิตเพื่อมาบอกท่าน ท่านต้อง...รีบหนีไป! แม่เฒ่าเจินไม่ได้ไปเก็บสมุนไพร เธอถูกขังอยู่ในคุกใต้น้ำ! ดะ-ได้โปรดหนี…”

“เสวียคุน... ข้าต้องฆ่ามัน ข้าต้องฆ่ามันแน่นอน!” ไป๋เฉี่ยนคำราม

“ราชินีจิ้งจอก ถ้าอยากฆ่าข้าก็ต้องมีฝีมือมากกว่านี้!”

หลังสิ้นเสียงเยาะเย้ยเย็นชา ประตูห้องของไป๋เฉี่ยนก็เปิดออก

เสวียคุนนำทหารยามจำนวนมากมาล้อมห้องของไป๋เฉี่ยน

เมื่อเห็นเสวียคุน ดวงตาของไป๋เฉี่ยนก็เต็มไปด้วยความโกรธ “เสวียคุน เจ้ากล้าทรยศข้าได้ยังไง?”

“ทำไมจะไม่กล้าล่ะ? ตระกูลเฟิงยอมตกลงกับข้าแล้ว เมื่อนครจิ้งจอกเข้าร่วมสมาพันธ์ผนึกมาร พวกเขาจะมอบทรัพยากรมากมายให้เรา คิดจริง ๆ หรือว่าเจ้าจะสามารถปกครองนครจิ้งจอกต่อไปได้ด้วยพลังของผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด? เหตุผลเดียวที่ข้ายอมรับใช้เจ้าก็เพราะข้าอยากเป็นคู่บำเพ็ญเพียรของเจ้า ท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่สำคัญหรอกว่าใครจะได้ปกครองนครจิ้งจอก แต่หลายปีผ่านไป เจ้ายังไม่ยอมให้ข้าจับมือเลยด้วยซ้ำ และในที่สุดข้าก็ได้รู้ว่าเจ้าไม่เคยคิดจะเลือกข้าเลย ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าก็คงต้องยึดเมืองเสียเอง”

เขาหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “ตอนนี้ข้าเป็นผู้ทุกข์ยากระดับเก้าแล้ว เมืองทั้งเมืองจะเป็นของข้าคนเดียว ถ้าเจ้าทำตัวดีๆ ข้าสัญญาว่าเจ้าจะได้อยู่อย่างสุขสบาย ถ้าปฏิเสธก็อย่าหาว่าข้าหยาบคายก็แล้วกัน…”

ใบหน้าของเสวียคุนแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเยาะชั่วร้าย

ไป๋เฉี่ยนมองเสวียคุนขณะที่โทสะของเธอเริ่มลุกโชน