หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3940

“พูดจาเหลวไหล กล่าวหาฉันโดยไม่มีหลักฐาน ฉันไม่ได้ทำอะไรกับจุติเพลิงและไม่รู้ว่าทำไมมันถึงระเบิด” เมื่อรู้ว่าถูกกล่าวหาอย่างผิดๆ เฉียนซิ่วก็โมโหและตะโกนอย่างโกรธเคือง

“คิดว่าพูดแบบนั้นแล้วเธอจะพ้นผิดเหรอ? มีหลักฐานไหมล่ะ? ในบรรดาศิษย์ที่ทำการทดสอบมีเธอคนเดียวที่มีพลังในการเพิ่มความแข็งแกร่งของจุติเพลิง ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร?” หลิวซื่อทงต้องการคำตอบจากเฉียนซิ่ว

“เป็นฝีมือเธอ ฉันเห็นเธอแอบไปที่จุติเพลิง อีกอย่าง ในระหว่างนั้นเธอที่เข้าทดสอบเป็นศิษย์ชั้นเอกกลับดูไม่รีบร้อนเลย เห็นได้ชัดว่าเธอวางแผนบางอย่าง” เมื่อเห็นอย่างนั้น ลู่ซันก็พูดกล่าวหาเฉียนซิ่วเช่นกัน

ในขณะนั้น เฉียนซิ่วหมดคำจะพูดและหน้าแดงด้วยความหงุดหงิด แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไร

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ จุติเพลิงจึงระเบิด

สุดท้ายเฉียนซิ่วก็เริ่มร้องไห้เมื่อพบกับความไม่ยุติธรรม

เมื่อเห็นท่าทีของเฉียนซิ่ว หลิวซื่อทงและลู่ซันก็รู้สึกพอใจ

เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า เหมือนอย่างที่เขาว่า ช่างไม่ยุติธรรมเลยที่คนที่เข้าใจเราผิดกลับรู้ดีมากกว่าตัวเราเองเสียอีก

เมื่อเห็นหลิวซื่อทงและลู่ซันกล่าวโทษเฉียนซิ่ว เว่ยชิงก็เอ่ยคำถามออกมา “เฉียนซิ่ว เธอเป็นคนทำเหรอ?”

ท้ายที่สุดแล้ว ในบรรดาศิษย์ทุกคนมีเฉียนซิ่วคนเดียวที่สามารถทำเรื่องแบบนั้นได้

สำหรับเว่ยชิง เป็นไปได้ว่าเฉียนซิ่วอาจกลัวว่าจะแพ้ก็เลยทำลายการทดสอบ เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีผู้ชนะ

เมื่อได้ยินคำถามของเว่ยชิง เฉียนซิ่วก็มองเขาเหมือนไม่ได้รับความยุติธรรมแล้วพูดว่า "นาย... นายก็คิดว่าฉันทำเหมือนกันเหรอ?"

“เฉียนซิ่ว ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันแค่ถาม ถ้าไม่ใช่เธอจริงๆ ก็ไม่ต้องกลัว ฉันจะไม่ยอมให้สำนักลงโทษเธอหรอก” เว่ยชิงรีบพูด

“อย่ามาพูด! ไปให้พ้น ฉันไม่ได้ทำนะ” เฉียนซิ่วตะโกนด้วยความโกรธและเกือบจะปล่อยโฮออกมา

เมื่อเห็นเฉียนซิ่วระบายอารมณ์ เว่ยชิงก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัวเช่นกัน

ฉันจะแก้ตัวยังไงดี? เฉียนซิ่วแค่อยากปกป้องเฉินผิง แต่เธอไม่รู้ว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้

เฉินผิงซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาก้าวไปข้างหน้าทันทีและคว้าข้อมือของเฉียนซิ่วไว้แน่น

“เฉียนซิ่ว คุณไม่ได้เป็นคนทำ คุณจะฆ่าตัวตายทำไม? การทำแบบนี้มีแต่จะทำให้คนผิดลอยนวลไปได้ไม่ใช่หรือ?” เฉินผิงพูดกับเฉียนซิ่ว

เฉียนซิ่วมองเฉินผิงแล้วถามว่า “ไม่มีใครเชื่อฉันเลย... เฉิงผิง คุณเชื่อฉันไหม?”

"ผมเชื่อคุณ" เฉินผิงพยักหน้า

แน่นอนว่าเขาเชื่อเธอ เพราะเขานี่แหละที่เป็นคนทำ

เฉียนซิ่วโถมตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินผิง น้ำตาไหลพราก

ทำเอาเฉินผิงพูดอะไรไม่ออก