หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3956

“เฉิงผิง ระวังคำพูดหน่อย! พูดกับผู้อาวุโสหวงแบบนั้นได้ยังไง?” เว่ยชิงรีบตำหนิ

ในขณะเดียวกัน หวงอี้ซวนก็โมโหขึ้นมาเมื่อถูกตวาดใส่ “เจ้าคนเนรคุณ! อยากประลองนักก็เชิญเลย!” หวงอี้ซวนลงจากสนามประลองแล้วเปิดใช้อาคมอีกครั้ง

เมื่อถึงจุดนั้น เว่ยชิงและเฉียนซิ่วก็ตกอยู่ในความตื่นตระหนก

ริมฝีปากของหลิวซื่อทงยิ้มเย้ย “ขุดหลุมฝังศพตัวเองชัดๆ ไอ้เด็กเหลือขอ! ในเมื่อแกอยากไปโลกหน้ามากนัก ฉันก็ยินดีอย่างยิ่งที่จะสนอง!” มือของเขาขยับไม่หยุด เปลวเพลิงที่รุนแรงหลายระลอกปกคลุมทั่วสนามประลอง

เฉินผิงยืนนิ่งด้วยความยินดีในขณะที่เปลวเพลิงปกคลุมเขา

ยิ่งจุติเพลิงลุกไหม้รุนแรงมากเท่าใด เปลวไฟสีม่วงอ่อนก็ยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น! แบบนี้ฉันก็จะมีโอกาสกลั่นจุติเพลิงสีม่วงได้

เฉินผิงส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็ยังยิ้มและดูดกลืนเปลวไฟสีม่วงจากจุติเพลิงอย่างต่อเนื่อง

เมื่อเสียงกรีดร้องของเขาดังเข้าหูหลิวซื่อทง มันทำให้เขาตื่นเต้นบ้าคลั่ง “ร้องอีกสิ! ยิ่งแกร้องดังเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น!” สีหน้าของหลิวซื่อทงดูสะใจขณะที่เขาปลดปล่อยจุติเพลิงอย่างต่อเนื่อง

เว่ยชิงและเฉียนซิ่วยืนข้างกันด้วยความกังวล ขณะฟังเสียงกรีดร้องน่าเวทนาของเฉินผิง

“เฉิงผิงรนหาที่ตายแท้ๆ เป็นลูกหลานคนรวยแต่ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้” เฉียนซิ่วถอนหายใจ

ทั้งที่ฉันชอบชายหนุ่มผู้มั่งคั่งคนนั้นแท้ๆ! น่าเสียดายที่เขาไม่ค่อยฉลาดนัก ความโอหังบดบังสติปัญญาของเขา!

เว่ยชิงเริ่มคิดหาคำอธิบายกับผู้อาวุโสอวี๋พลางถอนหายใจ

สิ่งที่ควรจะเป็นการประลองของศิษย์ในวงในทวีความรุนแรงขึ้นจนกลายเป็นการต่อสู้เอาชีวิต

ทุกคนมองดูอย่างตะลึงเมื่อจุติเพลิงกลืนกินเฉินผิง ยิ่งไปกว่านั้น เสียงกรีดร้องของเฉินผิงยังทำเอาหนาวสั่นไปถึงกระดูก

สามสิบนาทีผ่านไป

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

หนึ่งชั่วโมงครึ่งต่อมา เหงื่อก็เริ่มไหลบนหน้าผากของหลิวซื่อทง และเปลวไฟจากบัวมารทมิฬก็เริ่มแผ่วลง

แต่เสียงร้องอันเจ็บปวดของเฉินผิงยังคงอยู่

หลังจากการต่อสู้ครั้งนั้น เขาอาจต้องใช้เวลามากพอสมควรในการฟื้นตัว

บัดซบ! ถึงยังไงหมอนี่ก็ใกล้จะตายอยู่แล้ว ถึงจะไม่ตายด้วยไฟ แต่ฉันก็สามารถทุบตีเขาให้ตายได้!

หลิวซื่อทงสลายจุติเพลิงออกไปเมื่อคิดได้ดังนั้น

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงยังคงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด โดยไม่รู้ว่าหลิวซื่อทงสลายจุติเพลิงไปแล้ว

ทุกคนเฝ้าดูในขณะที่ร่างกายของเฉินผิงไม่เป็นอะไรเลย แต่เขาก็ยังดิ้นและแสร้งร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“จะตายอยู่แล้ว! จุติเพลิงมันร้อนเกินไป! แขนของฉันหายไปแล้ว!” เฉินผิงตะโกน

หลิวซื่อทงพูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็นภาพนั้น

เกิดอะไรขึ้น? ทั้งที่ฉันยอมรับผลเสียและถึงกับยอมเสี่ยงเผยอัคคีปรมัตถ์ แต่ทำไมเฉิงผิงถึงดูไม่บาดเจ็บเลย? ยิ่งไปกว่านั้น เท่าที่ฉันเห็น เขากำลังเล่นละครชัดๆ!