เฉินผิงมองดูจูหลิงจัดการกับจานอาคม แม้ว่าวิธีการจะยังไม่ชำนาญนัก แต่การลงมือกลับไร้ที่ติ
ยิ่งไปกว่านั้น จานอาคมนี้ยังมีพลังมาก เมื่อเปิดใช้งานก็ราวกับมีม่านแสงตกลงมาจากท้องฟ้า หลังจากนั้นแสงสว่างก็แผ่ออกมา เผยให้เห็นวงแหวนอาคมที่ซ่อนอยู่รอบๆ ต่อมาวงแหวนอาคมก็ถูกแสงสว่างแทรกซึมเข้าไปจนเกิดเป็นรอยแยก
บริเวณรอยแยก มีพลังวิญญาณจำนวนมหาศาลไหลเวียนอยู่ พลังเช่นนี้เป็นสิ่งที่จะถูกนำมาใช้เพื่อปิดรอยแยกในภายหลัง
“เรียบร้อยแล้ว พวกเราเข้าไปเงียบๆ กันเถอะ!”
จูหลิงเก็บจานอาคม แล้วเดินผ่านรอยแยกเข้าไป
เฉินผิงเห็นดังนั้น ก็เดินตามรอยแยกเข้าไป ไม่นานรอยแยกก็รวมตัวกลับเหมือนเดิม ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เห็นวงแหวนอาคมกลับคืนสู่สภาพปกติ เฉินผิงก็ผุดยิ้มเล็กน้อย
ผู้อาวุโสชุยมอบจานอาคมนี้ให้แก่จูหลิง แต่เขาก็เป็นคนกางวงแหวนอาคมเอาไว้ที่นี่
ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่จานอาคมสามารถทำลายวงแหวนอาคมได้อย่างง่ายดาย โดยไม่ก่อให้เกิดความเสียหายแต่อย่างใด!
แม้แต่คนโง่ก็ยังดูออกว่าผู้อาวุโสชุยจงใจทำเช่นนี้!
จากจุดนี้ ดูเหมือนว่าผู้อาวุโสชุยก็มีใจเอนเอียงมาทางฝ่ายอดีตเจ้าสำนัก เพียงแต่ไม่อาจเปิดเผยตัวได้!
“เป็นอย่างไรบ้าง? จานอาคมน่าทึ่งมากเลยใช่หรือไม่? ข้าก็บังเอิญพบว่าจานอาคมนี้สามารถทำลายวงแหวนอาคมพวกนี้ได้ ข้างหน้ายังมีวงแหวนอาคมอีกหลายชั้น คุณอย่าวิ่งไปไหนเล่า ตามหลังข้ามาติดๆ เลยนะ!” จูหลิงบอกเฉินผิง
“เข้าใจแล้ว!” เฉินผิงตอบแล้วขยับไปยืนชิดหลังจูหลิง จนเกือบจะเกาะหลังของเธออยู่แล้ว
“คุณทำอะไรน่ะ?”
จูหลิงชะงักไปชั่วขณะ แล้วหันมามองเฉินผิงด้วยสีหน้าจริงจัง
“จูหลิง คุณไม่ได้บอกให้ผมเตามคุณมาติดๆ หรอกรึ? ผมเกรงว่าขืนอยู่ไกลเกินไป อาจจะบังเอิญไปแตะถูกวงแหวนอาคมแล้วเกิดปัญหาขึ้นมาได้” เฉินผิงรีบอธิบาย
“แต่คุณก็ไม่ต้องชิดกันขนาดนี้ คุณเกือบจะขึ้นมาขี่บนตัวฉันอยู่แล้ว ถอยออกไปหน่อยก็ดี!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...