หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3985

“เฉิงผิง ฉันได้คิดดูแล้ว ไม่ช้าก็เร็ว ฮั่วตงย่อมต้องขืนใจฉันเป็นแน่ แทนที่จะมอบความบริสุทธิ์ให้มัน ไม่สู้ฉันมอบให้คุณเสียดีกว่า”

เฉียนซิ่วพูดพลางซบไหล่ของเฉินผิง ชุดนอนของเธอก็เริ่มเลื่อนหลุดลงมา!

เฉินผิงรู้สึกตกใจขึ้นมาทันที

เขาไม่คาดคิดว่าเฉียนซิ่วจะมีความคิดเช่นนี้!

“ศิษย์พี่ วางใจเถอะ ตราบใดที่มีผมอยู่ ผมจะไม่ให้ฮั่วตงได้สมหวังแน่ คุณรีบใส่เสื้อผ้าเถอะ”

เฉินผิงหันหน้าไปอีกทาง ไม่กล้ามองเฉียนซิ่ว

เห็นท่าทางของเฉินผิง เฉียนซิ่วร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกอึดอัดใจพลางกล่าวว่า “ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบที่ฉันหน้าตาน่าเกลียด เพราะฉันไม่สวยเหมือนจูหลิง พอคุณเห็นจูหลิง คุณก็ไม่สนใจฉันอีกเลย ตอนที่จูหลิงเปลือยเปล่าต่อหน้าคุณ คุณยังจ้องไม่วางตา แต่ตอนนี้ คุณกลับไม่มองฉันเลย...”

เมื่อเฉินผิงได้ยินเข้าก็รู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้า เขาไม่รู้ว่าใครเป็นคนแพร่ข่าวเรื่องที่เขาศิษย์จูหลิงเปลือยเปล่า

ต้องเป็นเว่ยชิงแน่ๆ เพราะผู้อาวุโสอวี๋คงไม่ทำเรื่องพรรค์นั้นหรอก!

เว่ยชิงคงจะเป็นคนบอกเฉียนซิ่ว เพื่อให้เธอเลิกหวังในตัวเฉินผิง ทำแบบนั้นเว่ยชิงจึงจะมีโอกาส!

“ศิษย์พี่ อย่าไปฟังผู้อื่นพูดจาเหลวไหล ผมไม่เคยเห็นเรือนร่างของจูหลิง ที่จริงวันนี้ผมถึงกับตีเธอเสียด้วยซ้ำไป ในสายตาของผม สตรีทุกคนล้วนเหมือนกันหมด ไม่มีใครสวยหรือไม่สวย โปรดอย่าเข้าใจผิด!”

เฉินผิงพูดพลางหันหน้าหนี และพยายามช่วยเฉียนซิ่วใส่เสื้อผ้า

“คุณหมายความว่ายังไง?” เฉียนซิ่วอึ้งงันแล้วจ้องมองเฉินผิงด้วยสายตาสับสน “ในสายตาของเจ้า สตรีทุกคนล้วนเหมือนกันหมด? ไม่มีใครสวยหรือไม่สวย?”

“ใช่!” เฉินผิงพยักหน้ารับ

เฉียนซิ่วพลันฉุกคิดขึ้นมาได้ แล้วรีบลุกขึ้นจากเตียง “เฉิงผิง ระ... หรือว่าคุณเป็น... ขอโทษที่รบกวน!”

เฉียนซิ่วพูดยังไม่ทันจบ เธอก็รีบวิ่งออกไปอย่างลุกลี้ลุกลน

เฉินผิงเห็นเช่นนั้น ก็รู้ว่าเฉียนซิ่วเข้าใจผิด แต่เขาก็ไม่ได้อธิบาย

ให้เข้าใจผิดไปเสียเลยก็ดีมิฉะนั้นเฉียนซิ่วจะคอยตามตื๊อเขาทุกวัน น่ารำคาญชะมัด!

หลังจากเฉียนซิ่วจากไป เฉินผิงก็จัดเสื้อผ้าอาภรณ์ให้เข้าที่แล้วไปหาจูหลิง

จูหลิงรีบลุกขึ้นแล้วเธอก็เห็นเฉินผิงเดินเข้ามา จากนั้นเธอก็ทำสีหน้าเย็นชาและพูดว่า “ใครบอกว่าฉันอยากจะเจอคุณ? ฉันก็แค่ไม่อยากติดค้างหนี้เดิมพันของคุณก็เท่านั้นเอง”

“จริงหรือ? เช่นนั้นทำไมข้าถึงเห็นจูหลิงหน้าแดงเล่า?” เฉินผิงกล่าวพลางฉีกยิ้มกว้าง

“อย่าพูดไร้สาระ! ใครหน้าแดงกัน? รีบไปกันเถอะ พวกเราต้องกลับมาก่อนฟ้าสาง!”

จูหลิงพูดพลางมองเฉินผิง ก่อนจะเดินออกจากเรือน

เฉินผิงเดินตามหลังจูหลิงมาเงียบๆ เขาไม่คุ้นเคยกับที่นี่ จึงไม่กล้าเดินไปไหนโดยพลการ

“ข้างหน้านั่นคือที่ที่ท่านพ่อของข้าถูกขังอยู่ ถ้าอยากเจอเขา ต้องหลบหลีกผู้คุ้มกันและแอบทำลายวงแหวนอาคมหลายต่อหลายชั้น คุณห้ามวิ่งพล่านไปทั่ว ถ้าคุณไปแตะต้องวงแหวนอาคมเข้าล่ะก็ ความพยายามทั้งหมดของพวกเราก็จะสูญเปล่า!” จูหลิงเตือนเฉินผิง

“จูหลิง ผมไม่คาดคิดว่าคุณจะรู้เรื่องวงแหวนอาคมด้วย คุณทั้งสวยและเก่งจริงๆ!”

เฉินผิงเอ่ยปากชื่นชมจูหลิงขณะเดินตามหลังเธอ

จูหลิงกลอกตามองเฉินผิงด้วยความขัดใจ แต่ในใจกลับรู้สึกดี เธอจึงเอ่ยขึ้นมาว่า “ข้ารู้เรื่องวงแหวนอาคมที่ไหนกัน ข้าก็แค่มีจานอาคมที่เคยให้ข้าไว้ก็เท่านั้น”