หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3984

“เฮ้อ นี่มันเวลาไหนแล้ว ท่านถึงยังคิดจะประหยัดอีก? ท่านจงไปที่สำนักเหลี่ยงอี๋ด้วยตนเอง ไม่ว่าต้องจ่ายค่าตอบแทนมากแค่ไหน ก็ต้องขอความช่วยเหลือจากพวกเขาให้ได้ บอกพวกเขาด้วยว่าตราบใดที่พวกเขาสามารถช่วยพวกเราเปิดหุบเขาเสินหั่วได้ พวกเขาก็จะได้รับรางวัลอย่างงามเชียวล่ะ”

ตอนนี้ดูเหมือนฮั่วหยวนถิงออกจะตื่นเต้นอยู่บ้าง

“ได้ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!” ผู้อาวุโสเถียนพยักหน้า

หลังจากผู้อาวุโสเถียนจากไป ฮั่วหยวนถิงก็ยิ้มเล็กน้อย “เมื่อข้าเปิดหุบเขาเสินหั่วได้ ข้าจะดูซิว่าทั้งสำนักจื่อเหยียนจะมีผู้ใดกล้าต่อต้านข้าอีก!”

……

ณ เรือนของผู้อาวุโสอวี๋ เฉียนซิ่วรู้สึกเศร้าโศกและร้องไห้ไม่หยุดหย่อน

เว่ยชิงและเฉินผิงพยายามปลอบโยนเธออยู่ข้างๆ

“ศิษย์น้อง ถึงแม้ว่าผู้อาวุโสหูจะจากไปแล้ว แต่จิตวิญญาณของท่านจะคงอยู่ตลอดไป ต่อไปเจ้าก็พักอยู่ที่นี่ ข้าจะให้ท่านอาจารย์คอยดูแลเจ้า” เว่ยชิงเอ่ยปลอบใจ

“ศิษย์พี่ อย่าเศร้านักเลย นี่เป็นการตัดสินใจของผู้อาวุโสหู ท่านทำเช่นนี้ก็เพื่อทั้งสำนักจื่อเหยียน!”. เฉินผิงก็ช่วยปลอบ

เมื่อผู้อาวุโสอวี๋กลับมาและเล่าเรื่องที่ผู้อาวุโสหูได้กระทำลงไปให้ฟัง ก็ทำให้เฉินผิงตกตะลึง

“ข้าอยากจะอยู่เงียบๆ สักพัก...” เฉียนซิ่วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าโศก

เว่ยชิงและเฉินผิงเห็นเช่นนั้นจึงลุกออกไป ปล่อยให้เฉียนซิ่วได้อยู่คนเดียว

“เฮ้อ ศิษย์น้องช่างน่าสงสาร ตอนนี้ผู้อาวุโสหูตายแล้ว ฮั่วตงก็ยิ่งฮึกเหิม เกรงว่าไม่นานศิษย์น้องจะต้องตกเป็นเหยื่อให้กับเจตนาชั่วร้ายของมันและถูกมันขืนใจเอาน่ะสิ ก่อนหน้านี้สำนักจื่อเหยียนมีผู้บำเพ็ญเพียรสตรีอยู่ไม่น้อย เพราะผู้บำเพ็ญเพียรสตรีชอบฝึกเคล็ดวิชาธาตุไฟ แต่หลังจากพวกเธอถูกฮั่วตงขืนใจ หลายคนก็หมดกำลังใจและถอนตัวไป เรื่องนี้ทำให้ชื่อเสียงของสำนักจื่อเหยียนย่ำแย่มาก จนถึงขั้นไม่มีผู้บำเพ็ญเพียรสตรีกล้ามาหาพวกเรา ตอนนี้พวกเราจะหาคู่บำเพ็ญร่วมก็ยังยากเลย!” เว่ยชิงกล่าวพลางทอดถอนใจ

เฉินผิงไม่ได้พูดอะไร เพราะไม่รู้จะปลอบเว่ยชิงอย่างไร

เพราะในชีวิตของเขาไม่เคยขาดแคลนสตรี ดังนั้นเขาจึงไม่เข้าใจความทุกข์ของเว่ยชิง

เฉินผิงจึงกลับไปที่ห้องของตัวเอง รอคอยให้รัตติกาลมาถึงอยู่เงียบๆ

เมื่อฟ้าเริ่มมืดลง เฉินผิงก็ชักจะเริ่มตื่นเต้น

“ศิษย์พี่?” เฉินผิงเต็มไปด้วยความสงสัย “ดึกขนาดนี้ คุณมีเรื่องอะไรงั้นรึ?”

“เฉิงผิง ฉันนอนไม่หลับ คุณจะคุยเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่?” เฉียนซิ่วกล่าวด้วยสีหน้าหมองเศร้า

เฉินผิงมองท้องฟ้าข้างนอกแล้วพยักหน้า “ได้สิ ศิษย์พี่นั่งลงเถอะ!”

เฉียนซิ่วจึงนั่งลงบนเตียงของเฉินผิง ส่วนเฉินผิงก็นั่งข้างๆ

“ศิษย์พี่ คุณต้องอดทนและเข้มแข็งไว้นะ คนตายไปแล้วไม่อาจฟื้นคืน” เฉินผิงปลอบโยนเฉียนซิ่ว

ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องที่อาวุโสหูฆ่าตัวตายวันนี้ เฉินผิงคงไม่ให้เฉียนซิ่วเข้ามาในห้องของเขา!

ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็มีเรื่องต้องไปพบจูหลิง

ทว่ายามนี้เฉียนซิ่วกำลังเศร้าใจ เฉินผิงจึงไม่กล้าปฏิเสธเธอ