“ให้ตายเถอะ! เขาใช้วิชาอะไรกัน? ทำไมถึงมีตางอกขึ้นมาแบบนั้น?”
“หรือว่าจะเป็นเนตรเซียน เขาอาจจะเป็นผู้ถูกเลือกก็ได้”
“นั่นต้องเป็นเนตรเซียนไม่ผิดแน่! ดูแสงที่ส่องออกมาจากเนตรสิ มีปราณเซียนอยู่ในนั้น!”
เมื่อเห็นดวงตาที่สามปรากฏขึ้นบนหน้าผากเฉินผิง หลายคนก็เริ่มพูดไปต่างๆ นาๆ
ในขณะเดียวกัน เมื่อเห็นดวงตาที่สามปรากฏขึ้น อดีตเจ้าสำนักก็ตกตะลึงทันที
เขาตกใจมากเมื่อเห็นดวงตาที่สาม
ส่วนเจ้าสำนักฮั่วเองก็ตกตะลึงเช่นกัน เขารู้สึกโล่งใจได้ไม่ทันไรก็กลับมาร้อนรนอีกครั้ง และเขามองไปที่ฮั่วตงด้วยความกังวล
“ขอดูฝีมือของคุณหน่อยสิ” เฉินผิงพูดพลางจ้องมองฮั่วตงพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย
ดวงตาของฮั่วตงหรี่ลงเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะครอบครองตราประทับเสินหั่ว แต่เขาก็ไม่อาจหยุดความกลัวที่เข้ามาในใจของเขาได้
“อย่าได้ใจไปนัก เฉินผิง แกบีบให้ฉันต้องทำแบบนี้ ฉันจะให้แกได้เห็นว่าระดับพลังของเราสองคนมันต่างกันราวฟ้ากับเหว แกเป็นแค่ผู้ทุกข์ยากระดับสี่ ไม่ว่าแกจะมีวิชามากขนาดไหนก็ไร้ประโยชน์”
เสียงคำรามดังสนั่นไปทั่ว
ทันทีที่ฮั่วตงพูดจบ รัศมีเพลิงก็พุ่งออกจากตราประทับเสินหั่วเข้าสู่ร่างของเขาอย่างต่อเนื่อง
ในเวลาเดียวกัน ท้องฟ้าโปร่งกลับมืดมนอย่างกะทันหัน และเมฆดำก็พุ่งเข้าหาเฉินผิงและพรรคพวกจากทุกทิศทาง
ลมแรงพัดเสียงดังขณะที่ทุกสิ่งรอบตัวพวกเขามืดลงอย่างกะทันหัน
เนื่องจากอัสนีบาตนั้นอันตรายมากหากพยายามเผชิญกับอัสนีบาตขณะต่อสู้การแทรกแซงจากคู่ต่อสู้ไม่เพียงแต่จะทำให้ล้มเหลวเท่านั้นแต่อาจถึงแก่ชีวิตเลยก็ได้!
ตอนแรกฮั่วตงไม่ได้ตั้งใจที่จะขึ้นสู่ขั้นมหายานระหว่างต่อสู้กับเฉินผิง แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ถ้าไม่กลายเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายาน ฉันก็ไม่มีทางสู้เขาได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...