เมื่อได้ยินผู้อาวุโสกู้ เฉินผิงก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม
ชายคนนี้ไม่เพียงแต่ฉลาดแต่ยังไม่โลภด้วย เขารู้จักความสามารถของตัวเองดี
ตำแหน่งเจ้าสำนักเหลี่ยงอี๋เป็นสิ่งที่พอจะคว้ามาได้ แต่บรรณาการร้อยปีจากสมาพันธ์ผนึกมารนั้นเป็นสิ่งที่ผู้อาวุโสกู้ไม่ต้องการและเขาไม่แข็งแกร่งพอที่จะได้มา
“ไปกันเถอะ...” เฉินผิงเตรียมเดินทางไปสำนักเหลี่ยงอี๋กับผู้อาวุโสกู้
ทันทีที่เฉินผิงพูดจบ ทันใดนั้นก็มีร่างลึกลับปรากฎตัวขึ้นจากด้านบน
เฉินผิงตกใจ เขาแน่ใจว่าผู้อาวุโสกู้ไม่กล้าหลอกเขา แต่จู่ๆ เขากลับถูกซุ่มโจมตี
“คุณกล้าหลอกผม...”
เฉินผิงเบิกตากว้าง ใบหน้าของเขางุนงงกับการกระทำของผู้อาวุโสกู้
“ไม่ใช่ นี่มัน...”
ผู้อาวุโสกู้ก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจเช่นกัน เขาพูดไม่ทันขาดคำลำแสงหลายสายก็พุ่งเข้าใส่ร่างของเขาอย่างรวดเร็ว
ผู้อาวุโสกู้ตาเหลือกและหมดสติไปทันใด
เมื่อได้เห็นอย่างนั้น เฉินผิงก็ตกใจ ตอนแรกเขานึกว่าผู้อาวุโสกู้แอบวางแผนตลบหลังเขา
อย่างไรก็ตาม การที่วงแหวนอาคมนี้โจมตีผู้อาวุโสกู้โดยตรงทำให้เฉินผิงรู้สึกสับสน
“ใครน่ะ? ถ้ากล้าก็แสดงตัวออกมา”
เฉินผิงรู้สึกกระวนกระวายใจ อีกฝ่ายลอบวางวงแหวนอาคมไว้ด้านบนพวกเขา และพวกเขาก็ไม่ได้สังเกตเห็นด้วยซ้ำ
ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือเฉินผิงไม่สามารถมองเห็นร่างของอีกฝ่ายได้เลย
ขณะที่เขาพูด ดวงตาก็เริ่มปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเฉินผิง เขาใช้เนตรส่องนภาตรวจดูโดยรอบ
เฉินผิงอยากรู้ว่าอีกฝ่ายใช้วิธีใดที่ทำให้พวกเขาไม่สามารถมองเห็น
มันคงไม่ใช่แค่วิชาล่องหนธรรมดา ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงไม่มีทางที่พวกเขาจะซ่อนรัศมีของตัวเองได้
ยังพอเป็นไปได้ที่จะรับรู้รัศมีของผู้ใช้ วิชาล่องหนสามารถหลอกได้แค่ตาเท่านั้น แต่ไม่อาจหลอกปราณสัมผัสได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...