หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4093

เฉินผิงไม่มีทางเลือกและได้แต่ตามเหว่ยฉีไปอย่างไม่เต็มใจ

เขาไม่รู้ว่าเหว่ยฉีจะพาไปที่ไหน จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนลูกแกะที่กำลังจะถูกพาไปเชือด

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงกระท่อมโทรมๆ หลังหนึ่ง กระท่อมนี้มีสามห้องและสภาพแย่ยิ่งกว่ากรงเลี้ยงหมาเสียอีก

แสงแดดส่องทะลุหลังคาเข้ามา ทำให้ห้องด้านในสว่าง

เมื่อเข้าไป เฉินผิงก็เห็นว่าด้านในดูโทรมยิ่งกว่า แทบจะไม่เหมาะกับการอยู่อาศัยของมนุษย์เลย มีใครอยู่ที่นี่ได้จริงหรือ?

“ผู้อาวุโสเหว่ย อย่าบอกนะว่าคุณอาศัยอยู่ที่นี่”

ใบหน้าของเฉินผิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ท้ายที่สุดแล้ว เหว่ยฉีคือผู้ครอบครองอักขระศักดิ์สิทธิ์ของสำนักเหลี่ยงอี๋ เขาไม่ต้องอยู่ในวังใหญ่โตโอ่อ่าก็ได้ แต่เขาควรจะได้อยู่ในที่ดีๆ ให้สมฐานะของเขา

กระท่อมพวกนี้มันอะไรกัน?สำนักเหลี่ยงอี๋จนขนาดนั้นเลยเหรอ?

“มีอะไร? คิดว่าที่นี่มันโทรมไปเหรอ? ขอบอกนะว่าพวกผู้อาวุโสและเจ้าสำนักเหลี่ยงอี๋เคยขอมาพักกับฉันที่นี่หลายครั้ง แต่ฉันไม่อนุญาตให้พวกเขามา ที่นี่สงบอยู่แล้ว และไม่มีใครมารบกวนการบำเพ็ญเพียรของฉัน เราทั้งคู่เป็นผู้บำเพ็ญเพียร ดังนั้นอย่ายึดติดกับปัจจัยภายนอกมากเกินไป!” เหว่ยฉีกล่าว

ไม่ยึดติดก็ดีอยู่หรอกแต่จะดีกว่าไหมถ้าได้อยู่ในที่ที่มันดีกว่านี้

เฉินผิงพูดอะไรไม่ออก

เฉินผิงจ้องมองกระท่อมและถามว่า “คุณจะให้ผมอยู่ที่นี่และฝึกวิชากับคุณเหรอ?”

“เปล่า คุณต่างหากที่ต้องฝึกที่นี่ ฉันมีอย่างอื่นที่ต้องทำ ฉันไม่มีเวลาฝึกกับคุณ” เหว่ยฉีตอบ

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เฉินผิงก็เริ่มหงุดหงิด “คุณรับผมเป็นศิษย์ แต่คุณไม่คิดจะสอนอะไรผม แค่ทิ้งผมไว้ที่นี่น่ะเหรอ? คนเป็นอาจารย์เขาทำแบบนี้กันเหรอ?”

“อดทนไว้ก่อน ตอนนี้ฉันรับคุณเป็นศิษย์แล้ว ฉันจะสอนวิชาให้คุณแน่นอน” เหว่ยฉีรับปากเขา

จากนั้นเขาก็นำหนูสีขาวตัวเล็กออกจากแขนเสื้อ ลูบมันเบาๆ แล้วพูดว่า “แกต้องอยู่สอนศิษย์น้องที่นี่...”

หลังจากพูดจบ เหว่ยฉีก็ปล่อยหนูสีขาวตัวเล็ก

เฉินผิงหงุดหงิดจนกลอกตา “คุณล้อผมเล่นใช่ไหม? จะให้หนูสอนอักขระศักดิ์สิทธิ์ให้ผมเหรอ?”

ถึงตอนนี้เขาชักเสียใจที่มากับเหว่ยฉี

ฉันต้องกลายเป็นศิษย์ของหนูเหรอ? นี่มันอะไรกัน?

เฉินผิงพยายามค้นหาแกนกลางของวงแหวนอาคม หวังว่าจะฝ่าวงแหวนอาคมออกไปได้

ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะให้ฉันเรียนอักขระศักดิ์สิทธิ์จากหนู! ไม่ขำเลยนะ!

อย่างไรก็ตาม แม้เฉินผิงจะพยายามแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถฝ่าวงแหวนอาคมออกไปได้

หนูสีขาวตัวเล็กกระโจนขึ้นไปบนโต๊ะ มันส่งเสียงแหลมไม่หยุดเหมือนกำลังเยาะเย้ยเฉินผิง

“กล้าล้อเลียนฉันเหรอ? มาให้ฉันขยี้ซะดีๆ!”

พูดจบเฉินผิงก็ฟาดฝ่ามือใส่หนูสีขาวตัวเล็ก

อย่างไรก็ตาม เมื่อเฉินผิงฟาดฝ่ามือ หนูตัวเล็กสีขาวก็เปล่งประกายแสงสีทอง และต่อมาก็กลายร่างเป็นชายอายุราวสามสิบ

“เฉินผิง นี่คุณกล้าทำร้ายศิษย์พี่เลยหรือ? ระวังตัวไว้เถอะ ถ้าผมเอาไปบอกอาจารย์คุณต้องโดนลงโทษแน่!” ไป๋ฉู่กล่าว

เมื่อเห็นหนูสีขาวตัวเล็กแปลงร่างเป็นมนุษย์ เฉินผิงก็รีบชักมือกลับ เขาไม่นึกว่าหนูตัวนี้จะแปลงร่างได้

“ผมขอโทษ ไป๋ฉู่ ผมไม่รู้ว่าคุณแปลงร่างเป็นคนได้” เฉินผิงพูดอย่างละอาย