หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4098

ไป๋ฉู่ฟังเรื่องเล่าของอาณาจักรแดนสรวงอย่างเงียบๆ เขาจำไม่ได้ว่าได้ยินเรื่องพวกนี้กี่ครั้งแล้ว

ชัดเจนว่าเหว่ยฉีคิดถึงอาณาจักรแดนสรวงไม่น้อย เขาปรารถนาที่จะกลับไป แต่น่าเศร้าที่เขาไม่เคยทำได้

“อาจารย์ ผมอยากรู้มาตลอด” ไป๋ฉู่ถาม “ร่างกายของคุณในตอนนี้เป็นร่างที่คุณเข้าสิงหรือเป็นร่างเดิมของคุณ?”

เหว่ยฉีเหลือบมองไป๋ฉู่ด้วยรอยยิ้มจางๆ บนริมฝีปาก “หลังจากบำเพ็ญเพียรตามคำชี้นำของฉันมาหลายปี คุณคิดว่าร่างกายนี้เป็นของฉันงั้นหรือ?” เขาตอบ

“ใช่” ไป๋ฉู่ตอบ “ผมรู้สึกเหมือนคุณติดอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ พลังของคุณแผ่วลง และคุณไม่สามารถกลับไปยังอาณาจักรแดนสรวงได้”

เมื่อได้ยินคำพูดของไป๋ฉู่ เหว่ยฉีก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วมองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดสนิท “ฉันเข้าไปพัวพันกับศึกแห่งทวยเทพด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้กระทั่งตอนนี้ ฉันก็ยังคิดไม่ออกว่าทำไม เมื่อหลายปีก่อนมีพลังมหาศาลปิดผนึกอาณาจักรนิรันดร์ ทำให้พวกเราทุกคนติดอยู่ในสนามรบ คนที่ตายก็ตายไป ส่วนคนที่บาดเจ็บก็บาดเจ็บไม่หาย หลังจากผ่านไปหลายปี พลังของพวกเราที่มาจากอาณาจักรแดนสรวงลดลงอย่างมาก ปราณเซียนของที่นี่มีน้อยมากและไม่เอื้อต่อการบำเพ็ญเพียรของเรา ฉันรู้ว่ามีบางคนพยายามฝ่าอาคมฟ้าดินของอาณาจักรนิรันดร์เพื่อหาทางกลับไปยังอาณาจักรแดนสรวง พวกเขาพยายามที่จะฉีกมิติเพื่อไปยังอาณาจักรอื่น แต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน อาณาจักรแต่ละแห่งมีกฎและผนึกที่ต่างกันไป มันเหมือนกับว่าสวรรค์ลงโทษพวกเราด้วยศึกแห่งทวยเทพ แม้จะศึกษาอาคมฟ้าดินอยู่นานหลายปี แต่ฉันก็ยังหาทางไม่เจอ และพลังของฉันก็ลดลงเรื่อยๆ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าการฝ่าอาคมฟ้าดินกลับไปสู่อาณาจักรแดนสรวงนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้ ถึงคุณจะเป็นอัจฉริยะ แต่โชคไม่ดีที่คุณขาดพรสวรรค์ที่จำเป็น คงจะให้คุณทำภารกิจสำคัญขนาดนี้ไม่ได้”

ขณะที่เหว่ยฉีเล่าถึงอดีตของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะแก่ตัวลงอย่างเห็นได้ชัดในคราวเดียวกัน

“อาจารย์ คุณพูดถึงพรสวรรค์อยู่เสมอ พรสวรรค์ที่คุณพูดถึงคืออะไรกันแน่ เฉินผิงมีมันหรือเปล่า?” ไป๋ฉู่ถามด้วยความสับสน

ตั้งแต่ที่เริ่มติดตามเหว่ยฉี เขาสังเกตเห็นว่าสมุนของเจิ้นมัวมักจะตามรังควานเหว่ยฉีอยู่เสมอ

“ฮ่าๆๆ ตาแก่นั่นพยายามแย่งพวกคุณไปจากฉันน่ะสิ ตอนที่ฉันรับคุณเป็นศิษย์ เจิ้นมัวเห็นศักยภาพในตัวคุณและพยายามชิงตัวคุณไปเรื่อยมา ตอนนี้เฉินผิงก็เช่นกัน สมุนของเจิ้นมัวคอยจับตาดูมาหลายวันแล้ว ฉันแน่ใจว่าพวกมันรู้ว่าฉันได้พบกับศิษย์ผู้มากความสามารถอีกคน ฉันจงใจกวนประสาทตาแก่นั่น เขาขัดแย้งกับฉันตั้งแต่สมัยที่เราอยู่ในอาณาจักรแดนสรวง และเขาก็เป็นคู่แข่งกับฉันมาตลอดจนมาอยู่ที่อาณาจักรนิรันดร์ เขาห้ามใจไม่ท้าทายฉันไม่ได้ ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหนก็ตาม” เหว่ยฉีหัวเราะอย่างสำราญใจ

เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเหว่ยฉีและเจิ้นมัวนั้นไม่ใช่ความเกลียดชังหรือความเคียดแค้นฝังรากลึก แต่กลับดูเหมือนชายชราสองคนที่แข่งขันกันเยี่ยงมิตรสหาย