หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4102

“เกิดอะไรขึ้น? ผมกลับมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?” ใบหน้าของเฉินผิงเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ระหว่างที่เดินทางรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปนาน แต่สุดท้ายก็กลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง เฉินผิงไม่เข้าใจว่าเขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ซึ่งเขาจำได้ว่าไม่ได้ออกนอกเส้นทางเลย

“พี่ใหญ่ไป๋ นี่คุณจงใจมาดักรอผมเหรอ?” เฉินผิงรู้สึกว่าไป๋ฉู่รู้เส้นทางของเขาและตั้งใจมารอที่นี่เพื่อให้เขารู้สึกเหมือนกลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง

ไป๋ฉู่ชี้ไปที่กระท่อมแล้วถามว่า “คิดว่าผมจะเร็วกว่าคุณงั้นเหรอ? ต่อให้เป็นอย่างนั้นจริง คุณคิดว่าผมจะแบกกระท่อมตามมาด้วยได้หรือเปล่าล่ะ?”

เฉินผิงจ้องไปที่กระท่อมอย่างตกตะลึง เขาเดินทางกลับมาที่จุดเดิม “เป็นไปไม่ได้ มันเกิดขึ้นได้ยังไง?”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็หยุดชะงักชั่วขณะ จากนั้นก็พุ่งตัวไปข้างหน้าอีกครั้งด้วยความเร็วเท่ากระสุนปืน

เฉินผิงจงใจเปลี่ยนเส้นทาง แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พบว่าตัวเองกลับมาเจอไป๋ฉู่อีกครั้ง

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เฉินผิงจึงใช้เนตรส่องนภา เขาต้องตรวจสอบว่าตัวเองติดอยู่ในวงแหวนลวงตาหรือเปล่า ฉันอาจจะหลงเข้ามาในวงแหวนลวงตาก็ได้

หลังจากตรวจดูอยู่พักหนึ่ง เฉินผิงก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ เขาสัมผัสถึงวงแหวนอาคมไม่ได้เลย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขากลับไม่สามารถออกไปได้

เขาแค่กลับมาที่จุดเดิม

“ไม่อยากจะเชื่อเลย...”

ทันใดนั้น เฉินผิงก็ชักกระบี่พิฆาตมังกรออกมา เปลวไฟพุ่งออกมาจากกระบี่ เขาใช้พลังทั้งหมดที่มีฟันกระบี่ไปข้างหน้า

ตูม!

ปราณกระบี่มหาศาลถูกปลดปล่อยพร้อมกับเพลิงโหมกระหน่ำ มันกวาดไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง

ยอดเขาถูกปราณกระบี่ตัดขาดและเฉินผิงก็พุ่งตามไป

หากมีวงแหวนลวงตาหรือวงแหวนอาคมอย่างอื่น กระบี่ของเขาก็จะฝ่าทะลวงและพาพุ่งออกไป

ครั้งนี้เฉินผิงมั่นใจมาก ตราบใดที่เขาตามเส้นทางของปราณกระบี่ไป เขาก็จะไม่วนกลับมาที่เดิมอีก

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เฉินผิงพุ่งทะยาน เขาก็รู้สึกเย็นวาบไปตามสันหลัง ตามมาด้วยความรู้สึกอันตรายที่ใกล้เข้ามา

“ใครบังอาจลอบโจมตีฉัน”

ตูม!

“ผมต้องฝึกนานแค่ไหนถึงจะออกไปได้? ต้องใช้อักขระศักดิ์สิทธิ์ให้ได้ทุกตัวหรือเปล่า?”

เฉินผิงยังคงถามต่อไป

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะผมเองก็ยังฝึกไม่เสร็จ ผมไม่เคยได้ออกไปจากที่นี่เลย” ไป๋ฉู่ตอบ

“อะไรนะ” เฉินผิงชะงักทันที “นี่คุณไม่เคยออกจากที่นี่เลยเหรอ? พี่ใหญ่ไป๋”

“ผมไม่เคยได้ออกไป แต่เท่านี้ผมก็พอใจแล้ว การได้พบกับยอดฝีมืออย่างอาจารย์มันมากพอที่จะทำให้ผมยอมตั้งใจฝึกฝนตามคำสอนของอาจารย์ ไม่จำเป็นต้องวิ่งไปมาไร้จุดหมาย เป้าหมายของเราคือการฝึกปรือเพื่อขึ้นเป็นเซียนไม่ใช่หรือ? เมื่อหลุดพ้นจากภาระทางโลกได้แล้ว เราจะสามารถตั้งสมาธิกับการบำเพ็ญเพียรได้อย่างเต็มที่!”

ไป๋ฉู่โน้มน้าวเฉินผิง

เฉินผิงพูดไม่ออกชั่วขณะ ไป๋ฉู่ตัวคนเดียว ไม่มีใครตามหาเขาถึงเขาจะไม่ออกไปจากที่นี่ ไม่มีปัญหาอะไรเลย

อย่างไรก็ตาม ทางด้านเฉินผิงไม่ใช่อย่างนั้น รอบตัวเขามีทั้งพรรคพวกและผู้หญิงมากมาย ไม่มีใครยอมทิ้งเขาแน่

ดังนั้นเฉินผิงจึงต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้