หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4106

ในขณะนั้น เฉินผิงกำลังจดจ่ออยู่กับการจารึกอักขระศักดิ์สิทธิ์ ไม่สนใจสิ่งอื่นใดรอบตัว

ท้ายที่สุดแล้ว การติดอยู่ที่นี่โดยมีไป๋ฉู่คอยดูแล ทำให้เขาคิดว่าไม่มีอันตรายใดๆ

ขณะที่เฉินผิงมัวแต่จารึกอักขระศักดิ์สิทธิ์ จู่ๆ เขาก็ถูกขัดจังหวะโดยรัศมีที่ผันผวนผิดปกติ ทำให้เขาต้องลืมตาขึ้น

ก่อนจะทันใด้รู้ตัว ก็มีชายชราในชุดคลุมสีดำยืนอยู่ตรงหน้าเขา

ชายชราจ้องมองเฉินผิงอย่างพินิจพิเคราะห์ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“เจ้าหนู แกเรียนอักขระศักดิ์สิทธิ์ได้กี่ตัวแล้ว?” ผู้อาวุโสถาม

เฉินผิงเหลือบมองอีกฝ่าย คิ้วขมวดเล็กน้อยขณะถาม “คุณเป็นใคร? ทำไมผมต้องบอกคุณด้วย?”

“ฮ่าๆๆ! ฉันเป็นใครน่ะหรือ” ชายชราหัวเราะอย่างอารมณ์ดีพร้อมโบกมือ

ทันใดนั้นท้องฟ้าก็มืดลง และท่ามกลางความมืด อักขระอาคมก็เริ่มปรากฏขึ้น

ความซับซ้อนของอักขระอาคมเหล่านี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าอักขระศักดิ์สิทธิ์ที่เฉินผิงจารึกอยู่เลย

ยิ่งกว่านั้น อักขระอาคมเหล่านี้มากมายราวกับดวงดาวเต็มท้องฟ้า

เมื่อเห็นอักขระอาคมจำนวนมหาศาล แม้แต่เฉินผิงก็ยังพูดไม่ออก

อย่างไรก็ตาม มีคลื่นรัศมีมารแผ่กระจายออกมาจากอักขระเหล่านี้อย่างต่อเนื่อง

ในขณะนั้น เฉินผิงก็เข้าใจทันทีว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นใคร

“คุณคือเจิ้นมัวใช่ไหม?” เฉินผิงถามด้วยความประหลาดใจ

“ใช่แล้ว ฉันคือเจิ้นมัว อักขระศักดิ์สิทธิ์ที่แกฝึกอยู่ยังไม่ใช่ที่สุด อักขระมารของฉันเหนือกว่า หยุดฝึกอักขระศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้แล้วมาเรียนอักขระมารจากฉันดีกว่า ฉันขอรับรองว่าแกจะได้ขึ้นสู่อาณาจักรแดนสรวงเมื่อเวลานั้นมาถึง”

เจิ้นมัวล่อลวงเฉินผิง

ยิ่งไปกว่านั้น เท่าที่เขาได้ยิน สองคนนี้เหมือนจะเป็นศิษย์ร่วมสำนัก แต่เฉินผิงไม่เข้าใจว่าทำไมศิษย์อาจารย์เดียวกันถึงกลับกลายเป็นแบบนี้

“หยุด! พอแล้ว... ทั้งสองคน หยุดทะเลาะกันสักที! ผมไม่ใช่ศิษย์ของใครทั้งนั้น พวกคุณจะเถียงกันไปทำไม?” เฉินผิงรีบพูด

ทั้งสองคนชะงัก เหว่ยฉีหันไปหาเฉินผิงแล้วพูดว่า “คุณฝึกจนใช้อักขระศักดิ์สิทธิ์ขั้นต้นได้แล้วไม่ใช่หรือ? จะไม่ใช่ศิษย์ของฉันได้อย่างไร?”

“ก็ไม่ใช่น่ะสิ ผมยังไม่ได้ยอมรับคุณเป็นอาจารย์เลย คุณต่างหากที่ขังผมไว้ที่นี่และบีบให้ผมเรียนอักขระ ผมได้ศึกษาอักขระศักดิ์สิทธิ์ของคุณแล้ว และผมยอมเรียกคุณด้วยความเคารพว่าผู้อาวุโสเหว่ย แต่สำหรับการเป็นอาจารย์ของผม คุณยังไม่ผ่าน...” เฉินผิงตอบ

เฉินผิงสามารถทำให้เหว่ยฉีตะลึงได้ด้วยประโยคเดียว

เจิ้นมัวหัวเราะอย่างสำราญใจ “ฮ่าๆ! เจ้าหนุ่มคนนี้ไม่เบาเลย! มันต้องอย่างนี้สิ!”

เหว่ยฉีหน้าแดงด้วยความขุ่นเคือง “ฉันที่เป็นเซียนอาคมดวงดาวจากอาณาจักรแดนสรวงไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นอาจารย์ของคุณงั้นหรือ? โอหังอะไรอย่างนี้”

เหว่ยฉีโกรธจัด