หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4105

ทั้งสองมักจะเป็นแบบนี้เสมอ ทะเลาะกันแม้มีเรื่องขัดแย้งเพียงเล็กน้อย หลังจากสู้กันแต่ละครั้งก็จะเสียดายภายหลัง ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ เพราะแบบนั้นพลังของพวกเขาจึงลดลงอย่างต่อเนื่อง

“ศิษย์พี่ คุณยังพอมีหยกโลหิตเหลือบ้างหรือเปล่า? แบ่งให้ฉันใช้บ้างได้ไหม?” เจิ้นมัวถาม

“ไปตายซะ! นี่ของสำคัญเท่าชีวิต ฉันจะให้แกใช้ได้ยังไง” เหว่ยฉีคำราม

“ถ้าไม่ให้ก็ไม่เห็นต้องว่ากันเลย...” เจิ้นมัวเหลือบมองเหว่ยฉีก่อนจะพูดต่อ “ศิษย์พี่ ไม่ห่วงศิษย์หน้าใหม่หน่อยเหรอ? คุณควรจะไปดูความคืบหน้าของเขาบ้าง ยังไงก็ตาม ฉันส่งมารราตรีไปจับตาดูที่กระท่อมนั้นแล้ว ถึงเจ้าเด็กนั่นจะหัวดี แต่เกรงว่าเขาอาจจะไม่สามารถฝึกอักขระศักดิ์สิทธิ์ได้”

“ฮึ! ฉันรู้ว่าแกส่งมารราตรีไปรบกวน แต่ฉันให้ศิษย์อีกคนอยู่กับเขาด้วย มารราตรีของแกทำอะไรไม่ได้หรอก”

เมื่อพูดจบเหว่ยฉีก็โบกมือ ทันใดนั้นก็มีภาพปรากฏขึ้นกลางอากาศ

ภาพที่ปรากฏคือบริเวณที่เฉินผิงกำลังฝึกอยู่พอดี อันที่จริงที่แห่งนี้เป็นเพียงมิติขนาดเล็กที่เหว่ยฉี สร้างขึ้นหลังจากที่เขาติดอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์

เนื่องจากพลังของเขาเสื่อมลง มิติที่เขาสร้างขึ้นจึงไม่ใหญ่โตมากนัก อย่างไรก็ตาม ภายในมิติแห่งนี้ค่อนข้างปลอดภัย ดังนั้นเหว่ยฉีจึงได้จารึกอักขระศักดิ์สิทธิ์ต่างๆ ไว้ในมิติ

เหตุผลที่เฉินผิงออกไปไม่ได้ก็เพราะว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้ เขาไม่รู้ว่ามิติที่เขาอยู่ไม่ใช่อาณาจักรนิรันดร์ แต่เป็นคนละมิติกันเลย

บางทีเฉินผิงอาจนึกไม่ถึงว่ายังมีบางคนในอาณาจักรนิรันดร์ที่สามารถสร้างมิติของตัวเองขึ้นมาได้ เขาเลยคิดว่าเขายังอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ ดังนั้นต่อให้พยายามแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถออกไปได้

อย่างไรก็ตาม ในมิติแห่งนี้ใช่ว่าไม่มีใครสามารถเข้าไป เจิ้นมัวสามารถเข้าออกมิตินี้ได้โดยสะดวก

รวมถึงมารราตรีที่เจิ้นมัวเลี้ยงไว้เช่นกัน ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเจิ้นมัวชุบเลี้ยงพวกมันเอาไว้ อย่างไรก็ตาม พวกมันสามารถเคลื่อนไหวได้เฉพาะในเวลากลางคืนเท่านั้น และในเวลากลางวันพวกมันจะทำอะไรไม่ได้

เป็นเหตุผลที่เฉินผิงมองเห็นดวงตาสีแดงเข้มเหล่านั้นยามพลบค่ำ

แม้แต่ตอนที่พวกเขาเรียนอาคมในอาณาจักรแดนสรวง พวกเขายังไม่เคยพบใครที่มีความสามารถมากเท่านี้มาก่อน

“ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว เขากำลังจดจำอักขระศักดิ์สิทธิ์ของฉัน เขาตั้งใจจะฝึกฝนอักขระเหล่านั้นหลังออกไปจากที่นี่ เขาทรงพลังอย่างน่าเหลือเชื่อ มีโอกาสที่เขาจะสามารถทำลายอาคมฟ้าดินได้!” ความตื่นเต้นปรากฏชัดบนใบหน้าของเหว่ยฉี

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจิ้นมัวก็รู้สึกลิงโลด “วิเศษมาก! คนเก่งแบบนี้อยู่กับคุณคงเสียของ ฉันต้องถ่ายทอดอักขระมารของฉันให้เขา”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจิ้นมัวก็หายวับไปในอากาศทันที

เหว่ยฉีตกใจและตะโกนออกมาทันใด “กล้าดียังไงมาขโมยศิษย์ของฉัน ข้ามศพฉันไปก่อน!”

หลังจากพูดจบ เหว่ยฉีก็ไล่ตามเจิ้นมัวไป