ถึงแม้ว่าอู่ซีจะโกรธจัด ทว่าเขากลับนั่งลงแล้วรับประทานอาหารเที่ยงโดยไม่พูดอะไรอีก
“คุณอู่ ก่อนหน้านี้ลูกชายของคุณเอ่ยถึงสิ่งที่เรียกว่า 'งานชุมนุมเพื่อศิลปะการต่อสู้' เจ้าสิ่งนั้นคืออะไรงั้นเหรอ?” เฉินผิงเอ่ยถามด้วยความสนใจใคร่รู้
“งานชุมนุมเพื่อศิลปะการต่อสู้เป็นงานที่โรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้ในเจียงหนานและเจียงเป่ยจัดขึ้น จุดประสงค์หลักของงานก็เพื่อให้ผู้ฝึกยุทธ์รุ่นเยาว์ได้มารวมตัวและประลองฝีมือกัน เพื่อสร้างแรงจูงใจให้พวกเขาต่อไป ผู้ชนะก็จะได้รับยาและสมุนไพรล้ำค่าเป็นรางวัล ตำหนักยาเป็นเจ้าภาพในการจัดงานและมอบรางวัล ยิ่งไปกว่านั้นก็ยังมีของล้ำค่าและยาอีกเป็นจำนวนมากจำหน่ายอยู่ในงาน นั่นเป็นกลยุทธ์การตลาดของตำหนักยาเพื่อโฆษณาสินค้าของพวกเขาน่ะ เนื่องจากจำนวนผู้เข้าร่วมงานเพิ่มขึ้นตลอดช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ ดังนั้นตัวยาที่ยากจะพบและของล้ำค่าจึงเพิ่มขึ้นอย่างน่าเหลือเชื่อไปด้วย!” อู่ลิ่วอีอธิบายรายละเอียด
“โอ? ผมไม่ยักรู้ว่ามีงานแบบนั้นด้วย! เช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าผมจะเข้าร่วมได้ไหม?” เฉินผิงบังเกิดความสนใจขึ้นมาทันที
“แน่นอน คุณก็สามารถเข้าร่วมได้! ผู้ฝึกยุทธ์คนใดก็ตามในเจียงหนานและเจียงเป่ยที่มีอายุไม่ถึงสามสิบห้าปีจะได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมงานได้ น่าเสียดายที่ตาแก่อย่างพวกเราได้แต่มองอยู่ข้างๆ! แต่ถ้าหากคุณเข้าร่วมงาน ผมล่ะสงสัยนักเชียวว่าจะมีผู้เข้าร่วมงานคนไหนที่จะมีโอกาสเอาชนะคุณได้ล่ะ คุณเฉิน!” อูลิ่วอีตอบพลางยิ้มมีเลศนัย
เฉินผิงหัวเราะ “ฮ่าฮ่า! คุณเชื่อมั่นในตัวผมมากเกินไปแล้ว คุณอู่!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น อู่ซีก็กลอกตาด้วยความดูแคลน
“’งานชุมนุมเพื่อศิลปะการต่อสู้เช่นนี้จะจัดขึ้นเมื่อไหร่งั้นเหรอ?” เฉินผิงเอ่ยถามขึ้นมา
“อืม...” อู่ลิ่วอีครุ่นคิด แต่ดูเหมือนว่าเขาก็นึกไม่ออก จากนั้นเขาก็หันไปทางอู่ซีพลางถามว่า “เฮ้ อู่ซี เหลืออีกกี่วันกว่าจะถึงงานชุมนุมเพื่อศิลปะการต่อสู้?”
“สัปดาห์หนึ่ง!” อู่ซีตอบโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองเขาเลย
“ไอ้ลูกเวร...” อู่ลิ่วอีมองมาที่เขาก่อนจะผุดรอยยิ้มขอลุแก่โทษ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...