หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4124

ไป๋เฉี่ยนจ้องไปที่ผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดในมือของเธอและทำอะไรไม่ถูก

เธอไม่รู้เลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างชายชราผมขาวกับแม่เฒ่าเจินเป็นยังไง

หลังจากลังเลอยู่นาน ไป๋เฉี่ยนก็หยิบผ้าเช็ดหน้าแล้วเดินเข้าไป

หัวเฟิ่งและจี้อวิ๋นสบตากัน จากนั้นก็เดินตาม

พวกเขานึกสงสัยและอยากฟังความลับของแม่เฒ่า

“แม่เฒ่าเจิน ชายชราคนนั้นฝากนี่ให้คุณ...”

ไป๋เฉี่ยนส่งผ้าเช็ดหน้าให้แม่เฒ่าเจิน

แม่เฒ่าเจินมองผ้าเช็ดหน้า เห็นได้ชัดว่าเธอสะดุ้งอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา

“แม่เฒ่าเจิน คุณเป็นอะไรกับชายชราคนนั้นกันแน่?” ไป๋เฉี่ยนถามด้วยความอยากรู้

แม่เฒ่าเจินไม่พูดอะไร เธอจ้องไปที่ผ้าเช็ดหน้าในมือของเธอก่อนจะโบกมือ “ออกไปเดี๋ยวนี้ อย่าถามฉันอีก...”

ชัดเจนว่าแม่เฒ่าเจินไม่อยากพูด ยิ่งกว่านั้นเธอไม่อยากออกจากห้องด้วย อาจเพราะกลัวว่าจะเจอจงฉิงอีก

ทั้งสองต้องเคยมีความสัมพันธ์กันไม่ผิดแน่ อย่างไรก็ตาม ด้วยเหตุผลบางอย่างพวกเขาก็แยกทางกันในที่สุด

แม่เฒ่าเจินที่ใจสลายจึงออกจากอี้ไป๋ และในที่สุดก็มาถึงนครจักรวรรดิอสูร

เมื่อเห็นว่าแม่เฒ่าเจินไม่อยากพูด ไป๋เฉี่ยนก็ไม่กล้าที่จะถามต่อ ดังนั้นเธอจึงออกไปกับจี้อวิ๋นและหัวเฟิ่ง

แม่เฒ่าเจินถือผ้าเช็ดหน้าไว้และหลั่งน้ำตาเงียบๆ

หลังจากได้รับข้อความจากจี้อวิ๋น เฉินผิงก็เริ่มออกค้นหาสมาคมนักกลั่นยาในแคว้นจงอวี้

หลังจากทราบที่ตั้งของสมาคมนักกลั่นยาแห่งจงอวี้แล้ว เฉินผิงก็ไม่รีรอและมุ่งหน้าไปที่นั่นทันที

สมาคมนักกลั่นยาแห่งแคว้นจงอวี้ตั้งอยู่ในเมืองเล็กๆ

เมืองเล็กๆ แห่งนี้ล้อมรอบไปด้วยภูเขาสูงตระหง่านและมักจะไม่มีผู้มาเยือน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมีงานสมาคมนักกลั่นยาในเมืองหยงเล่อ นักกลั่นยาจำนวนมากจึงหลั่งไหลมาที่นี่เพื่อเดินทางไปยังเมืองหยงเล่อผ่านอาคมเคลื่อนย้าย

เมื่อเฉินผิงมาถึง เมืองเล็กแห่งนั้นก็มีผู้คนมากมาย แทบหาที่พักไม่ได้

เฉินผิงจ้องคนที่เรียกชื่อเขาซึ่งอยู่ตรงหน้า แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ที่น่าแปลกใจคือคนๆ นั้นคือเนี่ยเหิงจากสำนักอวี้ติ้ง

“คุณเฉิน เป็นคุณจริงๆ นึกว่าผมจำคนผิด”

เนี่ยเหิงรีบวิ่งเข้าไปกอดเฉินผิงอย่างดีใจ

น้ำตาแห่งความตื่นเต้นยังคงคลอเบ้า

“เนี่ยเหิง คุณมาทำอะไรที่นี่? หลิ่วหรูเยี่ยนล่ะ?” เฉินผิงถาม

“ผมจะไปงานสมาคมนักกลั่นยาที่เมืองหยงเล่อกับคุณหลิ่วหรูเยี่ยน ตอนนี้เธอพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมไม่ไกลจากที่นี่ ผมพาคุณไปที่นั่นได้ ตั้งแต่คุณจากไปในครั้งนั้น คุณหลิ่วหรูเยี่ยนก็คิดถึงคุณทุกวัน!”

เนี่ยเหิงพาเฉินผิงไปที่โรงเตี๊ยม

อันที่จริงเฉินผิงก็คิดถึงหลิ่วหรูเยี่ยนและคนอื่นๆ เช่นกัน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมีภาระติดพันตลอดเวลา เขาจึงไม่มีโอกาสกลับไปหาพวกเขาที่แดนเหนือ

เมื่อเนี่ยเหิงพาเฉินผิงไปที่โรงเตี๊ยมและเข้าไปในห้องของหลิ่วหรูเยี่ยน หลิ่วหรูเยี่ยนก็นั่งอยู่ที่หน้าต่าง มองออกไปนอกห้องด้วยสายตาว่างเปล่า