หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4139

ไม่มีทางที่แม่เฒ่าเจินจะตัดสัมพันธ์กับตระกูลเจินได้แล้วในตอนนี้

เธอรู้สึกเสียใจมาก เธอจึงออกจากบ้านตระกูลเจินด้วยความโกรธแค้น และเดินทางไปยังนครจิ้งจอกในแคว้นจงอวี้ ซึ่งเธออาศัยอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหลายสิบปี

หากไม่ใช่เพราะตระกูลเฟิงเข้ายึดนครจิ้งจอก ชีวิตนี้เธอคงไม่มีวันกลับมาที่นี่อีก

เอี๊ยด!

ประตูห้องของเธอถูกผลักเปิดออก

ในขณะนั้น แม่เฒ่าเจินกำลังถือผ้าเช็ดหน้าสีขาว เมื่อเห็นว่ามีคนมาเธอจึงรีบซ่อนไว้

เมื่อเห็นว่าเป็นเจินหยวนเต้าพี่ชายของเธอ ใบหน้าของเธอก็บึ้งตึง

เธอรู้ว่าคนอย่างเขามองเห็นแต่ผลประโยชน์และไม่สนใจสายสัมพันธ์ในครอบครัว

“เจินหนี่ เธอคงไม่โกรธที่พี่ให้เธอมาอยู่ที่นี่ใช่ไหม?” เจินหยวนเต้าถามเจื่อนๆ พลางมองดูบ้านที่ทรุดโทรมหลังนั้น

“เปล่า ฉันรู้สึกขอบคุณที่พี่ยอมรับฉันและมอบที่พักพิงให้ฉัน” แม่เฒ่าเจินตอบด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์

เจินหยวนเต้าหัวเราะอย่างอึดอัด เพราะเขาเข้าใจว่าแม่เฒ่าเจินหมายถึงอะไร ดูจากสีหน้าของเธอก็พอจะรู้

“จริงๆ แล้ว เหตุผลที่พี่ทำอย่างนี้ก็เพื่อให้เธอเข้าใจว่าถ้าไม่มีคุณจงคอยช่วย ตระกูลเจินก็คงจะล่มสลายในไม่ช้า พี่รู้ว่าเธอกำลังสาปแช่งพี่อยู่ในใจ กล่าวหาว่าพี่ละเลยความสัมพันธ์ในตระกูลและโกรธที่พี่สนใจแต่ผลประโยชน์ แต่มีใครเข้าใจพี่บ้าง? ตระกูลเจินที่มีสมาชิกหลายร้อยคนจะกลายเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ในเมืองเล็กๆ อย่างเมืองหยงเล่อได้ยังไงหากไม่มีใครหนุนหลัง บรรพบุรุษของเราไม่ได้ทิ้งทักษะทางแพทย์หรือการกลั่นยาขั้นสูงไว้ให้เราเลย ถ้าเอาแต่พึ่งตัวเอง พี่จะชุบเลี้ยงคนเป็นร้อยได้ยังไง อาณาจักรนิรันดร์คือที่ซึ่งผู้แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้นที่จะอยู่รอด หากไม่มีคุณจง ตระกูลเจินก็คงถูกเหยียบย่ำและถูกตระกูลอื่นในเมืองหยงเล่อกลืนไปนานแล้ว พี่ไม่ได้ทำทั้งหมดนี้เพื่อตัวเอง แต่เพื่อผู้คนหลายร้อยในตระกูลเจิน”

จากนั้นเขาก็เสริมว่า “อีกอย่างคุณจงยังเป็นคนดี นิสัยของเขาก็ไม่ได้เลวร้าย ถ้าลองถามคนในเมืองหยงเล่อดู มีใครบ้างไหมที่ไม่พูดถึงเขาในแง่ดี? ถ้าผู้ชายคนหนึ่งทำผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็ยังพอให้อภัยได้ มันก็แค่เขาเผลอใจไปชั่วคราว ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รักเธอแล้ว ตลอดหลายปีที่ผ่านมา คุณจงยังคงช่วยเหลือตระกูลเจินอยู่ เธอคิดว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้นล่ะ? คิดเสียว่าพี่ขอร้อง ยกโทษให้คุณจงและมาอยู่กับเขาที่เมืองหยงเล่อเถอะ ถ้าคิดว่าพี่ใจดำ พี่ก็จะยอมมอบตำแหน่งหัวหน้าตระกูลเจินให้กับเธอ และเธอก็จะได้ปกครองสมาชิกหลายร้อยคนของตระกูลเจิน!”

เจินหยวนเต้ามองแม่เฒ่าเจินด้วยดวงตาที่เอ่อน้ำตา

ฉันไม่เคยนึกถึงคนอื่นๆในตระกูลเจินเลยฉันเอาแต่นึกถึงตัวเอง! ถ้าจะมีใครสักคนที่เห็นแก่ตัว บางทีคนๆ นั้นก็อาจเป็นฉัน!

“เธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก ถ้าคุณจงมาหาก็พูดกับเขาดีๆ ลองเปิดใจให้เขา พูดตามตรง พี่รู้ว่าเธอก็ตัดขาดจากเขาไม่ได้เหมือนกัน ไม่งั้นก็คงไม่ใจลอยอยู่คนเดียวกับผ้าเช็ดหน้านั่นหรอก” เจินหยวนเต้าพูดด้วยรอยยิ้มน้อยๆ

ใบหน้าของแม่เฒ่าเจินแดงก่ำทันที

“เอาล่ะ ฉันจะให้หวนเอ๋อหาที่พักใหม่ให้เธอ พาเพื่อนของเธอไปพักที่นั่นด้วย”

หลังจากเจินหยวนเต้าพูดจบ เขาก็ออกไป

ไม่นาน สาวสวยสะดุดตาคนหนึ่งที่สวมชุดผ้าก็มาถึงบ้านของแม่เฒ่าเจิน

“ท่านน้า...”

เมื่อเห็นแม่เฒ่าเจิน หญิงสาวคนนั้นก็พุ่งเข้าไปพร้อมกับร้องไห้โฮ