หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4140

แม่เฒ่าเจินกอดเด็กสาวคนนั้นแล้วถามว่า “หลานเป็นยังไงบ้าง? หวนเอ๋อ”

“ฉันสบายดี ท่านน้า ถ้าท่านพ่อไม่บอก ฉันก็คงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านน้ากลับมาแล้ว ท่านพ่อนี่แย่จริงๆ ให้ท่านน้ามาอยู่ในที่แบบนี้ได้ยังไง ฉันจะไปคุยกับท่านพ่อให้รู้แล้วรู้รอด!” หวนเอ๋อหงุดหงิดหลังจากมองดูโดยรอบ

“พ่อของหลานมีเหตุผลของเขา อีกอย่าง เขาบอกให้หลานจัดการหาที่พักอื่นให้ไม่ใช่เหรอ?” แม่เฒ่าเจินปลอบใจ

“ใช่ ฉันเก็บบ้านของท่านน้าไว้เหมือนเดิมและส่งคนไปทำความสะอาดแล้ว ฉันจะพาท่านน้าไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!” หวนเอ๋อพูดพร้อมพยักหน้า

“เดี๋ยวก่อน ฉันยังมีเพื่อนมาด้วยอีกสองสามคน ให้พวกเขาไปด้วย!”

หลังจากแม่เฒ่าเจินพูดจบ เธอก็เรียกไป๋เฉี่ยนและหัวเฟิ่งออกมา

จากนั้น เฉินผิงและหลิ่วหรูเยี่ยนก็ออกมาจากห้อง

เมื่อเห็นคนมากมายขนาดนี้ หวนเอ๋อก็ดูอายเล็กน้อย

“ราชินีจิ้งจอก นี่หลานสาวของฉัน หวนเอ๋อ” แม่เฒ่าเจินพูดกับไป๋เฉี่ยนในขณะที่แนะนำตัว

จากนั้นแม่เฒ่าเจินก็หันไปหาหวนเอ๋อและอธิบายว่า “หวนเอ๋อ ฉันอาศัยอยู่ที่นครจิ้งจอกมาหลายปีแล้ว และต้องขอบคุณราชินีจิ้งจอกที่ให้ฉันเข้าเมือง”

“ฉันชื่อหวนเอ๋อ ขอบคุณที่ดูแลท่านน้า” หวนเอ๋อพูดกับไป๋เฉี่ยนอย่างสุภาพ

“ข้าชื่อไป๋เฉี่ยน พูดตามตรงแล้ว แม่เฒ่าเจินต่างหากที่ดูแลข้ามาตลอดหลายปี” ไป๋เฉี่ยนยอมรับอย่างอายๆ

ตลอดหลายปีที่ผ่านมาแม่เฒ่าเจินเป็นฝ่ายดูแลข้าต่างหาก!

“เอาล่ะ ตามฉันมา แขกทุกคนคือแขกคนสำคัญ ดังนั้นการที่พวกคุณได้มาพักที่นี่จึงนับว่าตระกูลเจินเสียมารยาทมาก” หวนเอ๋อพึมพำอย่างรู้สึกผิด

เมื่อดูจากท่าทีสุภาพอ่อนน้อมของเธอแล้ว เธอช่างสมกับเป็นลูกสาวของตระกูลใหญ่

หวนเอ๋อพาเฉินผิงและคนอื่นๆ ไปยังบ้านหรูที่ตกแต่งอย่างโอ่อ่า

เป็นบ้านที่สะท้อนให้เห็นภาพของตระกูลใหญ่ได้อย่างแท้จริง

“ท่านน้า พวกคุณทุกคนควรพักผ่อนก่อน ท่านพ่อจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับในคืนนี้” หวนเอ๋อพูดหลังจากพาแม่เฒ่าเจินและคนอื่นๆ ไปยังบ้านพัก

เมื่อได้ยินเช่นนั้น โจวซื่อหลางก็รีบโค้งคำนับและพูดว่า “ยินดีที่ได้รู้จัก ท่านน้า ผมชื่อโจวซื่อหลาง”

“หวนเอ๋อ เด็กคนนี้เป็นใคร?” แม่เฒ่าเจินถามขณะมองดูโจวซื่อหลาง

“ท่านน้า นี่คือลูกคนที่สี่ของตระกูลโจวแห่งเมืองหยงเล่อ เขามีชื่อว่าโจวซื่อหลาง เราหมั้นกันได้สักพักแล้ว” หวนเอ๋อตอบ

“อ๋อ เป็นลูกชายของโจวอี้เหว่ยนี่เอง ไม่นึกว่าเขาจะตั้งชื่อลูกชายห้วนๆ แบบนี้” แม่เฒ่าเจินกล่าวพร้อมหัวเราะเมื่อได้ยินเช่นนั้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น โจวซื่อหลางก็ทำได้เพียงยิ้มเขินๆ เพราะอย่างไรเสียเธอก็เป็นผู้อาวุโสและดูเหมือนจะคุ้นเคยกับพ่อของเขาเป็นอย่างดี แม้ว่าเธอจะพูดแบบนั้น แต่เขาไม่กล้าเถียงเนื่องจากเขาอายุน้อยกว่า

“คุณมีพี่ชายชื่อโจวต้าหลาง โจวเอ้อหลาง และโจวซันหลางใช่ไหม?” หัวเฟิ่งแซว

“สำรวมหน่อยสิ หัวเฟิ่ง!” เฉินผิงรีบเตือนเธอหลังจากนั้น

ท้ายที่สุดแล้ว การพูดแบบนั้นกับคนที่เธอไม่คุ้นเคยถือเป็นเรื่องหยาบคาย