หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4142

“สุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหลาย ฉันขอแนะนำตัว ฉันคือลูกชายของเจ้าเกาะเทพโอสถ มีชื่อว่าหวู่เฟิง วันนี้ฉันมาที่เมืองหยงเล่อด้วยความตั้งใจที่จะคัดเลือกพวกคุณบางคนเข้าร่วมงานนักกลั่นยาของเกาะเทพโอสถ ด้วยทรัพยากรมากมายที่เราได้จากเกาะเทพโอสถ เราจึงไม่อยากเสียทรัพยากรเหล่านั้นไปกับพวกไร้ประโยชน์ มีเพียงผู้ที่ผ่านการทดสอบเท่านั้นที่จะได้เดินทางไปยังเกาะเทพโอสถและเข้าร่วมงานนักกลั่นยา” หวู่เฟิงพูดด้วยท่าทีเฉยเมย

“หมายความว่ายังไง? นี่คุณเรียกใครว่าไร้ประโยชน์?”

“ทำไมงานนักกลั่นยาต้องจัดบนเกาะเทพโอสถ? เราไม่เอาด้วยหรอก พวกเราไม่ต้องไปเข้าร่วมงาน ดูซิว่าพวกเขาจะจัดงานได้ไหมถ้าไม่มีเรา”

“ใช่ พวกเราจะไม่เข้าร่วม พวกคุณจัดงานนักกลั่นยากันเอาเองเถอะ!”

เมื่อได้ยินคำพูดโอหังของหวู่เฟิง นักกลั่นยาหลายคนก็ขุ่นเคืองทันที

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของฝูงชน หวู่เฟิงกลับไม่แสดงความโกรธ เขายังคงยิ้มมุมปาก

“คนที่ไม่อยากไปสามารถถอนตัวได้ทันที เราจะไม่บังคับใคร อย่างไรก็ตาม หากไม่ไปที่เกาะเทพโอสถ ก็เท่ากับว่าพลาดโอกาสที่จะได้สำรวจจุดสิงสถิตของเทพโอสถ รวมถึงโอกาสที่จะได้รับมรดกของเทพโอสถด้วยเช่นกัน จะไปหรือไม่ไปก็ขึ้นอยู่กับพวกคุณ” หวู่เฟิงพูดอย่างเรียบเฉย

“อะไรนะ? ที่สถิตของเทพโอสถ?”

“ฉันเคยได้ยินมาว่าเหตุผลที่เกาะนี้ถูกเรียกว่าเกาะเทพโอสถก็เพราะเทพโอสถเคยอยู่ที่เกาะนั่น”

“จู่ๆ ชาวเกาะเทพโอสถก็ทรงพลังขึ้นมา ต้องมีอะไรเกี่ยวกับเทพโอสถแน่นอน”

“หรือว่าจุดสิงสถิตเทพโอสถจะเต็มไปด้วยของวิเศษ?”

ในขณะนั้นทุกคนส่งเสียงเอะอะ ท้ายที่สุดแล้วพวกเขากำลังพูดถึงเทพโอสถ

สำหรับพวกเขา เทพโอสถเป็นเพียงตำนาน เป็นคนที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน

ตอนนี้พวกเขาได้รู้แล้วว่ามีจุดสิงสถิตของเทพโอสถบนเกาะนั้น แล้วจะให้ไม่อยากไปสำรวจได้อย่างไร?

ต่อให้ไม่ได้ของวิเศษ แต่การสัมผัสถึงรัศมีตรงจุดที่เทพโอสถเคยอาศัยอยู่ก็คุ้มค่า

มันเหมือนกับการไปเยี่ยมชมบ้านของบุคคลในตำนาน แม้จะไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน แต่ประสบการณ์นั้นก็ช่างเย้ายวน

เมื่อเผชิญกับผลประโยชน์ที่ไม่อาจปฏิเสธก็แทบไม่มีใครห้ามใจไหว

หวู่เฟิงยิ้มน้อยๆ พร้อมโยนม้วนกระดาษออกไป ซึ่งจากนั้นก็ค่อยๆ คลี่ออกกลางอากาศ

หน้ากระดาษมีเกณฑ์การทดสอบเขียนอยู่

ทุกคนมองไปที่เงื่อนไขการทดสอบ คิ้วขมวดเล็กน้อยด้วยความกังวล

เฉินผิงทำหน้างุนงงเล็กน้อย ไม่ค่อยเข้าใจว่าทั้งหมดนี้คือเรื่องอะไร

“คุณเฉิน นี่คือตำรับโรคร้ายแห่งอาณาจักรนิรันดร์ ซึ่งจะบันทึกอาการเจ็บป่วยต่างๆ ที่ต้องการการรักษา คุณคงรู้ว่านักกลั่นยาที่มีทักษะในอาณาจักรนิรันดร์นั้นค่อนข้างหายาก และปรมาจารย์ตัวจริงนั้นหายากยิ่งกว่า ซึ่งทำให้เกิดสถานการณ์ที่ผู้บำเพ็ญเพียรบางคนไม่สามารถหานักกลั่นยาเพื่อทำการรักษาได้ หรือนักกลั่นยาที่พวกเขาพบขาดทักษะที่จำเป็นในการรักษา เป็นเหตุผลที่ตำรับโรคร้ายถูกสร้างขึ้นเพื่อให้เข้าถึงผู้คนในวงกว้างและดึงดูดความสนใจของนักกลั่นยาที่มีความสามารถซึ่งอาจมีวิธีรักษา แน่นอนว่าการรักษาแต่ละครั้งจะมีรางวัลให้เสมอ หากไม่มีรางวัลก็คงไม่มีใครสนใจ แทบจะไม่มีคนอย่างคุณจงที่รักษาและช่วยชีวิตผู้คนโดยไม่เคยพูดถึงค่าตอบแทน”

โจวซื่อหลางอธิบายเรื่องตำรับโรคร้ายให้เฉินผิงฟัง