หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4143

“คุณโจว ผมสังเกตเห็นว่าในตำรับนั้นมีทั้งตัวอักษรสีแดงและสีเขียว ทั้งสองสีต่างกันยังไง?”

เฉินผิงจ้องมองตำรับโรคร้ายที่ปรากฏขึ้นกลางอากาศและถามด้วยความสับสน

“ตัวอักษรสีแดงแสดงว่ายังไม่มีใครรักษาได้หรือการรักษาไม่ประสบผลสำเร็จ สีเขียวแสดงว่าการรักษาสำเร็จและหายเป็นปกติแล้ว อีกไม่นานตัวอักษรสีเขียวก็จะหายไป”

“ดูเหมือนว่าจะมีหลายอาการที่สามารถหาทางรักษาได้แล้ว คงมีปรมาจารย์ยื่นมือเข้าช่วย” โจวซื่อหลางกล่าว

ทันทีที่โจวซื่อหลางพูดจบ ก็มีบางคนพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “คุณหวู่เฟิง ถ้าคุณไม่อยากให้เราไปที่เกาะเทพโอสถก็บอกมาเถอะ โรคที่อยู่ในตำรับโรคร้ายนั้นซับซ้อนและรักษาได้ยาก ขนาดนักกลั่นยาขั้นฟ้าระดับหกก็ใช่ว่าจะรักษาได้ง่ายๆ”

“คุณคิดว่าพวกเราทุกคนเป็นนักกลั่นยาระดับยอดฝีมือหรือยังไง? ถ้าอย่างนั้นเราจะไปที่เกาะเทพโอสถหรือเข้าร่วมงานนักกลั่นยาไปเพื่ออะไร?”

พอคนหนึ่งทักท้วง คนอื่นๆ ก็แสดงความไม่พอใจเช่นกัน

“ใช่ ถ้าคุณไม่อยากให้เราไป คุณก็ควรจะบอกมาเลยแทนที่จะทดสอบเราด้วยตำรับโรคร้าย”

“ใช้ตำรับโรคร้ายในการทดสอบเพียงเพื่อให้ชาวเกาะเทพโอสถกวาดรางวัลทั้งหมดไปอย่างนั้นหรือ?”

“เป็นแผนที่แยบยลจริงๆ...”

ทุกคนดูไม่พอใจอย่างมาก

หากโรคที่อยู่ในตำรับโรคร้ายรักษาได้ง่ายขนาดนั้น โรคเหล่านี้ก็จะไม่อยู่ในตำรับตั้งแต่แรก

แม้ว่าทุกคนจะอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด แต่หวู่เฟิงก็ยังเผยรอยยิ้มน้อยๆ

“สุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทั้งหลาย ฉันเข้าใจดีว่าแต่ละคนมีวิธีการรักษาเฉพาะตัวที่แตกต่างกันไปตามความเชี่ยวชาญของตัวเอง โรคต่างๆ ที่อยู่ในตำรับโรคร้ายมักจะซับซ้อนและรักษาได้ยาก ผู้คนจึงมักจะเสนอรางวัลก้อนโตเมื่อไม่สามารถหาทางรักษาได้ด้วยตัวเอง โดยหวังว่าจะดึงดูดนักกลั่นยามากฝีมือ หากคุณถูกขอให้รักษาโรคที่ซับซ้อนเหล่านั้นก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ตอนนี้พวกเราชาวเกาะเทพโอสถรักษาโรคกว่าครึ่งที่อยู่ในตำรับโรคร้ายได้แล้ว ก่อนถึงพลบค่ำ พวกคุณต้องวิเคราะห์โรคที่เรารักษาได้ผลและหาวิธีที่ใช้รักษา หากวิธีของคุณใกล้เคียงกับของชาวเกาะเทพโอสถ ก็จะถือว่าคุณผ่านการทดสอบ แน่นอนว่าเราไม่มีค่าตอบแทนให้ เพราะท้ายที่สุดแล้ว พวกเราชาวเกาะ เทพโอสถรักษาโรคเหล่านั้นได้ก่อนแล้ว” หวู่เฟิงอธิบายให้ฝูงชนฟัง

เท่าที่เห็นคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถอนตัวอย่างไม่เต็มใจ พวกเขาไม่มีคุณสมบัติจะไปที่เกาะเทพโอสถด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม หลายคนเริ่มตรวจสอบตำรับโรคร้ายและใช้ความคิด

ในเมื่อชาวเกาะเทพโอสถรักษาโรคเหล่านี้ได้สำเร็จ พวกเขาจึงได้พิสูจน์แล้วว่ามันไม่ใช่โรคที่รักษาไม่หาย มันมีวิธีรักษาอยู่

ดังนั้นพวกเขาจึงขบคิดอย่างหนัก หวังว่าจะหาวิธีรักษาได้

อย่างไรก็ตาม ผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนซึ่งกำลังครุ่นคิดก็อดส่ายหัวอย่างจนปัญญาไม่ได้ เพราะท้ายที่สุดแล้วการจะจัดการกับโรคเหล่านี้ได้ จำเป็นต้องมีความรู้ความสามารถที่มากพอ

“โจวซื่อหลาง คิดว่าจะหาทางรักษาได้ไหม?” หวนเอ๋อหันไปถามโจวซื่อหลาง

“ฉันยังไม่ได้ดูให้ละเอียด โรคมากมายขนาดนี้ฉันมั่นใจว่าจะคิดหาคำตอบได้แน่ หวนเอ๋อ แล้วเธอล่ะ? เธอพอจะหาทางได้ไหม?” โจวซื่อหลางถามด้วยความกังวล