หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4152

ในขณะนั้น เฉินผิงกำลังสังเกตองค์ชายเซียวซึ่งอยู่ในกรงเหล็ก

องค์ชายเซียวเหลือบมองเฉินผิงแวบหนึ่ง ก่อนจะลดสายตาลงอีกครั้ง

ในขณะนั้นองค์ชายเซียวมีสติสัมปชัญญะปกติ ไม่มีอาการคลุ้มคลั่งหรือกระหายเลือด

เขาดูอิดโรยอย่างมาก ใครก็ตามที่ถูกขังแบบนั้นคงไม่รู้สึกดีนัก

“คุณปลดปล่อยรัศมีในตัวคุณได้ไหม? พยายามอย่ากดมันไว้ ผมจะได้ระบุสาเหตุของอาการ” เฉินผิงพูดกับองค์ชายเซียวซึ่งอยู่ในกรงเหล็กอย่างใจเย็น

องค์ชายเซียวเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเวทนา “อย่าเปลืองแรงเลยดีกวา ถึงตอนนี้ข้าจะไม่ได้อยากฆ่าใคร แต่เจ้าอาจมีโอกาสรอดชีวิตถ้าเจ้าไปตั้งแต่ตอนนี้ อาการป่วยของข้าไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะเข้าใจได้”

“ในเมื่อผมรับภารกิจมาแล้ว ผมก็ต้องรักษาอาการป่วยของคุณ ไม่อย่างนั้นผมจะสูญเสียพลังบำเพ็ญเพียรทั้งหมด” เฉินผิงส่ายหัว

“แต่อย่างน้อยเจ้าก็ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าพยายามรักษาอาการป่วยของข้าเจ้าอาจตายได้” องค์ชายเซียวกล่าว

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ผมเชื่อว่าคุณกำลังเจ็บปวดที่ข่มพลังเอาไว้ ลองปล่อยมันออกมา ถ้าคุณฆ่าผม ผมจะไม่ถือโทษคุณ” เฉินผิงรู้ว่าองค์ชายเซียวกำลังพยายามอย่างหนักเพื่อควบคุมความร้อนรนภายในตัวเขา

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่สามารถวินิจฉัยสาเหตุที่แท้จริงของอาการป่วยได้ หากองค์ชายเซียวยังกดพลังเอาไว้

องค์ชายเซียวเริ่มปลดปล่อยรัศมีภายในตัวเขาพร้อมถอนหายใจ

ในขณะนั้น เฉินผิงรู้สึกถึงรัศมีมหาศาลที่แผ่ออกมาจากองค์ชายเซียว เขาเป็นอัจฉริยะตัวจริง แม้จะอยู่ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ รัศมีเบาบางที่เขาปลดปล่อยออกมาก็มากพอที่จะทำให้ฉันครั่นเนื้อครั่นตัว

แม้ว่าจะมีกรงเหล็กและวงแหวนอาคมกั้นไว้ เหล่านักกลั่นยาก็ยังรู้สึกถึงรัศมีอันล้นหลาม ราวกับว่าพวกเขาอยู่ภายใต้แรงกดดันมหาศาล

“เอาเลย แต่ข้าขอแนะนำว่าเจ้าควรรีบลงมือ อีกอย่าง อย่าลืมว่าอย่าแตะต้องข้า แต่ก่อนที่เจ้าจะรักษา มีบางอย่างที่ข้าอยากขอ” องค์ชายเซียวพูดกับเฉินผิงเบาๆ

“ขออะไร?” เฉินผิงผงะ เขาไม่เข้าใจว่าองค์ชายเซียวต้องการอะไรจากเขา

“หลังจากตรวจอาการแล้ว เอายาพิษมาให้ข้า ข้าไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้อีกต่อไป” เสียงขององค์ชายเซียวแผ่วเบาราวกับยุง มีเพียงเฉินผิงที่ได้ยิน

แม้ว่าก่อนหน้านี้องค์ชายเซียวและเฉินผิงจะพูดเบาๆ แต่เซียวหยวนชานก็ได้ยินการสนทนาของพวกเขา

เหตุผลที่เซียวหยวนชานยังคงเงียบอยู่ก็คือเขากำลังรอ เขาอยากรู้ว่าเฉินผิงจะรักษายังไง

หากเฉินผิงกล้าให้ยาพิษกับลูกชายของเขาจริงๆ เขาก็ไม่ลังเลที่จะสังหารเฉินผิงอย่างไม่ปราณี

เฉินเหวินเหลียงและคนอื่นๆ รู้สึกสนใจเมื่อเห็นว่าเฉินผิงแค่เหลือบมองแทนที่จะบอกรายละเอียดหลังตรวจอาการ

“นักกลั่นยาคนนี้มาจากไหน? การยอมรับภารกิจมันก็เรื่องหนึ่ง แต่การไม่ตรวจอาการให้ละเอียดถี่ถ้วนมันก็อีกเรื่อง เขากำลังเล่นกับชีวิตของตัวเองอยู่หรือยังไง?”

“คนหนุ่มมักหลงตัวเองเกินไป อีกไม่นานเขาจะต้องเสียใจ”

“ทุกปีมีคนตายเพราะความเย่อหยิ่งของตัวเอง แต่เขาคนนี้อาจเป็นคนแรกที่กล้าอวดอ้างฝีมือต่อหน้าราชาเซียวหยวนชาน”

ฝูงชนต่างพูดถึงเฉินผิงและถากถางเขา