หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4169

การลบความทรงจำของคนธรรมดาเป็นเรื่องง่าย แต่การลบความทรงจำของผู้บำเพ็ญเพียรในทะเลจิตสำนึกนั้นเป็นเรื่องที่ยากเย็นและสิ้นเปลืองพลังมาก

หลายชั่วโมงต่อมา ในที่สุดเฉินผิงก็หยุด เหงื่อท่วมตัวไปหมด

“ผมลบความทรงจำของเหมี่ยวเหมี่ยวไปแล้ว ผู้อาวุุโสเหมี่ยว ต้องรอให้เธอตื่นเราถึงจะรู้ว่าผมรักษาความทรงจำพื้นฐานของเธอไว้ได้หรือไม่!”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ทรุดตัวลงบนเก้าอี้

เขาเหนื่อยล้าจนหมดแรง

เมื่อเห็นเฉินผิงล้าขนาดนั้น ผู้อาวุุโสเหมี่ยวก็มองเขาด้วยสีหน้าซาบซึ้ง “ขอบคุณ คุณเฉิน ไม่ว่าเหมี่ยวเหมี่ยวจะจำฉันได้หรือเปล่า ฉันก็จะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ!”

ในขณะนั้นเอง เหมี่ยวเหมี่ยวก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

เมื่อเห็นว่าเหมี่ยวเหมี่ยวตื่นแล้ว ผู้อาวุุโสเหมี่ยวก็รีบเดินไปหาด้วยความกระวนกระวาย เขาไม่แน่ใจว่าหลานสาวจะยังจำเขาได้อยู่หรือไม่

เมื่อเหมี่ยวเหมี่ยวเห็นปู่ของเธอ เธอจึงเรียกเบาๆ “คุณปู่...”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้อาวุุโสเหมี่ยวก็พึมพำด้วยความยินดี น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

“คุณปู่ร้องไห้ทำไม? เราอยู่ที่ไหน?” เหมี่ยวเหมี่ยวถามในขณะที่ช่วยเช็ดน้ำตาหลังจากลุกขึ้น

“ปู่ไม่เป็นไร เดี๋ยวปู่จะพาหลานกลับบ้านเอง!”

ผู้อาวุุโสเหมี่ยวดีใจมากที่หลานสาวยังจำเขาได้

เฉินผิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน เนื่องจากความทรงจำพื้นฐานของเหมี่ยวเหมี่ยวยังคงอยู่ ผู้อาวุุโสเหมี่ยวจึงไม่จำเป็นต้องรื้อฟื้นความจำให้เธออีก

“ขอบคุณมากจริงๆ คุณเฉิน!”

หลังจากพูดจบ ผู้อาวุุโสเหมี่ยวก็คุกเข่าลงต่อหน้าเฉินผิง

“เรื่องเล็กน้อย ผู้อาวุุโสเหมี่ยว!”

เฉินผิงรีบห้ามไม่ให้เขาคุกเข่าลง

“ใครกันน่ะคุณปู่? ทำไมถึงไปคุกเข่าให้เขา?”

อันตรายของอาณาจักรนิรันดร์นั้นยิ่งกว่าโลกมนุษย์เป็นพันเป็นล้านเท่า! ในอาณาจักรนิรันดร์ไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆอำนาจคือทุกสิ่ง! อย่างน้อยในโลกมนุษย์ก็ยังมีกฎหมายที่โลกนั้นจึงไม่วุ่นวายมากนัก

ในขณะที่เฉินผิงกำลังพักผ่อน อาคารสามชั้นเพียงแห่งเดียวในบริเวณที่พวกเขาอาศัยอยู่ก็สว่างไสวแม้ว่าจะดึกแล้วก็ตาม

เป็นที่พักที่เกาะเทพโอสถเตรียมไว้ให้ซู่เทียนซั่ว ประธานสมาคมนักกลั่นยาแห่งอี้ไป๋ ไม่ว่าจะยังไงก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขามีส่วนช่วยในงานนักกลั่นยาบนเกาะเทพโอสถครั้งนี้อย่างมาก

ในห้องรับแขก ซู่เทียนซั่วนั่งเงียบๆ ตรงข้ามเขามีคนนั่งอยู่ประมาณสิบกว่าคน

พวกเขาทุกคนเป็นหัวหน้าตระกูลนักกลั่นยา

ในจำนวนนั้นมีตระกูลนักกลั่นยาใหญ่แห่งหยงเล่อสองตระกูล อันได้แก่เป่าหลงซิง หัวหน้าตระกูล เป่า และเตียวชางหมิน หัวหน้าตระกูลเตียว

ไม่ปรากฎเห็นคนของตระกูลโจวและตระกูลเจิน

ทุกคนมีสีหน้าเคร่งขรึม สายตาจับจ้องไปที่ซู่เทียนซั่วที่อยู่ตรงหน้า

“สุภาพบุรุษและสุภาพสตรี ฉันแน่ใจว่าพวกคุณคงทราบแล้วว่าทำไมฉันถึงเรียกพวกคุณมาที่นี่วันนี้ งานนักกลั่นยาครั้งนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้ ฉันขอบอกตามตรงว่าพวกเรากว่าครึ่งที่เดินทางมาอาจต้องตายบนเกาะเทพโอสถกันหมดก็ได้”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ซู่เทียนซั่วก็เริ่มพูดช้าๆ