หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4177

“พวกคุณชาวเกาะเทพโอสถก็เป็นผู้ใช้วิชามารเหมือนกัน แล้วทำไมสำนักจ่านเทียนถึงไม่ละเว้นพวกคุณล่ะ? ในเมื่อสองฝ่ายเดินบนเส้นทางเดียวกัน” เฉินผิงถามด้วยความอยากรู้ คิ้วขมวดขณะที่พยายามคลี่คลายความสัมพันธ์ซับซ้อน

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของโอวหยางซิงก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าไม่พอใจทันที เขาจ้องเขม็งพลางตะโกนตอบ “คุณเรียกพวกเราว่าผู้ใช้วิชามาร แต่คุณสัมผัสถึงรัศมีมารจากพวกเราได้บ้างหรือเปล่า?”

เสียงของเขาก้องกังวานไปในอากาศ เต็มไปด้วยความโกรธและความไม่พอใจ

เฉินผิงชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นก็ปลดปล่อยปราณสัมผัสออกมาทันที เขาตรวจสอบโอวหยางซิงและหวู่เฟิงที่อยู่ใกล้ๆ อย่างละเอียด

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือไม่มีร่องรอยของรัศมีมารในตัวพวกเขาเลย ซึ่งทำให้เฉินผิงรู้สึกแปลกใจมาก ทำให้เขาอดขบคิดไม่ได้

เฉินผิงได้ยินมาว่านักกลั่นยาที่เกาะเทพโอสถถูกเนรเทศมาที่เกาะเพราะพวกเขาฝึกวิชาต้องห้ามและกลายเป็นผู้ใช้วิชามาร เป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาจึงถูกปล่อยทิ้งที่เกาะนี้

อย่างไรก็ตาม ไม่มีร่องรอยของรัศมีมารบนตัวโอวหยางซิงและลูกชายของเขาเลย ซึ่งบ่งบอกว่าพวกเขาไม่ได้ฝึกวิชามารแต่อย่างใด

“ทำไมตัวคุณถึงไม่มีรัศมีมารเลยล่ะ?” เฉินผิงถามด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนงุนงง

“พวกเราไม่เคยเป็นผู้ใช้วิชามารตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แล้วเราจะมีรัศมีมารได้ยังไง? เรื่องที่คุณได้ยินมาว่านักกลั่นยาบนเกาะเทพโอสถเป็นผู้ใช้วิชามารนั้นเป็นเพียงข่าวลือในสมัยก่อน”

สีหน้าของโอวหยางซิงดูแข็งกร้าว เสียงของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและขุ่นเคืองขณะที่พูดต่อ “พวกเราหลายคนถูกขับไล่และถูกบังคับให้มาอยู่ที่เกาะเทพโอสถ แต่ไม่ใช่เพราะเราใช้วิชามาร! พวกเขาผลักไสเรามาที่เกาะนี้ ปล่อยให้เราดูแลตัวเอง และยังแต่งเรื่องโกหกเพื่อทำลายชื่อเสียงของเราด้วย!”

ใบหน้าของโอวหยางซิงเผยความจริงใจ และชัดเจนว่าเขาไม่พอใจกับนิสัยเห็นแก่ตัวและสักแต่จะเอาตัวรอดที่แพร่หลายในอาณาจักรนิรันดร์

ขณะมองโอวหยางซิง เฉินผิงไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายโกหก ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้น “คุณโอวหยาง ผมช่วยคุณได้ ผมรู้จักผู้บำเพ็ญเพียรที่เชี่ยวชาญด้านคาถาหลายคน พวกเขาช่วยเราได้!”

สายตาของเฉินผิงไม่ไหวหวั่นขณะที่เขาตัดสินใจก้าวเข้าไปช่วยให้เกาะเทพโอสถเอาชนะวิกฤติครั้งนี้

“จริงหรือ?” เมื่อได้ยินเฉินผิงพูดถึงผู้บำเพ็ญเพียรที่เชี่ยวชาญด้านคาถาซึ่งพร้อมที่จะช่วยเหลือพวกเขา โอวหยางซิงก็เริ่มมีหวังขึ้นมาทันที ราวกับว่าเขามองเห็นแสงในความมืดมิด “ยอดเยี่ยมมาก! ถ้าได้คุณมาช่วย อาจจะยังมีประกายความหวังสำหรับเกาะเทพโอสถของเรา!”