หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4178

“จริงสิ ผมแค่ไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะมาถึงที่นี่ภายในสามวันได้ไหม ผมจะพาพวกเขามาให้เร็วที่สุด!” หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็รีบติดต่อผู้อาวุโสกู้โดยไม่รีรอ

เฉินผิงติดต่อผู้อาวุโสกู้ผ่านหยกสื่อสาร “ผู้อาวุโสกู้ เกาะเทพโอสถจะกำลังถูกสำนักจ่านเทียนโจมตี พาคนของสำนักเหลี่ยงอี๋มาช่วยโดยเร็วที่สุด จะใช้วงแหวนอาคมของงานนักกลั่นยาก็ได้ รีบมาด่วน!”

เมื่อได้รับคำสั่งของเฉินผิง ผู้อาวุโสกู้ก็รีบนำศิษย์สำนักเหลี่ยงอี๋ไปยังเกาะเทพโอสถโดยไม่รอช้า

หลังจากพูดคุยกับโอวหยางซิงอีกเล็กน้อย เฉินผิงพร้อมกับหลิ่วหรูเยี่ยนและเนี่ยเหิงก็เข้าสู่เขาเย่าติง

ภายในสามวันจากนี้ เฉินผิงต้องใช้เวลาทุกนาทีและทุกวินาทีให้คุ้มค่า!

เขาเย่าติงปกคลุมด้วยความลึกลับและความเก่าแก่ แต่กลับมีพลังวิญญาณอบอวลหนาแน่น

เมื่อเข้าไปในภูเขา เฉินผิงก็พบหญ้าเซียนจำนวนมากในบริเวณนั้น ซึ่งล้วนแต่เป็นสมุนไพรคุณภาพสูง สมุนไพรเหล่านี้ส่องประกายที่ดูแปลกประหลาดภายใต้แสงแดด ราวกับจะแสดงให้เห็นถึงคุณค่าและความลึกลับของมัน

“โห มีหญ้าเซียนเยอะแยะเลย!” เนี่ยเหิงอุทานด้วยความตื่นเต้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโลภและความยินดี

หลิ่วหรูเยี่ยนเองก็ถูกภาพตรงหน้าสะกดเช่นกัน เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ที่นี่มันดงหญ้าเซียนชัดๆ!”

หลังจากนั้น เนี่ยเหิงและหลิ่วหรูเยี่ยนก็เริ่มเก็บสมุนไพรด้วยความกระตือรือร้น

ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากซึ่งหลงใหลในหญ้าเซียนที่อยู่ตรงหน้าพากันหยุดเดินเพื่อเก็บสมุนไพรเช่นกัน

ซึ่งการทำเช่นนั้นจะทำให้การเดินทางล่าช้าลงมาก

ดังนั้นผู้บำเพ็ญเพียรบางคนจึงแค่มองดูและไม่ยอมเสียเวลา พวกเขามุ่งหน้าเข้าไปด้านใน พวกเขารู้ว่าในส่วนลึกของภูเขาอาจซ่อนสมบัติที่ล้ำค่ายิ่งกว่านี้ และอาจมีมรดกของเทพโอสถด้วย

“พอแล้ว ไม่ต้องเก็บแล้ว เราต้องรีบไป!” เฉินผิงพูดกับหลิ่วหรูเยี่ยนและเนี่ยเหิง

“ทำไมถึงมีสัตว์อสูรอยู่ที่นี่?” ผู้บำเพ็ญเพียรที่ผวาถอยหนีด้วยความกลัว ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือกและขาสั่น

“ก่อนที่เราจะเข้ามาในเขาเย่าติง คุณโอวหยางก็ได้เตือนเราแล้ว เขาบอกว่านักกลั่นยาที่มีฝีมือต่ำไม่ควรเสี่ยงเข้าไปในภูเขาเนื่องจากอันตราย แต่ไม่มีใครฟังคำแนะนำของเขา” ผู้บำเพ็ญเพียรที่มีประสบการณ์กล่าว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและเสียใจ

“ดูเหมือนว่าจะมีสัตว์อสูรอยู่ไม่น้อยในเขาลูกนี้ มันอันตรายมากสำหรับพวกด้อยฝีมือ!” ผู้บำเพ็ญเพียรอีกคนพูดขึ้น น้ำเสียงของเขาฟังดูหวาดหวั่น

ผู้บำเพ็ญเพียรที่เหลือมีสีหน้าอับอาย พวกที่หยุดเดินเพื่อเก็บหญ้าเซียนนั้นส่วนใหญ่เป็นนักกลั่นยาด้อยฝีมือ

ในตอนแรกพวกเขาไม่เชื่อคำพูดของโอวหยางซิง อย่างไรก็ตาม การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของอสูรงูทำเอาพวกเขาขวัญผวา บางคนถึงกับคิดที่จะกลับออกไป

“เราจะทำยังไงดี? เราจะตายอยู่ที่นี่งั้นหรือ?” ผู้บำเพ็ญเพียรที่กลัวตายถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ