หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4187

เฉินผิงมองลงไป สังเกตเห็นพลังสองสายในเตาหลอมเสินหนง พวกมันบิดตัวและเคลื่อนไหวตลอดเวลา เหมือนพยายามจะออกมาจากเตาหลอมเสินหนง

“เจ้าหนู คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเจ้าส่งพลังทั้งหมดเหล่านี้เข้าไปในเตาหลอมเสินหนง” จ้าวมารสีชาดถาม

เฉินผิงพิจารณากระแสพลังสองสายในเตาหลอมเสินหนง เขาไม่รู้เลยว่าพลังเหล่านี้ที่ถูกกักขังไว้ข้างในจะส่งผลอย่างไรต่อจากนั้น

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาครอบครองเตาหลอมเสินหนงแล้ว เขารู้ว่าพลังแปลกๆ เหล่านี้กลัวเตาหลอม เขาจึงไม่กลัวพวกมันอีก

“ผมจะลองดู...” เฉินผิงพูดพร้อมพุ่งเข้าหาพลังประหลาดเหล่านั้น

หลังจากที่เขาออกห่างจากเตาหลอมเสินหนง พลังประหลาดเหล่านั้นก็เริ่มโจมตีเขาอีกครั้ง

ในขณะที่เขาหลบอย่างคล่องแคล่ว เขาก็ล่อพลังเหล่านั้นไปยังเตาหลอมเสินหนงในเวลาเดียวกัน

พลังอันพุ่งพล่านถูกดูดเข้าไปในเตาหลอมเสินหนง แรงดึงดูดมหาศาลของเตาหลอมเข้าควบคุมมัน

หลังจากผ่านไปนานพอสมควรก็ไม่มีสัญญาณของพลังใดๆ อีกต่อไปภายในม่านแสง ทุกเศษเสี้ยวของพลังถูกเตาหลอมเสินหนงดูดเข้าไปหมด

พลังเหล่านี้ทั้งบิดทั้งหมุนอย่างสับสนวุ่นวาย ดูเหมือนพวกมันจะหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย

เฉินผิงวางมือของเขาลงบนเตาหลอมเสินหนงอย่างแผ่วเบา ขณะที่ทำเช่นนั้น สัญลักษณ์ซับซ้อนบนพื้นผิวของเตาหลอมก็เริ่มเปล่งแสงสีทอง และพลังภายในเตาหลอมก็ค่อยๆ สงบลง

พลังเหล่านั้นเริ่มหลอมรวมเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว และหมอกสีขาวก็ค่อยๆ ไหลออกมาจากเตาหลอมเสินหนง

ในขณะนั้นที่นอกม่านแสง ทั้งหลิ่วหรูเยี่ยนและเนี่ยเหิงต่างก็วิตกกังวล

เฉินผิงอยู่ในม่านแสงมาสักพักแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของเขา พวกเขาไม่ได้ยินอะไรเลยด้วยซ้ำ

หลิ่วหรูเยี่ยนพยายามเข้าไปในม่านแสงเพื่อตามหาเฉินผิงหลายครั้ง แต่เนี่ยเหิงก็ห้ามเธอไว้ทุกครั้ง

แม้แต่ซู่เทียนซั่วและคนอื่นๆ ก็ยังอยากรู้ พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมไม่มีวี่แววของเฉินผิงภายในม่านแสงเป็นเวลานาน

สายตาอำมหิตของเป่าหลงซิงทำเอาพวกเขารู้สึกขนลุก

“อย่าเพิ่งด่วนสรุป เราจะรออีกสักหน่อย ถ้าเฉินผิงไม่โผล่มาภายในสิบห้านาทีข้างหน้า เราจะจัดการพวกเขาก่อน แล้วค่อยหาทางขึ้นภูเขา”

ซู่เทียนซั่วตัดสินใจรออีกสักหน่อย

เมื่อได้ยินคำพูดของซู่เทียนซั่ว เป่าหลงซิงก็สลายเจตจำนงสังหารของเขา

“คุณหลิ่วหรูเยี่ยน ทำไมผมถึงรู้สึกว่าคนพวกนี้กำลังวางแผนร้าย สายตาที่มองเราเมื่อครู่อย่างกับจะเขมือบเราเข้าไป” เนี่ยเหิงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน พวกเขาอาจจะต้องการฆ่าเรา” หลิ่วหรูเยี่ยนพูดด้วยท่าทีเคร่งเครียด

“พวกเขาเพิ่งจะคุยกันดีๆ กับคุณเฉินไม่ใช่เหรอ? แถมเราก็ไม่ได้มีความแค้นหรือเรื่องบาดหมางกับพวกเขา แล้วทำไมถึงอยากฆ่าเรา?”

เนี่ยเหิงรู้สึกสับสนมาก