หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 419

ภายใต้ความกดดันจากซูอวี่ฉี เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกฉุนเฉียว บางทีฉันก็ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าผู้หญิงนี่คิดอะไรอยู่

“ผมแค่สงสัยว่าทำไมเธอไม่มาอยู่เป็นเพื่อนคุณเท่านั้นเอง” เฉินผิงอธิบาย

“หลิงเอ๋อร์ร์ต้องทำงานน่ะ จะมาอยู่เป็นเพื่อนฉันทุกวันไม่ได้หรอก นี่ก็ต้องลางานมาอยู่กับฉันสองสามวันแล้ว คุณล่ะทำธุระที่เสิ่งเฉิงเป็นยังไงบ้าง? พรุ่งนี้เรากลับไปหงเฉิงกันเลยไม่ได้เหรอ? ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีที่ต้องทิ้งพ่ออยู่บ้านคนเดียวอย่างนี้” ซูอวี่ฉีพูดอย่างเศร้าหมอง

เมื่อเฉินผิงได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมา เพราะเขาหาเงินมาได้ยังไม่มากพอแล้วก็ยังไม่ได้ยาสมุนไพร เขาจึงไม่อยากไปจากเสิ่งเฉิงตอนนี้ อีกอย่าง เฉินผิงก็อยากจะแวะไปงานสมาคมศิลปะการต่อสู้ที่จะจัดขึ้นในสัปดาห์หน้าด้วย

“อ้อ ถ้าคุณยังมีธุระที่ต้องทำอยู่ เราก็อยู่ต่ออีกสักสองสามวันก็ได้นะ ฉันแค่เสนอเท่านั้นแหละ” ซูอวี่ฉีเสริมขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนักของเฉินผิง

เขาตอบพร้อมรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไร ผมพาคุณกลับไปหงเฉิงพรุ่งนี้ก็ได้ แต่ยังไงผมอาจจะต้องกลับมาอยู่ที่นี่ จัดการธุระให้เสร็จก่อน”

เมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว เฉินผิงก็ตัดสินใจว่าคงเป็นการดีที่จะพาซูอวี่ฉีไปส่งที่หงเฉิงก่อน เธออยู่ที่นั่นจะปลอดภัยมากกว่า ถ้ายังอยู่ที่เสิ่งเฉิง พวกคนจากหุบเขาซีหนานส๋วนเยว่และพวกตระกูลเฟิงอาจจะมาหาเรื่องก็ได้

“ก็ได้ค่ะ” ซูอวี่ฉีพยักหน้ารับ

เมื่อใกล้รุ่งสาง เฉินผิงก็ติดต่อชื่อเฟิ่งและโอนเงินจำนวนหนึ่งให้เธอ เขายังขอร้องให้เธอช่วยชะลอการจ่ายเงินให้ตำหนักยาอีกด้วย หลังจากเขายืนยันซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าจะจ่ายส่วนที่เหลือเร็วๆ นี้เรียบร้อยแล้ว เขาก็วางสายและเตรียมตัวออกเดินทาง

เมื่อเทียนหู่ได้ยินว่าเฉินผิงกับซูอวี่ฉีจะกลับมาหงเฉิง เขาก็รีบขับรถไปรับทั้งสองทันที

“คุณเทียนหู่ คุณไม่จำเป็นต้องมารับพวกเราเลย คุณน่าจะให้คนที่คุณไว้ใจในสำนักจวี้อี้มาแทนก็ได้” เฉินผิงรู้ดีว่าเทียนหู่กับซื่อเฟิงกำลังสานสัมพันธ์กัน เขาจึงอยากให้ทั้งสองคนใช้เวลาร่วมกันให้มากขึ้น

เมื่อเทียนหู่จับความหมายในคำพูดของเฉินผิงได้ แก้มของเขาก็แดงเรื่อ “คุณเฉิน ผมเองก็มีเรื่องที่ต้องจัดการที่สำนักจวี้อี้เหมือนกัน แล้วผมจะมาติดตามคุณอีกทีตอนที่คุณกลับมาที่เสิ่งเฉิงนะครับ”

เฉินผิงเพียงแค่ยิ้มตอบและไม่ได้พูดอะไรอีก

ด้วยเหตุนี้ เทียนหู่จึงขับรถพาเฉินผิงและซูอวี่ฉีกลับไปยังหงเฉิง

ขณะที่พวกเขามาถึงหงเฉิงก็เป็นช่วงเย็นแล้ว แทนที่จะไปที่อ่าวพันหลงก่อน เฉินผิงและซูอวี่ฉีกลับตรงไปยังบ้านตระกูลซูในทันทีที่มาถึง

“พ่อคะ เรากลับมาแล้ว!” ซูอวี่ฉีร้องออกมาอย่างตื่นเต้นทันทีที่ก้าวพ้นประตูบ้าน

ซูเหวินจงที่กำลังจิบชาอยู่ริมระเบียงก็มีสีหน้าสดใดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงทักทายจากลูกสาว

“เข้ามาๆ นั่งก่อนสิ” เหวินจงโบกมือให้พวกเขาเข้ามา

เฉินผิงวางถุงลงบนโต๊ะ ภายในถุงบรรจุของดีประจำเมืองเสิ่งเฉิง “คุณซูครับ ผมเอาของฝากจากเสิ่งเฉิงมาให้ด้วย ไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือเปล่านะครับ”

“ฮ่าๆ! ไม่ต้องกังวลหรอก ผมแน่ใจว่าผมชอบทุกอย่างที่คุณเอามาให้อยู่แล้ว” เหวินจงหัวเราะขณะที่รินชาใส่ถ้วยให้เฉินผิง

เมื่อเฉินผิงนั่งลงตรงข้ามกับเหวินจง ซูอวี่ฉีก็เดินไปนั่งลงข้างพ่อของตนเองและพิงไหล่เขาเหมือนเด็กตัวน้อยๆ

“เฉินผิง คุณคงเจอปัญหามากมายในเสิ่งเฉิงเลยล่ะสิ ใช่ไหม?” เหวินจงถาม

“ก็ใช่ครับ แต่ผมก็ต้องแก้ปัญหาพวกนั้นให้จบไป” เฉินผิงกล่าวพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ

“อย่าแบกปัญหาเอาไว้คนเดียวนะ ยังไงซะเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน มีอะไรที่เราพอจะช่วยได้ก็บอก ไม่ต้องลังเลเลย” เหวินผิงแนะนำ

“แน่นอนครับ” เฉินผิงพยักหน้ารับ

ทันใดนั้น เหวินจงก็ล้วงกระเป๋าตัวเองและหยิบบัตรเอทีเอ็มขึ้นมา เขาเลื่อนบัตรนั้นส่งให้เฉินผิงและกล่าวว่า “เฉินผิง ในนี้มีเงินอยู่ห้าพันล้าน ถึงมันจะไม่มากมายอะไร แต่คุณก็เอาไปใช้ได้เลยตามใจนะ ผมได้ยินมาว่าคุณมีปัญหาเรื่องเงินอยู่ตอนนี้”

ข้อเสนอของเหวินจงทำเอาเฉินผิงตกใจ เงินพ้าพันล้านนี้เป็นทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลซู

“คุณซู ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับ คุณใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อสร้างธุรกิจของตระกูลซู ผมจะมีหน้ามารับทรัพย์สินพวกนี้ได้ยังไงกัน?” เฉินผิงเข้าใจว่าเหวินจงขายทรัพย์สินของตระกูลทั้งหมดไปแล้ว

“เฉินผิง ฉันบังเอิญได้ยินคุณโทรศัพท์ก่อนหน้านี้ เลยรู้ว่าคุณกำลังต้องการเงิน ฉันก็เลยบอกพ่อ คุณรับไปเถอะ อีกอย่าง ฉันเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลซู มรดกทั้งหมดของพ่อ วันนึงก็ต้องตกเป็นของฉันอยู่ดี” ซูอวี่ฉีอธิบาย