หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4212

เฉินผิงเหลือบมองชาวเกาะเทพโอสถ แต่ละคนได้รับบาดเจ็บ ในขณะที่ร่างนับไม่ถ้วนลอยอยู่บนผิวน้ำ

ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีนักกลั่นยาแห่งเกาะเทพโอสถหนีเอาตัวรอดเลยสักคน

“คุณโอวหยาง ไม่ต้องห่วง ผมจะแก้แค้นให้กับคนของคุณ วันนี้ผมจะกำจัดพวกสารเลวสำนักจ่านเทียนให้สิ้นซาก ไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว” เฉินผิงเอ่ยในขณะที่กระบี่พิฆาตมังกรปรากฏขึ้นช้าๆ ในมือของเขา เจตจำนงสังหารน่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมาจากร่างของเขา

ชาวเกาะเทพโอสถที่เหลืออยู่ต่างรู้สึกฮึกเหิมเมื่อเฉินผิงปรากฏตัว ดวงตาของพวกเขากลายเป็นสีแดงขณะที่ตะโกนว่า “ฆ่า ฆ่า ฆ่า! ล้างแค้นให้สหายที่ล้มตายของเรา!”

หวังชิงซือขมวดคิ้วขณะที่มองเฉินผิง “แกเป็นใครกัน? นี่มันเรื่องของเรากับเกาะเทพโอสถ ถ้าไม่อยากตายก็ไปให้พ้น!”

หวังชิงซืออยากรู้ว่าเฉินผิงเป็นใครหลังจากที่เห็นเขาเผาศิษย์สำนักจ่านเทียนหลายสิบคนด้วยเพลิงปีศาจ และทำลายวงแหวนอาคมที่ขังโอวหยางซิงและคนอื่นๆ ได้อย่างง่ายดาย

“ผมชื่อเฉินผิง เรื่องของเกาะเทพโอสถก็คือเรื่องของผม” เฉินผิงตอบ

“เฉินผิง?” หวังชิงซือตะลึง ดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อนึกออก “แกคือเฉินผิงที่ถูกสมาพันธ์ผนึกมารตามล่าแลกกับบรรณาการร้อยปีหรือเปล่า? ฮ่าๆ โชคดีอะไรอย่างนี้! ไม่ใช่แค่จะได้ยึดเกาะเทพโอสถเท่านั้น แต่ฉันจะได้ฆ่าแกและเอาหัวแกไปแลกกับบรรณาการร้อยปีจากสมาพันธ์ผนึกมารด้วย!”

“คิดเหรอว่าจะฆ่าผมได้?” เฉินผิงยืนหยัดอย่างไม่เกรงกลัวต่อหน้าสำนักจ่านเทียน

“ไอ้หนู โอหังนักนะ พวกเรามีกันเป็นร้อย ส่วนแกเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับหกกระจอกๆ เราจะใช้วงแหวนอาคมขังพวกแกไว้” หวังชิงซือเย้ยหยันและยกมือขึ้นไปบนท้องฟ้า

ทันใดนั้น เมฆดำก็รวมตัวกันเหนือศีรษะ และคลื่นทะเลก็เริ่มสาดซัดเข้ามาอย่างรุนแรง

ในขณะนั้น หวู่เฟิงก็มาถึงด้วยความเร่งรีบ

“พ่อ!” หวู่เฟิงตะโกนและวิ่งไปหาโอวหยางซิง

“หวู่เฟิง ถอยไป! อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้!” โอวหยางซิงตะโกนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ผะ-ผมไม่รู้ ผมบอกให้พวกเขาหนีไป แต่พวกเขาก็มากันหมดอยู่ดี” หวู่เฟิงพูดติดขัด

“คุณโอวหยาง ในเมื่อพวกเขามาที่นี่แล้ว เท่ากับว่าฝ่ายเรามีคนเพิ่มขึ้น” เฉินผิงพูด

“คุณเฉิน คุณไม่เข้าใจ คาถาของสำนักจ่านเทียนนั้นทรงพลัง เราเป็นเพียงนักกลั่นยา และเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะต่อกรกับปรมาจารย์คาถาเหล่านี้ได้ ฉันเสี่ยงชีวิตขัดขวางพวกมันเพื่อให้ทุกคนหนีออกจากเกาะเทพโอสถ แต่ตอนนี้กลับเสียเปล่า เพราะชะตาลิขิตหรือ? พวกเราต้องลงเอยแบบนี้จริงหรือนี่?” โอวหยางซิงพึมพำด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

เมื่อเห็นนักกลั่นยาจำนวนมากมารวมตัวกัน หวังชิงซือก็ยิ่งตื่นเต้น “ฮ่าๆๆ! สมบูรณ์แบบ พวกแกมากันพร้อมหน้า ฉันไม่ต้องไปตามล่าเองแล้ว วันนี้ฉันจะใช้อาคมฆ่าพวกแกให้หมด หลังจากนี้จะไม่มีนักกลั่นยาเหลืออยู่ในอาณาจักรนิรันดร์อีกต่อไป!”

หวังชิงซือหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่เมฆดำทะมึนลอยต่ำลงเรื่อยๆ

ศิษย์ทุกคนของสำนักจ่านเทียนเริ่มเปล่งเสียงต่ำๆ ริมฝีปากของพวกเขาขยับพร้อมกันขณะที่ท่องคาถา

หมอกสีดำเริ่มลอยขึ้นจากร่างของศิษย์สำนักจ่านเทียน ค่อยๆ รวมตัวกันเป็นเมฆดำน่าสะพรึงกลัวที่ด้านบน