หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4211

“หวังชิงซือ ต่อให้แกพยายามหลบซ่อนตัวก็อย่าคิดว่าฉันจะจำแกไม่ได้ สำนักจ่านเทียนเก่งแต่ลอบกัดสินะ แกสัญญากับฉันไว้สามวันไม่ใช่หรือ?” โอวหยางซิงตะโกนอย่างโกรธจัด

เดิมทีพวกเขาตกลงที่จะให้เวลาเขาสามวันออกไปจากเกาะเทพโอสถ แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงสามวันด้วยซ้ำ สำนักจ่านเทียนกลับจู่โจมกะทันหัน

โชคดีที่โอวหยางซิงคาดการณ์เรื่องนี้ไว้แล้วและได้ส่งคนมาเฝ้าระวังในรัศมีกว้างหลายร้อยไมล์ เพื่อตรวจจับการเคลื่อนไหวของสำนักจ่านเทียนล่วงหน้า

มิฉะนั้น หากพวกเขาถูกซุ่มโจมตีในขณะที่ติดอยู่บนเกาะเทพโอสถก็คงแย่แน่นอน

ที่น่าโมโหคือผู้บุกรุกปิดหน้าของตัวเองไว้ อย่างกับคนอื่นไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร

“แผนเปลี่ยนไปแล้ว ช่วยไม่ได้ จะช้าหรือเร็วพวกแกก็ต้องตายอยู่ดี ดังนั้นไม่สำคัญหรอกว่าจะตายเมื่อไหร่”

หวังชิงซือเย้ยหยัน จากนั้นก็สั่งเสียงดัง “โจมตีเต็มกำลัง! อย่าปล่อยให้ใครรอดไปได้ เมื่อเราฆ่าพวกมันหมดแล้ว เกาะเทพโอสถก็จะเป็นของเรา ยังมีนักกลั่นยาอยู่บนเกาะอีกมาก จัดการพวกนั้นได้เมื่อไหร่ค่อยปล้นสมบัติที่พวกมันเอาติดตัวมา”

ตูม ตูม ตูม...

มนต์คาถานับไม่ถ้วนโปรยปรายลงมาใส่ชาวเกาะเทพโอสถ

ใบหน้าของโอวหยางซิงเคร่งเครียดขณะที่เขาเรียกด้วงทองคำออกมาอย่างต่อเนื่องเพื่อทำลายคาถา แต่จำนวนด้วงทองคำนั้นมีจำกัด

เสียงกรีดร้องดังเรื่อยๆ เมื่อชาวเกาะเทพโอสถตกลงไปในทะเลทีละคน

โอวหยางซิงเริ่มวิตกกังวล เขาไม่รู้ว่าหวู่เฟิงหาทางบอกให้เหล่านักกลั่นยาหนีไปจากเกาะเทพโอสถได้หรือยัง

“ชาวเกาะเทพโอสถจงฟัง! เราจะถอยไม่ได้! แม้ว่าต้องตายในวันนี้ เราจะถูกจารึกในหน้าประวัติศาสตร์ของนักกลั่นยา! ฉันเชื่อว่าเหล่านักกลั่นยาจะไม่ลืมพวกเรา! สู้ให้ถึงที่สุด!” โอวหยางซิงตะโกน

“โอวหยางซิง แกมันน่าสมเพช ทำเพื่อพวกนักกลั่นยาขนาดนี้ แต่พวกมันกลับต้องการฆ่าแก ฉันจะบอกความจริง ฉันทำข้อตกลงกับสมาคมนักกลั่นยาหลายสมาคม เราจะร่วมมือกันยึดเกาะเทพโอสถ เหตุผลที่ฉันโจมตีได้เร็วขนาดนี้เพราะพวกนั้นส่งข่าวให้ ตอนนี้นักกลั่นยาส่วนใหญ่บนเกาะน่าจะตายไปแล้วหรือไม่ก็บาดเจ็บสาหัส” หวังชิงซือเยาะเย้ย

ตูม!

เพลิงปีศาจระเบิดขึ้น และศิษย์สำนักจ่านเทียนหลายสิบก็ถูกเผาเป็นเถ้าถ่านในทันที

วงแหวนอาคมที่ขังโอวหยางซิงและลูกน้องของเขาไว้แตกสลายลง ท่ามกลางเพลิงปีศาจที่ลุกโชน

“คุณเฉิน!”

เมื่อเห็นเฉินผิงมาถึงและแสดงฝีมืออย่างตระการตา โอวหยางซิงก็รู้สึกซาบซึ้งอย่างมาก

“คุณโอวหยาง ไม่เป็นไรใช่ไหม?” เฉินผิงถามขณะที่เดินเข้าไปหาโอวหยางซิง

ดวงตาของโอวหยางซิงเอ่อน้ำตา เขามองไปรอบๆ ศิษย์ของเขา เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก “เหลือศิษย์เกาะเทพโอสถอยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น เราเสียคนไปสองในสาม...”